Op Facebook zag ik De Foto tientallen keren voorbijkomen. De wereld was om zeep, het einde van een tijdperk aangebroken

Is er nog tijd voor de Open Vld-top om zich collectief de haren kort te laten knippen of zijn inmiddels ook de allerlaatste follikels uit blauwe hoofden gerukt? En als Vooruit-voorman Conner Rousseaus outing dan toch een afleidingsmanoeuvre was, zoals kwatongen beweren, had hij dat dan niet beter gedaan met een glanzende schedel en de nasmeulende tondeuse nog in de hand, want zoals de scalp van Herman Brusselmans het weekend heeft beheerst is niet meer gezien sinds Frank Deboosere en zijn snor uit de echt zijn gescheiden.

Op Facebook zag ik De Foto tientallen keren voorbijkomen. De wereld was om zeep, het einde van een tijdperk aangebroken, er waren geen zekerheden meer en hoe de wanhoop zich ook liet uitdrukken, terwijl ik gewoon een man zag die wat onzeker in een lens keek. Schrijver tot sterveling herleid. Specifieker: tot grafisch vormgever op jaren.

De achterwaartsindepoesnaaier is een van de weinige mannen die ik wel vond staan met lange manen, zeker in combinatie met dat smalle gezicht en die enorme bril. ’s Mans chevelure is even iconisch als Claus’ oren, Lanoyes kleurige monturen en Mulischs ego. Omschrijf hem als ‘die schrijver met zijn haar’ en iedere leek weet over wie het gaat, zelfs nog voor je daar ‘die géén tenenkrommende colleges geeft op YouTube’ aan hebt toegevoegd. Allemaal verleden tijd. Pfeijffer is finaal de sluier overgedragen, of het moest zijn dat de Mokaniër deze week afkomt met een vetkuif.

Brusselmans waer bestu bleven?

Je kunt het spijtig vinden dat iets niet meer is wat het was, dat zelfs een Romeins Rijk van een haardos na zevenendertig jaar nog ten val kan worden gebracht, of je kunt het zien als een teken van elasticiteit. Ik ken mensen van veertig die al twintig jaar versteend in het leven staan, in wie nooit enige groei is gevaren, ik ken er van zestig die je tachtig waant. Op de oevers van de Dender klampt een handvol punkers zich vast aan eenzame halmen die nog slechts in de beste geheugens aan een hanenkam herinneren – als men maar lang genoeg trouw blijft aan zijn idealen zingt men het misschien uit zonder ooit te hebben moeten opgroeien.

We leven in een maatschappij die met verstomming is geslagen zodra iemand zijn haar afdoet. In geen tijden was Brusselmans zo aanwezig in de media als afgelopen weekend, alle columns, tv-optredens, Instagram-accounts, kinderen en, o ja, zeven dozijn boeken ten spijt. Een wijze les voor de wereld van de literatuur: laat geen manuscript de uitgeverij verlaten zonder dat niet alleen in de tekst, maar ook in de auteur de schaar is gezet. Minder haar, minder boek. Een lege kaft en een stadiontournee, zo maak je literatuur te behappen.

Het holle nieuws van deze tijden.