Anias en Jadon McDonald werden op 9 september vorig jaar op de wereld gezet met een keizersnede. Op de echografie hadden artsen al gezien dat het om een siamese tweeling ging. Uitzonderlijk was wel de manier hoe met elkaar vergroeid waren. Ze lagen achter elkaar, de ene op zijn buik en de andere op de rug. Hun hoofdjes waren aan elkaar gegroeid. De kans dat zoiets gebeurt is minder dan 1 op 2,5 miljoen baby’s, zeggen medici.

Maar buiten die zware handicap waren ze gezond. Ze waren ook gelukkig en lachten veel, zeggen de ouders. Vooral Anias was een hevig baasje.

Toch stonden mama Nicole en papa Christian al enkele maanden voor het grootste dilemma in hun leven. Zouden ze hun kindjes van elkaar laten scheiden en het risico lopen dat één van de twee of dat ze zelfs allebei zouden sterven? De dokters konden immers niet beloven dat het zou lukken.

Wat ze wel konden zeggen was dat tachtig procent van de siamese tweelingen die met de hoofdjes aan elkaar vergroeid zijn, sterven op jonge leeftijd omdat er allerlei complicaties optreden.

Na een lange reeks van slapeloze nachten, hakten Nicole en Christian uiteindelijk de knoop toch door en maakten een afspraak bij kinderneuroloog James Goodrich, een wereldautoriteit in zijn vak. Goodrich opereerde over de hele wereld al dertien tweelingen die met hun hoofdjes aan elkaar waren gegroeid. De meeste met succes.

Maar hij wees er de ouders onmiddellijk op dat hij niets kon beloven. Omdat er soms complicaties of onvoorziene problemen optredens de ingreep zelf. Zaken die vooraf niet te voorspelen zijn. De operatie was ingewikkeld en kon van alles fout gaan. Hij vergeleek het zelfs met een elektricien die in een centrale (de hersenen) honderden draden moest aankoppelen. Bij het minste foutje zou een licht niet branden of een toestel niet werken. Maar hij wilde het er wel op wagen en beloofde Nicole en Christian alles te doen wat hij kon voor hun kindjes.

In de voorbereiding op de aartsmoeilijke en erg riskante operatie, lieten de artsen onder meer via 3D-printing een soort van masker of harnas maken voor de kindjes. Want eens van elkaar gescheiden, was de bovenkant van hun hoofdjes natuurlijk open omdat er geen schedelpan was.

Veel delicater dan dat waren natuurlijk de hersenen met alle aders, bloedvaten en zenuwen die moesten gescheiden en weer aangekoppeld worden. Maar ze vertrouwen op dokter Goodrich die al een aantal voorbereiden ingrepen had gedaan. En op god, want het koppel is erg gelovig en had de steun van de hele kerkgemeenschap.

Gisteren, donderdag, was de grote dag. Het bed met de tweeling werd ’s ochtends het operatiekwartier van het University Medical Center in Chicago binnengereden. Grote broer Aza (3) mocht de verpleegster helpen duwen.

Met een minutenlange knuffel namen mama Nicole en papa Christian afscheid, beseffende dat het risico erg groot was en dat ze het zich nadien misschien zouden beklagen dat ze de knoop hadden doorgehakt en beslist om de operatie te laten uitvoeren.

“Ik krijg straks twee gezonde jongens terug die elk hun weg zullen kunnen gaan in het leven”, zei Nicole terwijl ze tranen met tuiten huilde nadat de klapdeuren van het OK waren dichtgeslagen en ze met de knuffels van de jongens in haar hand achterbleef.

De ouders wisten vooraf dat de operatie zeer lang zou duren en uitgevoerd werd door een team van een twintigtal dokters en verpleegkundigen. Ze hadden met elke arts vooraf gepraat. Het stelde hen gerust te weten dat het stuk voor stuk topdokters waren aan wie ze hun kinderen toevertrouwden.

Onder hen dokter Oren Tepper, een 39-jarige plastisch chirurg. Hij moest de hoofdjes reconstrueren met een soort van schedelpan in kunststof. Maar toen hij in actie kwam, was het moeilijkste werk eigenlijk al achter de rug. Want de artsen moesten eerst de hersenen van de baby’s letterlijk verdelen over de twee hoofdjes. En een kluwen aan zenuwen en bloedbanen verknippen, verdelen en opnieuw aansluiten.

Meer dan twintig uur stond de 70-jarige neurochirurg James Goodrich uiteindelijk aan de operatietafel. Zijn collega’s namen af en toe een korte pauze. Maar dokter Goodrich, zelf opa, bleef gedurende de volledige ingreep op post en week met geen meter van de kindjes.

Vanmiddag, na een ingreep van ongeveer 24 uur, was het dan eindelijk zo ver. De topchirurg bracht Nicole en Christian McDonald zelf het goede nieuws. De operatie was perfect geslaagd. Jadon en Anias blijven wel nog een tijdje op de afdeling intensieve zorgen. Hun toestand blijft nog wel even kritiek. Maar het medisch team heeft goede hoop dat ze volledig herstellen en een normaal leven zullen kunnen leiden. Samen maar toch apart, zoals dokter Goodrich opmerkte.