Het allereerste dubbelinterview van Siska Schoeters en Tomas De Soete: ‘Uit elkaar? Ik heb de fut niet om met een ander te slapen’
Het is bijna zover. Op 15 mei kunt u op Canvas kijken naar de langverwachte en – op basis van de eerste aflevering, die we al konden bekijken – indrukwekkende terugkeer van Tomas De Soete, in de door hemzelf geschreven fictiereeks Fiskepark. Voldoende aanleiding voor het allereerste dubbelinterview met De Soete en zijn lief Siska Schoeters. In de elf jaar sinds het begin van hun relatie – toen was hij nog de golden boy en zij de sidekick – namen ze nooit eerder samen plaats voor de microfoon. ‘Kan ik eigenlijk wel iets? Is er nog wel íémand met mij bezig?’
Hangt er iets in de lucht? Bij Telenet speelt Philippe Geubels een aan lager wal geraakte versie van zichzelf in Geub. In Fiskepark is Tomas De Soete een aan lager wal geraakte Tomas De Soete. De reeks is gefilmd en gekaderd als true crime, over de moord op Bent Van Looy. Zijn lijk wordt op een ochtend gevonden in een vijver, met een hakbijl door zijn voorhoofd. Een verwilderde, wanhopige De Soete is dé hoofdverdachte. Kameraad Jan-Jaap van der Wal en lief Siska Schoeters – sinds januari één van De madammen op Radio 2 – doen ook mee. Alles is uiteraard fictief, maar terwijl Geub meer weg heeft van een sitcom, vertoont De Soetes reeks opvallend veel raakvlakken met de werkelijkheid.
De Soete: “Toen ik aan Fiskepark begon te schrijven, was het de eerste keer in mijn leven dat ik me moest afvragen: ‘En wat ga ik nu eens doen?’ Een verdomd lastige vraag, want vroeger kwam er altijd wel íéts mijn richting uitgewaaid. Nu moest ik helemaal van nul beginnen. Ik had geen idéé wat ik wilde.
“Ik had net acht jaar na elkaar elke dag een nieuw programma gemaakt: eerst vijf jaar in de ochtend bij Studio Brussel, daarna drie jaar Café Corsari. Elke dag opnieuw kreeg ik mijn rapport in de vorm van luister- en kijkcijfers. Het mocht eens iets anders zijn. Iets waaraan ik wat langer kon timmeren.”
Je schreef Fiskepark samen met je vrienden Filip Lenaerts, onder meer bekend van Tytgat Chocolat, en Joeri Vlekken.
De Soete: (knikt) “De eerste proefaflevering die we gedraaid hebben, was nog helemaal anders dan wat het uiteindelijk is geworden. Ik speelde daarin ook een versie van mezelf, maar dan één die kabinetsmedewerker van Maggie De Block was geworden. Canvas vond het niet slecht, maar stelde voor om het verhaal dichter bij mezelf te houden. Ze hadden gelijk, en zo zijn we bij Fiskepark uitgekomen, het verhaal van een Tomas De Soete wiens carrière wat in het slop is geraakt. Bent Van Looy en Jan-Jaap van der Wal, die mijn vrienden spelen, zijn ook in het écht mijn vrienden. Siska is ook echt mijn lief. Die parallellen maken het griezelig realistisch, en daardoor tegelijk ook heel cool.”
Om de fictieve Tomas De Soete geloofwaardig te kunnen spelen, heb je een verwilderde Into the Wild-baard laten staan en ben je minstens tien kilo aangekomen...
Schoeters: (lacht hard) “Die tien kilo extra waren speciaal voor Fiskepark, ja.”
De Soete: “Speciaal voor de reeks heb ik ze achteraf ook nog eens alle tien bijgehouden (lacht).
“Die vette pens, de baard, mijn serieus uitgedunde haar dat in slierten tegen mijn kop plakte: ik zie er in de serie bijna 65 uit. Een verschrikkelijke ervaring voor iedereen die ook maar een beetje ijdel is, maar op een vreemde manier heeft dat mij ook geholpen. Ik was alle gêne voorbij. Twaalf jaar geleden weigerde ik voor het reisprogramma Weg met De Soete nog om in zwembroek in beeld te komen omdat ik te beschaamd was over mijn beginnende buikje. Twintig kilo later voelde ik me net beschermd door mijn vadsige pantser. Omdat ik wist dat ik er toch niet erger kon uitzien, maakte ik me er ook geen zorgen meer over. Daardoor hield ik meer energie over om me te smijten in de rol.”
Jullie hebben het verhaal van Fiskepark in het format van een true crime-reeks gegoten.
De Soete: “Interessant, want daardoor moesten we tijdens het schrijven voortdurend nadenken: zouden hiervan in het verhaal camerabeelden geweest kunnen zijn? En indien niet, hoe kunnen we het dan vertellen? Dus krijg je een mix van allerlei media: krantenartikels, voice-overs, mooi gefilmde dingen, bewakingscamerabeelden, interviews met getuigen en protagonisten...
“En er zitten ook dingen uit de echte wereld in, zoals die Humo-radiospot in de eerste aflevering.”
In dat spotje horen we Guy Mortier zeggen: ‘Humo is nu ook geschikt om voor uw ogen te houden tijdens onthoofdingsvideo’s... en Café Corsari.’ De fictieve De Soete is er het hart van in. Wat vond de echte De Soete?
Schoeters: “Toen dat destijds op de radio kwam, was ik er enorm kwaad over. Ik heb daar Jean Philip De Tender, destijds netmanager van Eén, nog over gemaild. ‘Moeten wij nu echt spots uitzenden waarin we ons eigen personeel afzeiken?’ Op StuBru hebben ze mij daar serieus voor uitgelachen: ‘Olala, Siska mailt naar de bazen!’”
De Soete (schouderophalend) “Ik weet ook wel: het was maar gewoon een mopje van Humo. Al vond ik het – als ik eerlijk ben – niet de beste Humo-spot die ik ooit heb gehoord.”
Schoeters: “Zoiets is gewoon niet tof. Rond Café Corsari hing toen een negatieve buzz. Aanvankelijk vond iedereen dat programma de max, daarna was het precies alsof je het stom móést vinden.”
De Soete: “Ik moest daar echt aan wennen. Als radiomaker kon ik niets verkeerd doen. Het maakte geen reet uit wat ik deed: iedereen vond mij eindeloos de max. Maar toen ik ineens iets voor een breder publiek probeerde te maken, ging de wind draaien. In die Humo-spot werd ik min of meer uitgespuwd, hè. Heel confronterend. Humo was mijn blad! Bij de Pop Poll werd ik elk jaar overladen onder de medailles. Waarom vonden ze me ineens gene coole meer? Zelf vond ik niet dat ik zo veranderd was.”
Is de rol van de media een belangrijk thema in Fiskepark? Er loopt ook een irritante TV Oost-reporter rond: Johnny Pleetinckx.
De Soete: (knikt) “Pleetinckx wordt gespeeld door Vincenzo De Jonghe, die ook in het echt voor TV Oost werkt. Een meta-achtige rol, die hij supergoed ingevuld heeft.
“Het gaat over media allerhande. Iedereen wil altijd maar krampachtig in de kijker lopen. Alles moet knallen en gaan en veel likes krijgen. Dat gaat altijd maar verder, aan een rotvaart. De vriendjes van mijn kinderen weten al niet meer dat ik ooit nog radio heb gemaakt.”
Over werken in de media zei je op je 24ste: ‘In dit wereldje is de verleiding erg groot. Als ik echt wou, lag ik iedere avond met een ander in bed.’ Hoe is dat op je 43ste?
De Soete: (lacht) “Die uitspraak komt uit mijn allereerste interview in Humo, in 2000. Laten we zeggen dat het lang geleden is dat ik die verleiding nog eens getest heb. Ik ben vader van vier kinderen: als ik het al zou willen, heb ik er de eerste jaren toch de fut niet voor.”
Douche noch bad
Fiskepark is je eerste fictieproject na jaren van presentatiewerk, en die overgang ging aanvankelijk niet vlot.
De Soete: “Ik werd er heel onrustig van. Op mijn eerste werkdag na het einde van Café Corsari – een eerste september, weet ik nog – zat ik al na een kwartier op mijn ongemak. ‘Ik had al drie ideeën moeten hebben! Ik had al een productie in gang moeten steken! Waarom heb ik nog altijd niets?!’ Ik schoot echt in een geweldige kramp.
“Ik ben een enorme piekeraar. Op den duur had ik een deuk in mijn zelfvertrouwen gepiekerd: ‘Shit, kan ik dit wel? Sterker: kan ik eigenlijk wel íéts?’ Ik ging zelfs denken: (gespeeld huilerig) ‘Is er nog wel iemand met mij bezig?’ Dat gevoel overvalt je. Ik heb er toen zelfs een tijdlang ernstig over gedacht om uit de media te stappen. Nu weet ik: dat was gewoon een catharsisperiode waar ik doorheen moest.”
Schoeters: “In een vlaag van colère heeft hij toen VRT-directeur Peter Claes opgebeld: ‘Ontsla mij asjeblieft!’ Een geluk dat die daar niets van moest weten.
“De VRT heeft Tomas een prachtig cadeau gegeven: tijd om lang na te denken. Maar op het moment zelf zag hij dat niet.”
Ooit zei Tomas in een interview: ‘Ik heb al zo absurd veel chance gehad dat ik er fatalistische gedachten van krijg. Zo van: later krijg ik, ter compensatie, tien jaar lang bakken stront op mijn kop.’ Héb je ooit gedacht: de magere jaren zijn begonnen?
De Soete: “Nee. Ik had toen net een wolk van een dochter gekregen, en er zijn tussendoor ook heel veel andere mooie dingen gebeurd.”
Maar hoe raar was het voor jou om, nadat je jarenlang onafgebroken op radio of televisie was, plots vier jaar lang onder de radar te blijven? Ook een graadmeter: je Wikipedia-pagina is sinds 2012 nauwelijks bijgewerkt.
De Soete: “Ik vond dat net goed. Ik had wel nooit gedacht dat het zo lang zou duren.
“Maar fictie maken is een werk van lange adem. Er zijn in die periode een paar bazenwissels geweest bij Canvas, en iedere keer dacht ik: ‘Fuck, nu wordt het hele plan van tafel geveegd.’ Maar ze zijn altijd in ons blijven geloven.
“We hebben heel lang aan Fiskepark geschaafd en gewroet, in verschillende fases. En net daardoor is het iets heel uitgepuurds en gecondenseerds geworden. Het is een bouillon die goed en lang heeft kunnen trekken, zeg maar.”
Heb je tussendoor niet ook een tijdje op de redactie van De ideale wereld gewerkt?
De Soete: (knikt) “Enkele maanden. Heel tof. Die redactie is ook echt leuk: een team toppertjes bij elkaar, perfect op elkaar ingespeeld. Wanneer hun stoomtrein op kruissnelheid kwam, dacht ik in het begin vooral: het zal al mooi zijn als ik hier niet in de weg loop. Ik was er liever nog wat langer gebleven, maar toen is Siska bevallen van Minnie en schoot het schrijfproces van Fiskepark in een hogere versnelling. Ik kreeg het niet meer gecombineerd.”
Nu zit Siska af en toe in De ideale wereld, als sidekick van Jan-Jaap.
Schoeters: “Mij doet de ploeg van De ideale wereld een beetje denken aan de Studio Brussel-redactie. Bijvoorbeeld omdat er ook vooral mannen werken. Het soort mannen dat, als er in de redactielokalen iemand nieuw binnenkomt, droogjes ‘yo’ zegt en daarna verderwerkt. Volgens mij is de Humo-redactie ook zo.
“Zelf vind ik dat ik het niet elke keer goed doe bij De ideale wereld. Soms zit ik er niet op mijn gemak en dat zie je dan heel duidelijk. Mijn allereerste keer was bijvoorbeeld al vreselijk. Ik heb toen een paar dagen later naar Jan-Jaap gebeld: ‘Ik ga ermee stoppen, ik pas daar niet.’ Hij zei: ‘Jij gaat níét stoppen. Sidekick in De ideale wereld: het is een moeilijke stoel, maar ik wil wel dat je er blijft zitten.’ Als Jan-Jaap zegt dat ik vertrouwen moet hebben, heb ik vertrouwen. Wat niet betekent dat het elke keer geweldig gaat. Vorige week was het weer moeilijk, vond ik.”
Wisten jullie onmiddellijk dat Bent Van Looy het lijk van Fiskepark moest worden, of was er een shortlist?
Schoeters: “Het verhaal vroeg om een bekende Vlaming op wie Tomas zogezegd jaloers is. Iemand die tegelijk een vriend is én de laatste jaren opvallend succesvoller was in al zijn bezigheden. Bent was de geknipte persoon.”
De Soete: “Bent en ik kennen elkaar al lang, maar pas de laatste jaren zijn we echt goede maten geworden. Hij is inderdaad supergoed in álles, dus soms is het een beetje ontmoedigend om met hem op te trekken. Net daarom dacht ik tijdens het schrijven al snel: hij moet eraan (lacht). ‘We zullen eens zien of hij het als lijk ook zo goed doet!’ Bleek van wel. Bovendien ziet hij er zelfs met een bijl door zijn voorhoofd nog redelijk fotogeniek uit.”
Schoeters: “Ik weet nog dat Tomas heel nerveus was toen hij aan Bent ging vragen of hij wilde meespelen.”
De Soete: “We hadden afgesproken op restaurant, en ik had het script van de eerste aflevering mee. Hij heeft dat een halve minuut zitten doorbladeren en zei dan: ‘Ik doe het.’ Heel cool. En niet evident, want van de acteurs die zichzelf spelen in Fiskepark wordt verwacht dat ze zichzelf kunnen relativeren. Eigenlijk lachen we daarin allemaal met onszelf, hè.”
Het was ook jullie debuut als acteur. Heb je een nieuw talent ontdekt? Zou je straks bijvoorbeeld ook iemand anders kunnen spelen?
De Soete: “Ik vind dat moeilijk om voor mezelf in te schatten. Ik heb wel gemerkt dat ik er op commando grote emoties wist uit te persen, ook al ben ik daar niet voor opgeleid. Op de set zagen de geschoolde acteurs natuurlijk meteen dat ik nul techniek heb, maar dat stoorde niet. Ik zou het niet erg vinden om nog vaker te acteren. (Declameert) Eens je de geur van de bühne in de neusgaten hebt gekregen... (Terug ernstig) Sorry, ik voelde even mijn innerlijke Jan Decleir opborrelen. En het is niet zo dat de aanbiedingen nu al binnenstromen. Trouwens, ik ga binnenkort ook opnieuw radio maken, en...”
Echt? Voor welke zender?
De Soete (aarzelend) “Euh, ik zou je er graag alles over vertellen, maar het is nu nog te vroeg. Ik was er beter niet over begonnen.
“Punt is: ik blijf radio een fantastisch medium vinden. Enkele weken terug heb ik Siska een paar keer vervangen in De madammen – tijdelijk omgedoopt in De mijnheren – en dat was geweldig. Het was toen al zeven jaar geleden dat ik nog eens radio had gemaakt: een eeuwigheid. (Bedenkt zich) Nee, dat klopt niet. Tijdens enkele recente ‘Music for Life’-edities mocht ik nog eens een paar keer achter de microfoon staan. Ik was toen wel telkens zo zat als een aap, dus daar herinner ik me niets meer van.”
In de eerste aflevering van Fiskepark val je hard met de bromfiets. Was die val geacteerd of echt? Ik vraag het omdat er in de kranten bericht werd dat je tijdens opnames gewond naar het ziekenhuis werd afgevoerd...
Schoeters (plots enthousiast, tot Tomas) “Mag ik het verhaal vertellen? Mag ik?!”
De Soete: “Sorry. Ik verklap liever nog niet wat er precies gebeurd is. Ik moet nog íéts overhouden voor wanneer de serie straks echt op televisie is.”
Schoeters: “Dat snap ik. Dan beperk ik me tot de droge feiten: ja, het was een echte val, het was legendarisch én Tomas had nadien nog zes weken lang twee keer per dag thuisverzorging nodig.”
Vier jaar bezig zijn met een serie waarin het personage Tomas De Soete al dan niet een moord pleegt: vraag je je dan terloops ook af of je daartoe écht in staat zou zijn?
De Soete: “Ja. En: ik denk van niet. Toen ik voor een scène een bepaald personage een mep moest geven, voelde ik meteen hoe er iets blokkeerde in mijn hoofd. Het moest er nochtans als een serieuze muilpeer uitzien. Ik kreeg van die acteur in kwestie zelfs permissie om ’m écht op zijn bakkes te slaan. Maar ik kon het amper. Er zit echt heel weinig agressie in mij. Ik weet wel dat volgens psychologen iederéén in staat is om te doden, maar bij mij zou mijn bloed toch al echt enorm hard moeten koken.”
Was van bij het begin duidelijk hoe de fictieve Siska zich moest gedragen?
Schoeters: “Mijn rol is beperkt. Ik speel iemand die kwaad is op haar lief: ‘Waarom is het toch zo’n lomperik? Waarom laat hij mij en onze pasgeboren baby stikken?’”
De Soete: “Ik moet zeggen: je hebt je wel enorm ingeleefd in die rol. Het kwam er op de set opvallend vlot uit. Het had voor mijn part zelfs wat minder mogen zijn (lacht).”
Schoeters: “Ernstig: ik kon me íéts voorstellen bij hoe het Siska-personage zich voelde. Zo compleet loco als in de serie heeft Tomas zich in het echt natuurlijk nooit gedragen. Maar wél herkenbaar was dat hij het ook even niet meer zo goed wist. Op een moment dat wij een nieuwe baby hadden, dat het met mijn carrière net heel vlot ging en ik dus wat steun had kunnen gebruiken, bleef hij vooral zagen: ‘Ik weet niet wat ik moet dóé-oen!’ (lacht) Ik vergroot het nu maar een beetje uit.”
Fiskepark betekent letterlijk ‘visvijver’, en...
“Ik vond het vooral een goed klinkende titel. Zoals ook Jiskefet, dat verder niets betekent, een plezant woord is om uit te spreken. Ik merk dat sommige mensen Fiskepark wel verwarren met Fiskebar, een visrestaurant in Antwerpen.”
Vier jaar geleden kocht je echt een stukje grond met een visvijver erop. Een vakantiebestemming in eigen land, op een kwartiertje van jullie huis. Het is ook daar dat Fiskepark werd opgenomen.
Schoeters: “Iederéén wil toch zo’n eigen plekje in de natuur? Bij ons was het trouwens echt nodig. Thuis hebben we vier kinderen, maar slechts een kleine tuin. En kinderen zijn als hondjes: die moeten kunnen lopen en putten graven.”
De Soete: “Eigenlijk hebben we best een ruim huis. Maar omdat ik zo snel zo gigantisch veel kindjes heb liggen maken, had ik op den duur geen enkele vrije kamer meer voor mezelf. Ik miste een plekje om aan mijn muziek te zitten sleutelen. Dat heeft ook meegespeeld in de aankoop van die vijver.”
Schoeters: “Mancave: het woord is gevallen.”
De Soete: “Een voos woord, vind ik (lachje). Maar het klopt, in zekere zin. Met een hoop restmateriaal en een paar kantoorcontainers heb ik samen met een bevriende architect een heel tof huisje van 60 vierkante meter gebouwd. Ik heb daar veel zitten schrijven aan de reeks. En het dient als opnamestudio. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Delv!s heeft er een week lang zijn plaat opgenomen.”
Een paar weken geleden nam Siska een aantal Radio 2-luisteraars mee naar haar favoriete plekken in Noorwegen. Fiskepark is een Noors woord. Wat hebben jullie met dat land?
Schoeters: “Eigenlijk hebben we vooral iets met Denemarken. Fiskepark is ook Deens. Nu is Scandinavië een enorme hype, maar wij gingen daar tien jaar geleden al graag en vaak naartoe. We hebben toen tegen elkaar gezegd: als we nu de Lotto winnen, verhuizen we naar Kopenhagen.”
De Soete: “Als ik me niet zo aan een wilde vaart had voortgeplant, zouden we dat misschien ook hebben gedaan. Maar met vier kinderen, die bovendien over twee vrouwen gespreid zijn, is zo’n verhuis moeilijk.”
Schoeters: “Ik heb een enorme voorliefde voor de Deense levensstijl. Ze doen het er bewust met minder dan wij. Dat is het hygge-principe: de Scandinaviërs hebben van minimalistisch genieten een kunst gemaakt. Er is een reden waarom wij zo gelukkig worden als we een paar dagen doorbrengen aan onze vijver. We hebben daar douche noch bad. Eigenlijk alleen een toilet, een houtkacheltje en een goede koffiemachine. We lopen er vier dagen rond zonder ons te wassen, de kinderen in vuile kleren, en dat voelt fantastisch. We hebben daar eens oudejaarsavond gevierd – gewoon met ons vieren – en dat was de tofste oudejaarsavond ooit.”
Iets anders: onlangs zaten jullie samen in Twee tot de zesde macht, en daarin bleek dat Tomas helemaal vergeten was dat hij ooit aan Mag ik u kussen had deelgenomen.
De Soete: “Ik zal het daar wel niet zo goed hebben gedaan. Anders had ik het me vermoedelijk nog wel herinnerd.”
Is Tomas vaker vergeetachtig, Siska?
Schoeters: “Dat valt mee. Het gebeurt wel dat hij ‘Dat heb je mij nooit gezegd!’ als excuus gebruikt wanneer hij zijn huiselijke taken weer eens niet heeft gedaan.”
De Soete (tot Humo) “Zeg, ben jij aan het polsen of ik vroege alzheimer heb? ‘Is hij vaker vergeetachtig?’ ‘Hoe is zijn bloeddruk?’ ‘Hij is wel érg snel kaal geworden, hè?’”
Vogelfobie
Jullie zijn bijna elf jaar een koppel en toch is dit pas jullie allereerste dubbelinterview.
Schoeters (schouderophalend) “Elf jaar geleden wilde elk medium ons samen interviewen, maar toen vond ik dat nog een no-go. Ik wist: ze zullen maar over één ding willen praten. ‘Hoe zit het met de scheiding? En met de kinderen? Mimimimi...’ We hadden allebei niet het gevoel dat we daar veel over te zeggen hadden. En we hadden geen goesting om mensen te kwetsen door lang en breed in tijdschriften en kranten te staan.
“Maar nu heeft Tomas iets te verkopen. En daarvoor heeft hij mij nodig (lacht hard).”
Jij hebt 107.000 volgers op Instagram. Het verschil met de 7.000 van Tomas is inderdaad aanzienlijk.
Schoeters: “Ik was er maar mee aan het lachen. Het klopt wel dat Tomas niet erg into social media is.”
De Soete: “Een paar weken geleden had ik nog maar 4.000 volgers. Ik heb er op korte tijd 3.000 bij gekregen nadat Siska drie van mijn posts heeft... wacht, hoe zeg je dat?”
Schoeters: “Ik heb drie van je posts getagd.
“Tomas en ik doen allebei mee in Fiskepark. Door ons samen te interviewen, moet jij niet naar twee aparte interviews rijden. Dat spaart benzine (lachje).”
De Soete: “Voilà. Wij doen er alles aan om onze ecologische voetafdruk klein te houden.”
Siska, jij zei ooit dat je denkt dat je mondigheid, je ‘grote muil’, aangeboren en dus erfelijk is. Kan je nu al inschatten of je het ook hebt doorgegeven aan je kinderen?
Schoeters (lachje) “Ik vrees dat onze kleinste prijs heeft. Minnie is twee jaar en stopt niet met praten. Vorige week zei ze tegen mij: ‘Mama, je moet beleefd zijn.’”
De Soete: “Tegen mij zegt ze: ‘Papa is een zagemie’ (lacht). Wat ik het griezeligst vind: thuis spelen we soms ‘staren zonder lachen’ met elkaar – waarbij we in elkaars ogen kijken en ons serieus moeten houden – en dan wint zij élke keer. Oók als ik denk: oké, genoeg met die zever en verman je. Twee jaar!”
Schoeters: “Dat een kind van die leeftijd al zo goed is in het bewaren van een pokerface, is echt een beetje spooky. Soms denk ik dat we thuis met een psychopaatje zitten. En anders dreigt ze in de toekomst op zijn minst een gevaar voor het maatschappelijke debat te worden.”
De Soete: “Helemaal haar mama.”
Schoeters: “Wat zeg jij nu?”
De Soete (gespeeld onderdanig) “Nee, nee, liefje. Ik had dat niet zo bedoeld. Sorry sorry!”
Siska, sinds januari presenteer jij bij De madammen op Radio 2. Dat veel Studio Brussel-luisteraars en journalisten die transfer zo verrassend vonden, was raar: het zat er al lang aan te komen. Al in 2011 sprak je in Humo over je mogelijke toekomst bij Radio 2.
Schoeters: “Ik heb daar nooit een geheim van gemaakt. Ik heb echt het gevoel dat ik bij Radio 2 volledig mezelf kan zijn. Bovendien – en ik weet dat dit megalomaan klinkt – vind ik het een leuke gedachte dat er elke dag een miljoen mensen naar mijn programma luisteren. Doen wat je plezant vindt, en daarmee tegelijk gigantisch veel mensen bereiken: daar zou élke radiomaker voor tekenen.”
Heeft dat miljoen jou al in de armen gesloten?
Schoeters: “Ik heb het gevoel dat ik hier goed geblend ben, ja. De meeste reacties zijn heel vriendelijk. ‘Welkom bij Radio 2!’ Of: ‘Fijn dat je er bent.’ De reactie die ik het vaakst kreeg, was wel: ‘Kun je wat trager praten?’”
De Soete: “Aangevuld met: ‘Siska moet precies altijd haar trein halen.’ (lacht)”
Schoeters: “Maar dan nog formuleert de Radio 2-luisteraar haar kritiek op een veel volwassener manier dan ik van vroeger gewoon ben. Bij de Studio Brussel-luisteraar klonk het vaker zo: ‘Jij moet dringend van de radio af, dikke koe!’ Of: ‘Tijd dat ze je afvoeren, stom Ketnet-kutkind!’ Dat heb ik sinds mijn overstap niet meer gekregen. Wat best tof is (lachje).”
De Soete (afgeleid door de kippen op het erf van de fotograaf) “Die kiekens komen nu wel héél dicht. Maak eens wat minder bruuske bewegingen, Siska! Straks vlammen ze van het verschieten op mijn schoot.”
Je hebt een vogelfobie.
De Soete: “Ja, maar die hindert me niet op dagelijkse basis. Oké, het San Marcoplein in Venetië is niet mijn favoriete trekpleister, en ik zal op zaterdagavond niet snel naar The Birds kijken, maar voor de rest valt het mee. Ik weet zelfs niet of je het wel een fobie mag noemen. Ik heb gewoon de indruk dat de vogelwereld het op mij gemunt heeft.
“Als kind ben ik op de speelplaats eens achtervolgd door een kraai. Een tam beest, eigenlijk het huisdier van de lokale bakker. Alle kindjes stonden in een kring rond de vogel, maar het was onmiddellijk duidelijk dat de kraai mij viseerde (lachje). Plots kwam hij achter mij aan gevlogen. Ik was géén sportief kind, maar toen ben ik wel door de geluidsmuur gelopen.”
‘Verkeerd begrepen worden’ is je allergrootste ergernis, zei je ooit. Met Fiskepark doe je het jezelf aan: niet elke kijker zal het onderscheid tussen fictie en realiteit even goed kunnen maken.
De Soete: “Ja. Daarvoor ben ik al gewaarschuwd door mensen die de reacties op ‘Het geslacht De Pauw’ van dichtbij hebben meegemaakt.
“Kijk, het is natuurlijk de bedoeling dat de grens wat vaag is. We combineren bewust échte en gefingeerde elementen. Het verhaal van Fiskepark – waarin Tomas De Soete psychologisch helemaal aan de grond zit – is niet het mijne, maar we hebben bijvoorbeeld wél handig gebruik gemaakt van het feit dat ik al vier jaar niet meer op het scherm kom. (Schouderophalend) Maar wie een béétje lucide kan denken, weet dat het verhaal van Fiskepark nooit echt gebeurd kan zijn.”
Nee, maar het zit ’m in de details. Toen Siska in de eerste aflevering in beeld kwam met de omschrijving ‘ex-vriendin van Tomas De Soete’, betrapte ik me erop dat ik dacht: ‘Tiens, ik wist niet dat ze uit elkaar waren...’
De Soete: “Meen je dat? Shit. Onlangs zei Guga Baúl ook al zoiets. ‘Hoe is het met jou en Siska? Ik heb horen waaien dat jullie uit elkaar zijn.’ En dan had die mens nog niets van de reeks gezien.
“Als de zogenaamde breuk tussen Siska en mij echt een roddel is die rondgaat, is dat een goede aanloop naar de reeks. Anderzijds zit ik er geweldig mee in mijn maag. Ik stel me nu al voor dat ik straks bij de bakker binnenstap en merk hoe iedereen me daar medelijdend aankijkt. En dan, als ik terug weg ben: ‘Ik heb altijd gezegd dat het een zot is. Je ziet dat aan zijn ogen. En dan te bedenken dat hij vier kindjes heeft! Arme schaapjes...’
“Ofwel heb ik met Fiskepark een positief nieuw hoofdstuk van mijn carrière ingeluid, ofwel heb ik het scenario van mijn eigen ondergang geschreven. Benieuwd welk van de twee het wordt.”
©Humo