Ontdek de 9 finalisten van talentenjacht Nieuwe Lichting 2023 van Studio Brussel

Ze komt uit Denemarken en woont in Brussel, maar de muziek van Anna Maehl is geboren in een wereld die alleen zij kent. Haar minimale en melancholische pop, versierd met piano en strijkers, klinkt als een reisverslag waarbij de trip belangrijker is dan de bestemming. ‘Please stay for a moment’, vraagt ze vriendelijk in 'Youth Song', en na het nummer heb je hetzelfde verzoek voor haar.

Barno en zijn punaises zou je zo een MIA voor Lolligste Bandnaam geven, maar de West-Vlamingen geven wel wat ze beloven: punk die aankomt als een stuk metaal op je voorhoofd en ongenadig in de dansbenen prikt, met één voet op het gas- en de andere aan het distortionpedaal gekleefd. Hun teksten zijn één woordspel, hun boodschap daarom niet minder helder: ‘Fat scum / run back to your mom’.

Eén keer luisteren naar ‘White Rose’ van Isaac Roux en je begrijpt waarom The Haunted Youth en Portland hen als voorprogramma vroegen. Ook frontman Louis De Roo schrijft persoonlijke liedjes waarin de pijn verdomd schoon kan zijn, verpakt in gitaren die op het juiste moment groots worden. Zijn songs klinken als marshmallows voor de oren: zacht, zoet en op zijn best bij een knisperend kampvuur.

Als Arthur Boussiron met zijn vrienden op een podium kruipt, wordt hij Jack Vamp, een ietwat excentriek figuur dat gebeten is door zijn gitaar. Met ‘Jack’s Tendency’ heeft hij een trouwfeestklassieker voor de toekomst geschreven: een beat waarop indommelen geen optie is en een refrein dat zich zonder te vragen in je oren nestelt. Even intens als onweerstaanbaar, met de vriendelijke groeten van de jaren tachtig.

Laat Leblanc rappen en je hoort meteen dat hij zo Brussels is als het Atomium. Daan De Witte, want zo heet hij echt, laat de flow van ‘Boos’ als een mes door een warme wafel snijden en verrast muzikaal met stevige 2-step. In zijn scene maakt Leblanc niet alleen solo indruk, maar ook met zijn collectief Moedertaal. Vraag het aan iemand die weet wat er leeft in de hoofdstad en die zal je zeggen: Leblanc wordt ‘m. 

Op haar derde wist Helena Mayorga Paredes dat ze gitaar wilde spelen, nu is het aan jou om te ontdekken hoe goed ze dat kan. Single ‘Girlcrush’ drijft alvast op een riff die uit je oortjes spat en een meezingrefrein dat geen franjes nodig heeft. Een visitekaartje, zeg je? Wij dachten eerder aan een all areas-pas voor de festivals. Mayorga speelde trouwens alle instrumenten zelf in: hoe kan je als fan van gitaren geen girlcrush op haar hebben?

Je kunt Oriana Ikomo kennen van haar muziek in de VRT MAX-reeks Roomies of haar residentie in de Botanique en anders ben je precies op tijd om haar te ontdekken. De Brusselse stut haar warme jazz-stem met zachte elektronica en regisseert haar eigen videoclips, iets waarmee ze internationaal al hoge ogen gooide. In alles wat ze bij elkaar heeft gezongen, geproducet, gedanst en ontworpen, zit één vriendelijk bevel: zie jezelf en de ander graag.

SPACEBABYMADCHA (SBM) staat voor een pulserende hiphopsound en positieve teksten, ver weg van regels en vakjes. SBM zingt hoe ze het mooie aan het leven ziet en dat keihard wil vastpakken. Het leverde hen al een residentie in de Trix en shows in Londen en Amsterdam op. In hiphopland België heeft SBM een plekje gevonden waarvan niemand wist dat het nog open lag en waar je na ‘ON ME’ van denkt: bouw maar vol.

Noonzy speelt gitaar voor wie met zijn hoofd in de wolken woont. Hij verblijft er zelf al een tijdje en kan het bevestigen: daarboven voelt het leven lichter aan en klinken de liedjes als lentedagen, met wat wilde bloemen die hier en daar van tussen het gras komen piepen. In ‘Idk’ geeft hij toe dat hij het niet weet en dat dat prima is. Dat geldt voor ons allemaal, maar alleen Noonzy weet van die gedachte zo’n fraaie liedjes te boetseren.