Noémie Schellens (33)

Geboren in... Leuven. Indrukwekkend... was mijn verblijf in Congo tijdens de Francofonie-top in Kinshasa. Ik was daar om te zingen. Je weet dat je naar een arm land gaat, maar toch is het schokkend; 98 procent van de bevolking is straatarm. Zij leven om te overleven. Wij denken vaak in de toekomst en moeten lessen mindfulness volgen om in het hier en nu te leven, maar zij kunnen niet anders en die vinden dat dikke shit. Ik heb de hele reis een ontzettend ambigu gevoel gehad, een constante mix van bewondering, schuld, levenslust en extremen. Daar zitten ook heel geniale mensen bij, die goesting hebben om dingen uit te vinden, maar het gaat gewoon niet. Ik geniet van... ontrafelen. Als ik nieuwe partituren toegestuurd krijg en daarmee aan de slag kan. Zeker als het een nieuwe compositie is en je het dus nog nergens kunt beluisteren. Zalig, om zo'n stuk op je piano te zetten en dan te gaan ontdekken. Als stadssopraan... wil ik niet in mijn normale concertleven blijven hangen. Ik heb een bredere taak, ik wil mensen aanspreken en samenbrengen die ik normaal gesproken niet zou bereiken. Muziek is iets wezenlijks en dat wil met mijn stadssopraanschap overbrengen. Mijn voorbeeld is... mijn grootmoeder. Ze heeft ontzettend veel meegemaakt, maar ze is nog altijd zo gigantisch genereus. Zij, maar ook mijn moeder, dat zijn mensen die blijven dromen, verder kijken. Ze is nu al overgrootmoeder, maar ze kan niet wachten tot de oudste dochter van mijn broer kindjes krijgt, zodat ze betovergrootmoeder wordt. Mijn oma is 87, maar ze heeft nog geen enkel grijs haar. Iedereen schat haar 65. Zelf zou ik ook wel honderd willen worden. Ik heb respect voor... mensen die ergens principieel in zijn. Mensen die veganistisch eten bijvoorbeeld en daar helemaal voor gaan. Want vaak zijn dat degenen die het verschil maken. Ikzelf ben niet zo principieel. De beste componist is... Bach. Als het chaos is in mijn hoofd, dan kan hij me kalmeren. Dat ligt aan de perfecte verhoudingen in zijn muziek. Binnen zeer mathematische structuren vindt hij nog de artistieke vrijheid om een muzikaal verhaal te vertellen. Ik kan genieten van zo veel andere componisten, Puccini, Pergolesi, Monteverdi, maar Bach is niet te verslaan. Het moeilijkst aan mijn werk vind ik... om op het juiste moment mijn hersenen uit te zetten. Zingen is constant trainen en ermee bezig zijn, maar als je op een podium staat, dan moet je alles kunnen loslaten, volledig in het hier en nu zijn. Alles wat je tot de minuscuulste details hebt voorbereid, moet er dan spontaan uit komen rollen. Ik ben verzot op... restjes. Ik kan er niet tegen als mensen koken en het overschot sowieso weggooien. Die het niet eens aan de kippen voeren. Dat gebeurt heel veel, ook in mijn familie. (lacht). Onderschat wordt... twijfelen. Mensen hebben te vaak te snel een mening of een oordeel over iets: vind-ik-leuk, vind-ik-niet-leuk, vind-ik-niet-meer-leuk. Dat wordt onterecht vaak als een goede karaktertrek gezien. Ik heb liever niet altijd een mening. Waarom zou je een oordeel moeten vellen over manieren van leven, of over keuzes van anderen? Als kind... ging ik bijna elke dag naar de cinema. Mijn ouders waren beste vrienden met de baas van de bioscoop en we hadden een pasje waarmee we voor het leven gratis naar de film mochten. Na het eten was dat het vaste ding: vanavond naar de film? Ja? Yes! En dan in het krantje kijken welke we nog niet hadden gezien. Ik was wel altijd supermoe op school, want wij gingen nog naar de film om half tien. Mijn broers... waren vroeger mijn bodyguards. Ik heb vier oudere broers en ik ben het enige meisje. Als ik daaraan terugdenk, dan kon echt niks mij raken. Ik had wel vriendjes op school, maar meestal was ik met mijn mannen. Mijn grootste kwaliteit... is mijn empathisch vermogen, ook al is dat misschien onnozel om over mezelf te zeggen. Ik kan mensen heel goed aanvoelen en ik denk echt dat dat komt omdat ik vroeger zo veel films heb gezien. Ik heb toen gewoon al heel veel mensen leren kennen. Ik kijk op naar... Cecilia Bartoli, of Patricia Petibon. Dat zijn sopranen die zo'n ontzettende plezier en vrijheid uitstralen op het podium. Ik vind dat het ultieme, om zo vrij mogelijk te zijn. Die puurheid, ook in hun klank. Ik ben nog op zoek daar die uitstraling die ik zo in hen bewonder. Ik heb veel geleerd van... mijn babysitter. Het lijkt alsof ze al in haar zesde leven zit. Ze is pas 23, maar is zo wijs. Zingen is... een manier om mensen samen te brengen. Dat besefte ik pas echt in Kinshasa. Samen met een andere Belgische sopraan wilde ik iets doen met muzikanten van daar. We zijn toen bij het enige symfonieorkest in Afrika terechtgekomen. Midden in de sloppenwijken, in een oude schuur, speelden ze dan samen Carmina Burana van Carl Orff. Daar ging een levenslust van uit, heel indrukwekkend. Als ik mezelf met vijf jaar geleden vergelijk... dan sta ik nu veel rustiger op een podium. Ik heb meer zelfvertrouwen. Ik wil de mensen niet meer overtuigen, de muziek tot hen brengen, maar ik probeer steeds meer de mensen tot de muziek te brengen.

Stadssopraan van Leuven en soliste