Hardstylefans worden voor marginalen versleten die de tanden poetsen met wodka. Maar zij komen nog gewoon voor de muziék

Zaterdagavond, vijf voor twaalf. Terwijl op de achtergrond het vuurwerk van Dimitri Vegas & Like Mike knettert, kijkt Max Colombie een akelig lege wei in de ogen. De magere opkomst voor een van onze beste exportproducten was misschien wel de grootste verrassing van het eerste van twee Tomorrowland-weekends.

“Is dít het?”, moet Colombie gedacht hebben. Al was hij lang niet de enige liveact die het met weinig interesse moest stellen. Er kraaide evenmin een haan naar de aanwezigheid van populaire kerels als Young Thug en Tinie Tempah. Tomorrowland experimenteert intussen al enkele jaren met artiesten die meer doen dan het sporadisch beroeren van knoppen. In het verleden draaide dat goed uit, met de komst van onder meer Dua Lipa en – welja – Oscar & The Wolf.

Tomorrowland wil overduidelijk een groter gebied bestrijken dan enkel het dj-circuit, en daar valt iets voor te zeggen. In tijden dat rapmuziek de wereld domineert, is de organisatie het aan zichzelf verplicht om een kritische blik te werpen op zijn missionstatement. Het boeken van bekende popsterren en rappers – Bebe Rexha, Young Thug, A$AP Rocky, J Balvin, enzovoort – is een van de experimenten die toen uit de bus is gekomen.

Het magische vierletterwoord live is daarom nog geen synoniem voor uitstekend. De gemiddelde rapshow gaat al rap enerveren. Young Thug gedroeg zich als die ene pestkop van de lagere school die kiezels tussen je boterhammen verstopte. Hij weigerde bovendien te rappen en als je iets van een rapper mag verwachten is het toch dat. Je bent zo’n acts liever kwijt dan rijk, en zeker als er quasi geen interesse voor is.

Bebe Rexha en Oscar & The Wolf verdienden, in ruil voor uitstekende shows, meer volk. Het blijft echter een experiment met vallen en opstaan. Toch moet Tomorrowland volharden in koppigheid. Het grote verschil tussen liveacts en pakweg Da Tweekaz, Bassjackers en DJ Licious zit in de oorsprong van het materiaal: ze brengen eigen werk mee, maar vooral muziek die anders is dan het inwisselbaar bombast waarmee de dj’s je alle jaren rond de oren slaan.

Togetherness

Het dancefestival in De Schorre wil niet langer uitsluitend een opvanghuis voor platen­rid­ders zijn, maar is wel gewoon op zijn best in die functie. Het blijft na al die edities in­druk­wek­kend om rond te lopen in de Efteling voor electrofreaks. Als je maanden, soms zelfs jaren spaart om vanuit Angola, Australië of Argentinië over te vliegen, is elke uitgegeven cent het waard.

Het is elk jaar hetzelfde liedje – letterlijk. The Cranberries op een kermisbeat, Dua Lipa in de versnipperaar, alles van Dimitri Vegas & Like Mike. We hebben het allemaal al gehoord en gezien, maar daar geven de People of Tomorrow duidelijk geen sikkepit om. Het festival kwam elke dag tráág op gang, maar eenmaal zwaargewichten à la The Chainsmokers en DJ Snake present tekenden, ging het dak eraf. Ze hadden evengoed het ‘Smurfenlied’ kunnen spelen. Ook dan zou het publiek loos gaan.

Dat op de eerste dag de voltallige Vlaamse pers verzamelde in een après-skihut voor een optreden van De Romeo’s zegt veel over Tomorrowland. Er gebeurde eens iets anders, dus wilde iedereen erbij zijn. De première van Eric Prydz’ hologramshow was ook grof wild. Het ene experiment was al wat eleganter dan het andere. Bekende mensen boeken is trouwens een tactiek die blijft werken. Shaquille O’Neal, Paris Hilton en Virgil Abloh waren publiekstrekkers van het eerste uur: ze hebben andere en betere talenten, al lustte het publiek er wel van.

De bezoekers van Tomorrowland zijn misschien niet de meeste kritische. Ze willen zien en gezien worden. Ze komen voor de togetherness, de selfies, de biceps. Het draait rond het totaalgebeuren – de mensen, inkleding en randanimatie – en daar zit het nog steeds snor. Je kunt je gal spuwen over het concept van Manu en Michiel Beers, al kunnen wij ons eerlijk gezegd geen betere ambassadeur voorstellen voor Vlaanderen Festivalland.

Zolang de Dimis en Mikes de sterren van deze wereld zijn, zien wij niet in waarom Tomorrowland zich zorgen zou moeten maken over de toekomst. Zolang er plaats is voor hardstyle, weliswaar. Naast de Main Stage was het podium van Q Dance dé plek van vertier. Er zijn geen fanatiekere fans dan die van hardstyle. Ze hebben de publieke opinie tegen: ze worden voor marginalen versleten die de tanden poetsen met wodka. Maar zij komen nog gewoon voor de muziék.

Sommigen doen lacherig over dj’s en mensen die naar Tomorrowland afzakken. We hebben soms de neiging ze dom of naïef te noemen. Vergeten we echter niet dat de fantasiewereld waar ze een weekend vertoeven niet alleen iets voor hen, maar ook voor ons iets betekent? Economische impact, bijvoorbeeld. En trots. Zoals Tomorrowland is er maar één, en dat durven wij al eens te vergeten.