Alaphilippe volgt zichzelf op in Waalse Pijl na spannende strijd met Fuglsang op Muur van Hoei

De renners trokken zich vanochtend onder aangename weersomstandigheden op gang in Ans. ’t Regende meteen aanvalspogingen, waarna onze landgenoot Kenneth Van Rooy, Joey Rosskopf, Robin Carpenter en Tom Wirtgen zich wisten af te zonderen van de grote meute. Wat later pikte ook Koen Bouwman zijn wagonnetje aan.

Het vijftal reed een maximale voorsprong van een kleine zes minuten bij elkaar, terwijl de troepen van Deceuninck-Quick.Step hun verantwoordelijkheid in de achtergrond namen. Zij reden uiteraard in dienst van topfavoriet Julian Alaphilippe, de winnaar van vorig jaar.

Na de eerste beklimming van de Muur van Hoei bleven er nog drie vluchters over: Rosskopf, Carpenter en Bouwman. Cesare Benedetti, Pierre-Luc Périchon en Damiano Caruso trokken dan weer in de tegenaanval. Wat later deden Tomasz Marczynski, Tom-Jelte Slagter, Nathan Haas, Michael Gogl en Gorka Izagirre hetzelfde. Zonder succes. Een chasse patate.

Vervolgens losten Peter Sagan én Daniel Martin uit het peloton. Neen, de Ier zou de Waalse Pijl andermaal niet winnen. Ook Roman Kreuziger, Domenico Pozzovivo en Adam Yates zagen hun winstkansen in rook opgaan, weliswaar door een stevige valpartij.

Bjorg Lambrecht trok er zich weinig van aan en versnelde op de volgende passage van de Muur. Onder anderen Dylan Teuns en Tim Wellens schoven mee, maar Movistar bracht de boel weer samen. Net voordien werden tevens de laatste vroege vluchters ingerekend.

Lotto-Soudal-renner Marczynski bleek over geweldige benen te beschikken en plaatste in de slotfase een nieuwe demarrage. Matej Mohoric maakte de sprong, maar de ploegmakkers van Alaphilippe hielden het zaakje onder controle. Hergroepering, nog voor de laatste beklimming van de Muur.

Op de slothelling opende Jakob Fuglsang de debatten. Alaphilippe had als enige een reactie in huis en rekende finaal af met de Deen van Astana. Zijn tweede overwinning op rij in Hoei was een feit. Diego Ulissi finishte als derde, Lambrecht was een knappe vierde. 

“Het ziet er misschien gemakkelijk uit, maar dat is het niet”, gaf Alaphilippe na afloop aan. “Dit was een moeilijkere zege dan vorig jaar. Koersen is toch ook vooral ook een ploegsport”, opende Alaphilippe tijdens het persmoment met de winnaar. “Ik moest nog van fiets wisselen op twee rondes van het eind, maar dat ging heel snel. De ploeg stond er vanaf kilometer nul. We hebben onze verantwoordelijkheid genomen en dat loont.”

Valverde won vijf keer de Waalse Pijl. De vraag werd gesteld of nu het rijk van Alaphilippe was gekomen. “Dat zou ik niet zomaar zeggen”, vond hij. “Ik heb hier vorig jaar mijn eerste grote zege gepakt, voor Alejandro. Dat zal ik nooit vergeten. Iedereen verwachtte hier veel van mij, er werd veel over me gesproken, maar zo gemakkelijk is het allemaal niet. Ik win hier vandaag, vooral ook dankzij mijn team. Ik ga niet zeggen dat nu mijn tijd is gekomen. Ik zit zo niet in elkaar. Ik heb nu twee overwinningen hier, maar deze was echt wel lastig.”

“Er werd heel nerveus gekoerst, mede ook door de wind”, vervolgde de Fransman. “En dat was niet gemakkelijk. Ik ben blij dat ik hier mijn goede benen heb teruggevonden en dat ik nu ook kalm kan blijven in zo’n nerveuze koers. Dat is het verschil met vroeger. In de Brabantse Pijl was dat nog niet het geval na mijn val in het Baskenland. Nu heb ik weer mijn topniveau te pakken en dat is niet evident omdat ik al heel veel koersen gereden heb. Eigenlijk was mijn voorjaar al geslaagd met de zeges in onder meer de Strade Bianche en Milaan-Sanremo, alles wat nog kwam was bonus. Ook als ik hier niet had gewonnen, dan kon ik eigenlijk niet ontgoocheld zijn. Ik had echt toegewerkt naar dat luik in Italië, dan is het niet gemakkelijk om ook hier weer top te zijn. Ik was heel gefocust en neen, ik reed niet op revanche na de Amstel Gold Race (waar hij vierde werd, red.). Natuurlijk had ik daar graag voor plek één en twee gestreden. Dat dachten Jakob en ik ook lange tijd, maar het draaide anders uit. Ik was wel wat ontgoocheld omdat ik dichtbij de zege was, maar dat hoort ook bij de koers, dat je niet wint.”

Ook zondag in Luik is hij favoriet. “Daar wil ik nog niet aan denken”, besloot Alaphilippe. “Ik moet eerst recupereren van deze koers. Maar het spreekt voor zich dat ik ook enorm gemotiveerd ben om het daar goed te doen. Al zeg ik het nog eens, niets moet nog. De Waalse Pijl is een wedstrijd die me gewoon heel goed ligt. Ik ben zeer explosief en op zo’n aankomst is dat een troef. Dit was mijn vierde deelname en ik stond al altijd op het podium (twee keer tweede in 2015 en 2016, vorig jaar de zege, red.). Iedereen keek naar mij en ik ben blij dat ik de verwachtingen heb ingelost.” 

In zijn tweede deelname aan de Waalse Pijl werd Bjorg Lambrecht knap vierde. “Het is jammer dat ik net naast het podium val”, zei hij na afloop. “Maar ik ben wel ontzettend blij met deze vierde plaats.”

“Ik denk dat ik aan de voet van de Muur in tiende positie opdraaide”, deed hij zijn verhaal na afloop. “Dat had mijn trainer me vooraf ook aangeraden en dat deed ik ook. Daarna bleef ik zo lang mogelijk in het zadel zitten. Natuurlijk moet je op het steile stuk wel gaan rechtstaan en dan hoop je dat je het kan houden tot aan de meet, maar 500 meter was echt wel lang. Ik moest terug gaan zitten. Op 150 meter heb ik er er nog eens alles uitgeperst en behaal ik toch weer een mooi resultaat. Een vierde plaats, daar ben ik heel blij mee. Er is zeker geen ontgoocheling. Die zou er wel zijn als ik had meegestreden voor de winst, maar hier heb ik alles gegeven en er zat niet meer in. Een vierde plaats is een terecht resultaat.”

Vorig jaar werd hij 71ste bij zijn debuut, nu is het een vierde stek. “Toen was ik helemaal niet zo sterk, nu is mijn conditie veel beter en rijd ik al een paar koersen op een zeer hoog niveau. Ik ben blij dat dit zich vertaald naar een mooi resultaat. Dit geeft heel veel vertrouwen voor de toekomst, want ik ben nog altijd heel jong”, aldus de 22-jarige renner.

Of dit zijn statuut verandert voor de koers zondag (Luik-Bastenaken-Luik, red.)? “Neen, dat denk ik niet”, vond hij. “Ik was hier ook al een beschermd renner. Dat zal zondag ook wel zo zijn, maar in Luik voorspellen ze slecht weer en ik ben iemand die goed presteert in warm weer. Dus ik verwacht me niet aan zo’n goede benen. Ik zal met plezier mijn werk doen voor de ploeg.” 

Jelle Vanendert eindigde vorig jaar als derde, maar moest deze keer vrede nemen met een negende plaats op de Muur van Hoei. “Bjorg en ik rijden allebei top tien, dat is op zich niet zo slecht. We rijden een sterke koers met Lotto Soudal”, was hij na afloop tevreden.

“Ik begin weer op kop aan de Muur, maar ten opzichte van vorig jaar stond er meer tegenwind”, opende Vanendert na de finish. “Het was misschien niet ideaal om al zo vroeg op kop te zitten, maar langs de andere kant zit je dan wel meteen goed geplaatst. Ik denk dat op die manier ook Bjorg goed geplaatst zat, omdat hij iemand had om naar te kijken. We eindigen allebei in de top tien, dat is op zich niet zo slecht.”

Lambrecht vierde, Vanendert negende en Wellens 17de. “We waren alle drie wel goed”, bevestigde de 34-jarige Limburger. “We zaten met twee man mee in die vlucht van 25. Ik denk dat we een goede koers hebben gereden als ploeg. Er is serieus gekoerst onderweg. Voor die groep met 25 wegreed op de Muur, waren we ook al eens weg op de Cherave met een vijftiental renners. Het kon een beetje alle kanten uit, maar uiteindelijk beginnen we toch met een 35 renners aan de voet. Dan weet je, als je met Alaphilippe aan de voet begint, het moeilijk wordt om hem te kloppen.”

Dylan Teuns (Bahrain-Merida) eindigde als veertiende. De 27-jarige Limburger werd in 2017 nog derde, vorig jaar stelde hij teleur met een dertigste stek. Na de finish reageerde hij niet echt teleurgesteld. “Ik had geen superdag en kon op het einde niet meer versnellen.”

“Ik begon net iets te vroeg aan mijn versnelling bergop”, gaf hij na afloop tekst en uitleg. “Op zo’n 250 à 300 meter ging ik aan, maar ik verloor mijn snelheid op 100 à 150 meter en nadien passeerden er me nog vier of vijf renners waardoor ik uiteindelijk geen top tien haal. Ik had geen superdag. Heb ik die wel, dan kan ik misschien nog versnellen op het eind. Maar nu lukte me dat niet.”

“Ik ben al tevreden dat het beter loopt dan de voorbije twee wedstrijden (64ste in de Amstel Gold Race, 66ste in de Brabantse Pijl, red)”, besloot hij. “Dit is ook gewoon een parcours dat me heel goed ligt. Zondag werd er heel agressief gekoerst en dat was heel lastig. De Waalse Pijl ligt me beter. Het gaat stilaan de goede kant uit, maar ik kan niets beloven voor zondag in Luik. Het is goed, maar het kan nog steeds beter.” 

2019: Julian Alaphilippe (Fra)
2018: Julian Alaphilippe (Fra)
2017: Alejandro Valverde (Spa)
2016: Alejandro Valverde (Spa)
2015: Alejandro Valverde (Spa)
2014: Alejandro Valverde (Spa)
2013: Daniel Moreno (Spa)
2012: Joaquim Rodriguez (Spa)
2011: Philippe Gilbert (Bel)
2010: Cadel Evans (Aus)
2009: Davide Rebellin (Ita)
2008: Kim Kirchen (Lux)
2007: Davide Rebellin (Ita)
2006: Alejandro Valverde (Spa)
2005: Danilo Di Luca (Ita)
2004: Davide Rebellin (Ita)
2003: Igor Astarloa (Spa)
2002: Mario Aerts (Bel)
2001: Rik Verbrugghe (Bel)
2000: Francesco Casagrande (Ita)
1999: Michele Bartoli (Ita)
1998: Bo Hamburger (Den)
1997: Laurent Jalabert (Fra)
1996: Lance Armstrong (VSt)
1995: Laurent Jalabert (Fra)
1994: Moreno Argentin (Ita)
1993: Maurizio Fondriest (Ita)
1992: Giorgio Furlan (Ita)
1991: Moreno Argentin (Ita)
1990: Moreno Argentin (Ita)
1989: Claude Criquielion (Bel)
1988: Rolf Gölz (Dui)
1987: Jean-Claude Leclercq (Fra)
1986: Laurent Fignon (Fra)
1985: Claude Criquielion (Bel)
1984: Kim Andersen (Den)
1983: Bernard Hinault (Fra)
1982: Mario Beccia (Ita)
1981: Daniël Willems (Bel)
1980: Giuseppe Saronni (Ita)
1979: Bernard Hinault (Fra)
1978: Michel Laurent (Fra)
1977: Francesco Moser (Ita)
1976: Joop Zoetemelk (Ned)
1975: André Dierickx (Bel)
1974: Frans Verbeeck (Bel)
1973: André Dierickx (Bel)
1972: Eddy Merckx (Bel)
1971: Roger De Vlaeminck (Bel)
1970: Eddy Merckx (Bel)
1969: Jos Huysmans (Bel)
1968: Rik Van Looy (Bel)
1967: Eddy Merckx (Bel)
1966: Michele Dancelli (Ita)
1965: Roberto Poggiali (Ita)
1964: Gilbert Desmet (Bel)
1963: Raymond Poulidor (Fra)
1962: Henri Dewolf (Bel)
1961: Willy Vannitsen (Bel)
1960: Pino Cerami (Bel)
1959: Jos Hoevenaers (Bel)
1958: Rik Van Steenbergen (Bel)
1957: Raymond Impanis (Bel)
1956: Richard Van Genechten (Bel)
1955: Stan Ockers (Bel)
1954: Germain Derijcke (Bel)
1953: Stan Ockers (Bel)
1952: Ferdi Kübler (Zwi)
1951: Ferdi Kübler (Zwi)
1950: Fausto Coppi (Ita)
1949: Rik Van Steenbergen (Bel)
1948: Fermo Camellini (Ita)
1947: Ernest Sterckx (Bel)
1946: Désiré Keteleer (Bel)
1945: Marcel Kint (Bel)
1944: Marcel Kint (Bel)
1943: Marcel Kint (Bel)
1942: Karel Thijs (Bel)
1941: Sylvain Grysolle (Bel)
1940: -
1939: Edmond Delathouwer (Bel)
1938: Emile Masson jr. (Bel)
1937: Adolphe Braeckeveldt (Bel)
1936: Philémon Demeersman (Bel)