Vier jaar geleden kreeg Suzy Van Roye (75) te horen dat ze terminaal was. Longvlieskanker, veroorzaakt door asbest. Specialisten gaven haar nog een aantal maanden te leven. Suzy trok naar huis om te sterven. Op een bepaald moment kreeg de vrouw zelfs de laatste sacramenten in het bijzijn van haar familie. Maar de verpleegster op rust verbaasde de wetenschap, kwam er opnieuw een klein beetje bovenop en houdt het al een veelvoud aan tijd vol.

Dromen verwezenlijken

Maar vier jaar later voelt Suzy dat haar krachten stilaan uitgeput raken. En dus wil ze haar bucketlist afwerken in de tijd die haar rest: van een kreeftje op het menu tot een zeiltocht op de Noordzee. “Ik leef nog op hoop hoor”, zegt Suzy. “Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Maar ik merk dat ik zwakker word. Ik heb alle mogelijke operaties en behandelingen gehad om de ziekte te bestrijden. Veel meer kunnen de dokters niet meer doen.”

“Heel haar leven heeft mijn moeder ten dienste gestaan van anderen”, zegt dochter Nele Deslyper. “Ze nam nooit tijd voor zichzelf. Daarom vond ik het belangrijk dat ze nu nog met volle teugen kan genieten en nog een aantal van haar dromen kan verwezenlijken.” Het was schipper Ric Schydman uit Nieuwpoort die bijna onmiddellijk reageerde op de Facebookoproep van Nele. “Dat maakte me dan ook intens gelukkig”, zegt ze. “Moeder verdient dat.”

“Laatste reis”

Voor de kapitein is het de evidentie zelve. “Het is niet meer dan normaal dat ik iemands laatste wens wil helpen verwezenlijken”, zegt Ric terwijl hij de trossen losgooit. De man van Duitse afkomst staat aan het hoofd van vzw Ademus, dat geld inzamelt voor onderzoek rond dementie. “Als ik zo een wens zou hebben, zou ik ook door het dolle heen zijn als die wordt waargemaakt. Varen, dat is samen plezier maken. En dat plezier gun ik Suzy voor de volle honderd procent.”

En dan vaart de zeilboot richting het zeegat. Suzy haar ogen schieten vol. “Dit is onze laatste reis samen, ventje”, zegt ze terwijl ze de hand van haar man Joseph vastgrijpt. Hij heeft ook kanker. “De volgende keer dat ik naar de zee terugkeer, zal het zijn om mijn as uit te strooien. Toch een deeltje.”

“Dan zal ik voor eeuwig vrij zijn, dat lijkt me fantastisch. Want ik wil ook wat van mijn as uitgestrooid in Senegal. Joseph en ik hebben daar ontelbaar veel kinderen geholpen. Levend zal ik er niet meer geraken, maar het is een troost dat mijn Afrikaanse jongens en meisjes mij nog een laatste trip naar hun land zullen bezorgen na mijn dood.”

Gemengde gevoelens

“Ik heb bijna geen adem meer”, zegt Suzy. “Maar die zeelucht die dat nog werkende restje van mijn longen vult, dat doet enorm deugd. Ik ben een kind van de zee. Mijn vader was een vishandelaar. Ik ben zo vaak meegekomen naar de kust. Nog eens dat zout kunnen proeven en die geuren binnenkrijgen. Zalig.”

“Voor dit tochtje heb ik geen woorden. Ook al gaat zoiets gepaard met gemengde gevoelens. Ik geniet enorm, maar vanbinnen weet ik dat het bijna gedaan is. Dat maakt me woedend, verdrietig en bang. Ik probeer het beest nu stilaan te aanvaarden. Ik geniet met volle teugen van de tijd met mijn kinderen en kleinkinderen en mooie momenten als deze. En dat ik dan na alles zacht mag gaan.”