Kolkende lava op weg naar een uitbarsting

countryemmylou harris & spyboy in antwerpen HHHHI

Als Emmylou Harris zingt, klaart de hemel op. Dan trekt de lente door het land, worden hoog in de kerktoren de klokken geluid en stoffen de engelen hun mooiste vleugels af. Zo prachtig klinkt haar stem en zo adembenemend blijft haar verschijning. De first lady van de Amerikaanse country is intussen halverwege de vijftig, maar ze wordt met de dag mooier en haar muziek slaat nog steeds groeven in de ziel.

Antwerpen

Eigen berichtgeving

Bart Steenhaut

Sinds Emmylou Harris zichzelf nieuw leven inblies met het baanbrekende Wrecking Ball, heeft haar carrière een nieuwe wending genomen. Gedurende de jaren zeventig was ze het meisje dat de achtergrondkoortjes voor haar rekening nam op platen van Gram Parsons en Bob Dylan, maar langzamerhand groeide haar eigen reputatie en werd ze, naast Dolly Parton en Linda Ronstadt, een van de toonaangevende figuren in Nashville. Haar repertoire bleek evenwel een stuk progressiever dan dat van haar genregenoten. Ze had zowel oude folksongs als eigentijdse pop op het repertoire staan en schreef zelf songs, maar zette ook covers naar haar hand en zette zich af tegen het rechtse gedachtegoed dat in de wereld van stetsons en cowboyboots meer regel dan uitzondering vormt.

Precies die eigengereidheid wees haar prompt een uitweg aan toen de verkoopcijfers begonnen af te kalven en ze ten langen leste op een dood spoor was beland. Met de hulp van Daniel Lanois ontwikkelde ze een geluid dat weliswaar nog met één been in de rootsmuziek stond, maar met het andere de overstap maakte naar transparante, weids gearrangeerde rock die raakpunten vertoonde met het werk van U2, Neil Young en Steve Earle, mensen die - niet toevallig wellicht - ook allemaal aan Wrecking Ball hebben meegewerkt. Die vernieuwende sound staat ook centraal op Red Dirt Girl en het gloednieuwe Stumble into Grace, dat Harris dinsdag kwam voorstellen in de Antwerpse Koningin Elisabethzaal. De songs uit die nieuwe plaat vormden de ruggengraat van de set en slechts mondjesmaat dook de zangeres iets verder in het verleden terug.

De set begon aardig met 'Here I Am', een nummer waarin Spyboy, haar vaste begeleidingsgroep, de krijtlijnen uittekende voor wat er de rest van de avond verwacht mocht worden: drummer Brady Blade roffelde op zijn trommels alsof hij de tocht naar het front had ingezet, bassist Tony Hall masseerde je onderbuik met diepe, volle baslijnen en de gitaar van Buddy Miller rommelde als kolkende lava onder de grond. Tel daar de fabelachtige stem van Harris bij en het leek alsof je de sleutel tot een magische avond in handen kreeg gestopt. En inderdaad, zodra die in het slot werd gedraaid, vanaf het onthutsend mooie 'Orphan Girl', leek het wel of iedereen in de zaal kippenvel kreeg. 'Time in Babylon' sneed dwars door je hart, tijdens 'Red Dirt Girl' ging je nekhaar overeind staan en het door Harris in haar eentje vertolkte 'Bang the Drum Slowly' was goed voor koude rillingen en vocht in de ogen.

Dat topniveau wist ze evenwel niet aan te houden en naarmate ze dieper in haar repertoire afdaalde (met het oubollige 'Together Again' als markantste voorbeeld) dwaalde de aandacht even af. Ook de ellenlange bassolo tijdens 'The Maker' hoefde wat ons betreft niet echt, maar met de bisronde werd een en ander rechtgezet met een paar covers die weliswaar ook oud waren, maar door Spyboy wel van een gezinsdosis vitamines werden voorzien. Het van George Jones bekende 'One of These Days' kreeg een prachtige, meerstemmige versie mee en het van wijlen Townes Van Zandt geleende 'Poncho & Lefty' vormde een prachtig slotakkoord.

Geen enkel zinnig mens had dus reden tot morren en minstens de helft van het concert maakte aanspraak op een vijfsterrenrecensie. Alleen was één nummer uit Wrecking Ball, een plaat die haar tenslotte weer op de kaart heeft gezet, toch wat minnetjes. Die hebben we op weg naar huis dan maar zelf uit volle borst meegezongen. Er brak geen lente aan. Er werden nergens klokken geluid. En de engelen had oordopjes in.

WIE Emmylou Harris WAAR EN WANNEER Koningin Elisabethzaal, dinsdag 25 november