Imanuelle Grives werd gearresteerd op Tomorrowland. Ter voorbereiding op een rol, zei haar advocaat. Volgens haar was er meer aan de hand

Op de avond van maandag 22 juli werd Imanuelle Grives in de gevangenis van Antwerpen bezocht door de aan haar toegewezen Belgische advocaat. Hij vertelde “dat het in de media was ontploft”.

En toen?

Imanuelle Grives: “Ik stortte in. Met die mogelijkheid had ik niet eens rekening gehouden. Ik dacht: daar ben ik niet bekend genoeg voor, wie is er nu in mij geïnteresseerd? Dat had ik mooi mis. Het was wereldnieuws, tot in Amerika aan toe. Ik dacht: Ima, dat heb je mooi voor elkaar, idioot die je bent.”

Een dag eerder was Imanuelle Grives aangehouden op Tomorrowland, wegens drugsbezit en drugshandel. Daarvoor heeft ze nu 52 dagen vastgezeten in België. Over een paar maanden moet Grives in een woonhuis in België nog zes dagen met een enkelband vastzitten om aan de rest van haar straf te voldoen. Het detail waardoor de arrestatie wereldnieuws werd: Grives is actrice en haar advocaat vertelde de pers bij de rechtbank dat ze het had gedaan om zich in te leven in een rol.

In 2012 brak Grives door met een hoofdrol in de film Alleen maar nette mensen. (Voor de duidelijkheid: de auteur van dit interview is ook de schrijver van het verfilmde boek Alleen maar nette mensen. Zij kennen elkaar en hebben sinds de verfilming vriendschappelijk contact gehouden, red.) Later acteerde ze onder meer in de Nederlandse series Vechtershart en Celblok H, gesitueerd in een vrouwengevangenis. Een paar weken na haar arrestatie begonnen de opnamen van de speelfilm Suriname, een misdaaddrama waarin Grives een vrouw zou spelen die meehielp aan de drugshandel van haar man. Vanaf donderdag draait Suriname in de Nederlandse bioscopen.

Pas drie weken na de arrestatie werd het bestaan van deze rol onthuld, toen Fajah Lourens bekendmaakte dat ze als invaller voor Grives in de film zou spelen. In de tussentijd werd in de media voortdurend gespeculeerd over de vraag: Imanuelle Grives is aangehouden met een grote hoeveelheid drugs en beweert dat ze zich voorbereidde op een rol; alleen lijkt deze rol niet te bestaan. Hoe zit dat?

Deed je het om te oefenen voor die rol?

“Komt het voor honderd procent door die rol? Nee. Komt het voor nul procent door die rol? Nee, ook niet. Het is niet helemaal onwaar, maar het kwam door een combinatie van factoren.

“Tijdens het verhoor noemde ik die rol en daar zat de Belgische advocaat bij die mij was toegewezen. Hij heeft daarna tegen de pers gezegd: ‘Ze deed het als onderzoek voor een rol.’ Dat had ik ook wel verklaard, maar waarom was het nodig om dit naar buiten te brengen?”

De aanhouding vond plaats op zondag 21 juli. Sinds vrijdag 19 juli huurde Grives via Airbnb met twee Amerikaanse vriendinnen een huis in een dorp vlak bij het festivalterrein van Tomorrowland. “De bewoner van dat huis was een Vlaamse vrouw. Ze had het aan ons verhuurd en zou in die periode weg zijn, alleen kwam ze steeds terug.

“Op vrijdag, voor we naar het festival gingen, had ze nog gezegd: ‘Jullie zien er zo mooi uit, ik maak een foto.’ Vrijdag en zaterdag gingen we ’s avonds feesten en zondagochtend zat ze in de woonkamer. Dat vonden we vreemd, maar we konden moeilijk tegen haar zeggen: ‘Wat doe je hier in je eigen huis?’

“Zaterdagavond kwamen we laat terug van het festival, het was al nacht. Ik kwam op mijn kamer en dacht: huh, stond alles wel zo? Ik zag dat iemand door mijn spullen heen was gegaan en dat er geld ontbrak. Ik kreeg een paniekaanval. Trillen, mijn hartslag ging omhoog, een ademhaling die stokte, gedachten in mijn hoofd die ik niet kon stopzetten. Tot ik dacht: dit kan ik er niet ook nog bij hebben, ik ben hier verdomme om te feesten. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen af, de situatie klopte niet, maar ik dacht: geen zin in, laat maar.”

Had je vaker paniekaanvallen?

“Ja, maar niet zo heftig als in de maanden voor de arrestatie. Het ging niet goed met me, alleen wilde niemand ernaar luisteren. Mensen om me heen namen het niet serieus. Zij zagen mij als Ima, de sterke vrouw, de succesvolle actrice die alles voor elkaar heeft. Ik had liefdesverdriet, maar ze zeiden: jij kunt toch iedereen krijgen die je wilt? Over mijn problemen werd lacherig gedaan. Met Ima komt het toch wel goed, waar zeurt ze nou over?

“Het probleem is dat ik een coping strategy heb die bestaat uit eerst humor en dan de strijd aangaan. Ik gaf verwarrende signalen af. Ik kon huilen en zeggen dat het niet goed met me ging, ik was ook echt de weg kwijt, maar daarna zei ik toch: komt goed, ik red me wel. Iedereen kwam met zijn problemen bij mij en als er met mij iets was, was daar geen ruimte voor.

“Ik had thuis moeten zitten met wat r&b-muziek om lekker een potje te janken. In april werd ik 34 en ik zat in een relatie, maar ik wist al dat het nergens heen ging en dat ik het zelf niet durfde af te kappen. Hij lag in scheiding. En toch bleef ik. Wat doe ik hier nog? Steeds jezelf wegcijferen, steeds rekening houden met zijn situatie, waarom? Wat heb ik hieraan? Ik ben mezelf aan het verlagen.

“Eerder had ik niet zo veel moeite met mislukkingen in de liefde. Rond mijn verjaardag dacht ik: misschien voel ik me 26, maar fuck, ik word alweer 34. Weer een jaar voorbij met een waardeloos liefdes-cv. Ik zit hier op de wachtbank voor een dude die eerst zijn shit moet oplossen.

“Misschien verdien ik dit. Als ik zo’n mislukkeling ben in de liefde, misschien ben ik dan wel gewoon een loser. Misschien ben ik niet zo leuk en slim en grappig als ik zelf dacht. Misschien ben ik niet goed genoeg voor een relatie. Het waren allemaal net-nietgasten, de ene na de andere. Misschien ben ik gewoon dom. De eerste keer is het toeval, de tweede keer is het opmerkelijk, de derde keer is het een patroon.

“Ik had ook genoeg van het personage Imanuelle Grives. Al langer gebruikte ik feesten om te ontsnappen, met als piek het halve jaar voor de arrestatie. Heel hard werken en feesten, ik deed alles om niet bij mijn gevoel, niet bij mezelf te zijn. Als mensen zelf aan het feesten zijn is Imanuelle Grives echt het laatste waar ze aan denken, niemand is daar met mij bezig. Het voelde alsof ik op feesten mezelf kon zijn. Gewoon Ima, lekker gek doen.”

Terug naar zondag 21 juli. “Ik zat nog te twijfelen of ik weer naar het festival zou gaan, ik voelde me niet lekker en had geen zin. Uiteindelijk besliste ik: we zijn hier om te feesten, laten we toch maar gaan.

“De vrouw van het huis stond erop dat ze ons naar Tomorrowland zou brengen, haar dochter ging ook, we konden allemaal samen in de auto. Eerst moesten we een stuk lopen naar de ingang van het festivalterrein. Zodra we daar aankwamen, nog voor de kaartcontrole, werden we gearresteerd door agenten in burger: meekomen. Van alle kanten kwamen ze op ons af. Ik dacht: wat is dit? De dochter van die vrouw was ineens verdwenen, die zag ik niet meer.

“De verhuurder van het huis gaf een verklaring af aan de politie, later mocht ik die inzien. Pas toen ik die las, viel alles op zijn plek. Onze foto, die ze op vrijdag maakte, was door haar naar de politie gestuurd. Die vrouw was door mijn spullen gegaan, had daar drugs gezien en gedacht: dit zijn vast dealers. Met die mededeling belde ze ook de politie. Ik denk dat ze bang was om zelf in de problemen te komen.”

Wat had je bij je toen je werd aangehouden?

(Voorlezend van een papiertje met het vonnis) “1 gram cannabis, 5 2C-B-pillen, 30 xtc-pillen, 2 gram ketamine en 10 gram cocaïne. Het zat allemaal bij elkaar verpakt in mijn pruik.”

En wat lag er in het Airbnb-huis?

“Op mijn kamer lagen 77 xtc-pillen, 1 gram cannabis, 11 gram cocaïne, 1,8 gram hasj, 11 gram amfetamine, 9 gram ketamine, 3,5 gram MDMA en een flesje GHB.”

Dat is een flinke hoeveelheid.

“Het is absoluut aanzienlijk.”

Waarom zo veel?

“Ik dacht er toen heel makkelijk over. Ik kocht gewoon een voorraad voor de rest van het jaar. Het voelde niet als veel, het paste in een sigarendoosje. Ik weet dat dit raar gaat klinken, maar je krijgt korting als je meer koopt. Als je één xtc-pil koopt, kost die 5 of 10 euro, als je er honderd koopt, kost het 100 euro.”

Waarom nam je zo veel mee naar het festival?

“Het was de laatste dag, we zouden helemaal losgaan. Chillen en feesten, we hadden daar met mensen afgesproken. Ik dacht: ah joh, neem het lekker mee, ik heb het niet eens geteld. Wanneer je met een grote groep bent, van wie twee mensen als bijnaam De Stofzuiger hebben, is het niet zo veel.”

Meen je dat nu echt?

“Stel dat ik het allemaal had willen verkopen: van dertig xtc-pillen ga je niet rijk worden. Op het festival werd ik voortdurend aangesproken door mensen die drugs wilden verkopen, het aanbod was groot. De coke had ik heel knullig versneden, ik wist niet hoe dat moest, het was helemaal grijs geworden.”

Waarom had jij het bij je? Was het niet beter geweest om het risico te spreiden met je vriendinnen?

“Daar was ik helemaal niet mee bezig. Ik was op dat moment ook niet nuchter, ik dacht alleen: fissa, fissa, fissa, ik wil feesten. Tegen mijn vriendinnen had ik gezegd: ik regel het wel. Zij wisten niet of ik die drugs al bij me had of dat ik het op het festival zou regelen. In mijn vriendengroep ben ik altijd het lefmeisje, ik durf heel veel.”

Verkeerde je in kringen waar meer mensen drugs gebruikten?

“Ik zat al tien jaar in de partyscene, natuurlijk zag ik mensen dat doen.”

Wat heb je precies verkocht?

“Op vrijdag heb ik aan één jongen acht xtc-pillen verkocht. De dag erna appte hij me: heb je nog, wil je wat meer brengen? Ik antwoordde: nee, zoek maar een ander.”

Voor de verfilming van Alleen maar nette mensen kwam Grives 15 kilo aan, voor het NPO 3-programma The Homeless Experience leefde ze drie weken op straat in Utrecht. Een formele toneelopleiding heeft ze niet.

Dit was wat je zag als voorbereiding op je rol in de film Suriname?

“Het inleven ging niet om: haha, ik ga nu actief drugs verkopen. Dat was nooit het plan. Het was meer de sfeer die eromheen hangt. Ik ben heel nieuwsgierig. Soms iets te veel, helaas. 

“De persoon die de drugs aan mij verkocht, heb ik ook geïnterviewd. Mijn ervaring met cocaïne is nul, dat heb ik nog nooit gebruikt. Hoe moet je het vermengen? Dat ging ik opzoeken op internet. Ik vermengde het met verpulverde paracetamol, maar dat mislukte dus. Ik speelde met de gedachte om in character te gaan als iemand me zou aanspreken, dat leek me spannend en ondeugend.

“Was het echt nodig voor mijn voorbereiding? Nee, natuurlijk niet. Mijn doel was om zo ver mogelijk van mezelf af te zijn. Om niet mijn frustraties te voelen, mijn angsten. Mijn pijn. Die rol in Suriname was een afleiding. Mijn werk was voor mij wat emotie-eten voor anderen is. Ik wilde die rol hebben omdat het me een dikke rush gaf. Het was niet letterlijk: dan hoef ik de komende maanden niet stil te staan bij hoe het met me gaat, maar onbewust was dat het wel. Zo zie ik het nu.

“Terwijl ik die acht pillen verkocht, kreeg ik een paniekaanval. Meteen dacht ik: wat ben je nu eigenlijk aan het doen? Soms hou je jezelf iets voor terwijl je weet dat het eigenlijk niet waar is. Ik maakte mezelf wijs: zodra de situatie zich voordoet, ga je in character, dan doe je aan voorbereiding voor die rol. Toen het zover was, dacht ik: je wilde een rush, iets dat nieuw en spannend was, waarom geef je dat niet gewoon toe?”

Wat gebeurde er na de aanhouding?

“Het eerste wat ik dacht was: oh my God, ik ben geen drugsdealer, maar eergisteren heb ik wel drugs verkocht. In dat huis logeerden mijn twee vriendinnen in een andere kamer. Ze wisten dat ik iets bij me had, maar niet hoeveel. Tijdens het verhoor op het politiebureau ging ik in beschermingsmodus. Mijn vriendinnen gaan echt niet vastzitten voor mijn zonden. Ik koos ervoor om deze hoeveelheid drugs mee te nemen, zij niet.

“Uit de vraagstelling van de politie leidde ik af dat zij dachten dat wij een drugsbende waren. Ik wist dat ze uit mijn telefoon konden halen wat ik had gedaan. Ze konden het WhatsApp-gesprek zien met die jongen van vrijdag. In een megapaniek ben ik gaan praten, om mijn vriendinnen zo snel mogelijk het politiebureau uit te krijgen. De volgende ochtend werden ze vrijgelaten, toen duidelijk werd dat ze er niets mee te maken hadden.”

Waar dacht je aan in de gevangenis?

“Ik ben nu een delinquent, ik kan niet meer zeggen dat ik nooit in de gevangenis heb gezeten. Daar zit je dan met je rolvoorbereiding. Alleen heb je deze rol al gehad, op de televisie, in Celblok H. Dat heb je goed geregeld, Ima.

“Ik snapte de boodschap die ik kreeg van het universum: jij moet met jezelf aan de slag, want je maakt er een potje van. De gevangenis is een plek om beter of slechter uit te komen en ik ga zorgen dat ik hier beter uitkom. Hoe heb je jezelf zo in de nesten gebracht en wat ga je doen om hier weer uit te komen? Je wilde niet bij jezelf zijn en nu ga je alleen maar bij jezelf zijn, zonder enige afleiding. Het was een opluchting. Een diepe zucht: zo, ik ben uit die denderende trein gestapt. Alles wat in mijn hoofd gebeurde, hoe slecht ik in mijn vel zat, eindelijk had ik daar tijd voor.

“God works in mysterious ways: voor ik de gevangenis inging, wilde ik drie dingen. Ik voelde me niet gezien en erkend. Niemand zag hoe slecht het met me ging. Nou, nu kon iedereen het zien. Het tweede: ik wilde rust en tijd. In de gevangenis keek ik om me heen en moest ik lachen: nou, die tijd en rust heb ik gekregen, hoor, dankjewel. Ik heb hier niets anders dan rust, regelmaat en orde.

“En het derde: soms wilde ik weer normaal zijn. Ook die wens was, ironisch genoeg, uitgekomen. In de gevangenis was ik gevangene nummer 11, niets bijzonders. Ik wilde gewoon Ima zijn, niet het personage Imanuelle Grives. Ik vond het niet leuk om de altijd goedlachse Imanuelle Grives te zijn. Altijd op mijn tenen lopen, altijd het goede willen doen. Pas in de gevangenis zag ik dat ik dat mezelf heb opgelegd, het hoeft helemaal niet.”

Met een theatrale stem: “De Surinaamse gemeenschap representeren.” Weer met normale stem: “Ik was nog nooit in de media gekomen met schandalen, ik was helemaal schoon. Ondanks Alleen maar nette mensen, de film waarop ik van sommige Surinamers veel kritiek  had gekregen, had ik een goede naam opgebouwd. De acht jaar na die film had ik zo mijn best gedaan en in één keer was alles weg.

“Ik moest het goed doen, want als ik uit de bocht vlieg, zullen mensen zeggen: kijk, alle Surinamers zijn zo. Dit was mijn grootste angst. Wat me nu overkwam, was het allerergste wat ik kon bedenken. Mijn gemeenschap te schande maken. Een Surinaamse drugsdealer, alle vooroordelen bevestigd, kan het nog erger? Maar het voelde als een bevrijding. Eindelijk hoefde ik niet meer die last te dragen.

“In mijn hoofd was ik constant bezig met: ik representeer de zwarte gemeenschap of zelfs alle allochtonen. Zo werd ik ook aangesproken door mensen op straat. Jij doet het zo positief, je laat zien dat wij ook goed kunnen zijn, we zijn trots op jou, je vertegenwoordigt ons. Steeds dacht ik eraan dat ik het perfect moest doen. In de gevangenis besefte ik: nee, ik moet niets. Ik sta niet voor een gemeenschap. De hele gedachte dat zoiets zou bestaan als een Surinaamse gemeenschap is onzin. Ik kan helemaal niet ieder zwart individu representeren. Zo moeten we niet naar bekende allochtonen kijken.”

Waarover werd gesproken in de gevangenis?

“De vrouwen praatten over hun zaak, over het leven, veel over seks. De meesten vonden dat ze er onterecht zaten, dat ze onschuldig waren. Het viel me op dat veel vrouwen daar zaten als collateral damage van een criminele man met wie ze een relatie hadden.”

Duurde het lang?

“Na een week hoorde ik dat ik nog een maand moest. Dat vond ik prima, ik had de eerste week alleen geslapen, eindelijk kon ik tot rust komen. Na een maand hoorde ik dat ik nog een maand moest, omdat ik volgens de Belgische justitie anders zeker weer zou gaan dealen op festivals. Dat vond ik moeilijk. Ik snap dat ik voortaan zal worden gelinkt aan drugs, maar kom op, er was geen enkele reden om te denken dat ik zoiets nog een keer zou doen. Ze hadden alles bekeken, mijn telefoon, mijn bankrekening. Ze wisten dat ik een first offender was.

“Na mijn vrijlating merkte ik dat het in de media groter werd gemaakt dan het voor de meeste mensen was. Ik werd genoemd naast Frank Masmeijer, die is veroordeeld voor het invoeren van 450 kilo cocaïne in België. Ik verkocht één keer acht pillen. Mensen op straat vroegen vooral hoe het met me ging. Ze begrepen dat ik geen drugsdealer was, maar een thrillseekende, overspannen actrice die een heel domme keuze heeft gemaakt.”

Waarom wil je nu praten?

“Eerst zat ik nog midden in de zaak. Ik kon niet praten, anders zou het mijn rechtszaak kunnen beïnvloeden. Nu vond ik dat het tijd werd. Ik wilde me sterk genoeg voelen om zonder zelfmedelijden te kunnen zeggen: het spijt me. Toen het gebeurde voelde ik al spijt. Maar ja, wat spijt je dan precies?

“Ik wilde een echte sorry, geen pr-sorry. Ik wilde in balans zijn zodat ik voor de volle honderd procent de verantwoordelijkheid kon nemen. Ik accepteer de consequenties, dat mensen kunnen zeggen: als het zo lang heeft geduurd, nu hoeft die sorry voor mij niet meer.

“Ik wilde uit volle overtuiging kunnen zeggen: het spijt me dat ik jullie heb teleurgesteld. Dat ik schrik heb veroorzaakt en werkgevers in diskrediet gebracht, dat de producent van de film Suriname en mijn management zich moesten verdedigen terwijl zij hier niets van afwisten. Het spijt me dat ik drugs heb verkocht. Dat mensen die me kenden werden lastiggevallen terwijl ze zelf nog dachten: oh my God, is Ima een drugsdealer? Het spijt me dat ik de indruk heb gewekt onbetrouwbaar te zijn en dat ik me onprofessioneel heb gedragen.

“Voor mij persoonlijk was het goed, dat kan ik nu wel zeggen. Ik had het nodig. Het was hard, maar waardevol. Alleen hebben veel mensen een prijs betaald voor mijn les. Vrienden en familie konden niet slapen, waren zwaar ongerust. Wat gebeurt daar in die gevangenis? Mensen die me kenden en dachten: Ima was altijd zo aardig en leuk en welbespraakt, heeft ze ons dan al die tijd voorgelogen? Voor die mensen was het een desillusie.”

Hoe nu verder?

“Gelukkig zijn er verzoeken binnengekomen voor acteerwerk. Ik zie dit als een periode van resetten. Ik wilde eerst stabiliseren en een sterk fundament bouwen voor ik weer aan het werk ga. Ik heb veel therapie gehad, veel over mezelf geleerd. Het was een analyse van mijn angsten. Nu onderzoek ik ze en doe er iets mee in plaats van ervoor weg te rennen.

“Ik wil blijven acteren. En ik wil mijn verhaal delen. Ik denk dat ik echt niet de enige ben die een substituut heeft gezocht om niet bij de pijn te hoeven komen. Ik denk dat ik mensen daarmee kan helpen.”