Verdwijning secretaresse uit Ganshoren na 30 jaar nog altijd mysterie. Moeder: “Ik weet wie mijn dochter gedood heeft”

Het was een stralende zomerdag die 8ste september. De zon scheen en er was geen wolkje aan de lucht. Om 16.45 uur rondt Marie-Ines haar werk af bij het advocatenkantoor waar ze aan de slag is. Ze heeft haast, want ze moet haar dochtertje van 2,5 jaar ophalen bij haar ex.

Net voor ze de deur uitstapt, belt ze nog even met haar moeder. Daarna vertrekt ze. Ergens tussen metrostation Merode en haar woning in de Keizer Karellaan gaat er iets mis, want ze komt nooit aan.


Een winkelier bij wie ze zou langsgaan om nieuwe schoentjes voor haar dochter te kopen – voor een huwelijk van een vriend de dag erna – wacht tevergeefs op haar. Ook haar ex verklaart dat hij haar niet heeft gezien. Om 19 uur gaat hij langs bij Marie-Ines thuis, maar ze is er niet. Hij dient later een klacht in bij de politie voor het in de steek laten van haar kind. (lees hieronder verder)

Meer dan 20 jaar wordt er naar de jonge vrouw gezocht, maar alle sporen lopen dood. In december 2010 wordt het dossier geklasseerd: ‘niet gevonden, dader(s) onbekend’.

Haar moeder heeft het er heel moeilijk mee. “Het enige wat ik heb kunnen bereiken, is dat haar signalement nog altijd op de website van de federale politie staat”, vertelt ze in La Dernière Heure. “Hoe kan ze nu zomaar verdwenen zijn? Midden in de stad. Op klaarlichte dag.”

Voor haarzelf bestaat er echter geen twijfel. “Ik weet wie mijn dochter gedood heeft en waarom”, maakt ze zich sterk. “Maar omdat haar lichaam nooit gevonden werd, was er niet voldoende bewijs om de schuldige te veroordelen. Ik denk dat de speurders er nochtans dichtbij waren.”

Ze gelooft niet dat het met opzet gebeurde of dat er een huurmoordenaar bij betrokken was, zoals de speurders op zeker moment dachten. Intussen heeft ze de hoop opgegeven om ooit de ware toedracht te achterhalen. “Ik denk nog elke dag aan mijn meisje”, zegt ze nog. “De tijd verandert daar niets aan. Ik heb geen graf dat ik kan bezoeken. Daar moet ik mee leven.”