‘Thuis’-actrice Lut Hannes over haar gevecht tegen borstkanker: “Mijn chemosessies gingen altijd gepaard met tranen”

De actrice verdween een jaar geleden van de ene op de andere dag uit ‘Thuis’, toen de ziekte bij haar was vastgesteld. Ze herstelt nog steeds van de behandeling, maar is sinds kort weer als Angèle in de populaire Eén-soap te zien. “Een dik jaar geleden voelde ik me een tijdje niet zo goed. Het studeren van mijn teksten en het spel op de set: dat ging niet meer zoals vroeger”, vertelde Lut in de reportage aan Cath Luyten. “Er was iets aan de hand, maar ik wist niet wat. De dokter vond niet meteen iets. Mijn man stelde een korte vakantie voor. Vooraf liet ik nog snel een mammografie uitvoeren. Toen bleek dat ik kanker had. Toen ik het mijn man Herman vertelde, begon hij te huilen. Ik niet. Ik dacht dat ik er me wel zou doorslaan. Mijn zus heeft ook kanker gehad. En zij heeft dat goed gedragen. Ik zou dat ook wel kunnen. De chirurg zei wel: ‘We gaan je borst moeten wegnemen’. Na die ingreep kon ik niks meer. Naar de winkel gaan of koken, lukte niet meer. Herman zorgde goed voor mij. Hij volgde zelfs speciaal kooklessen.”

Er werd bij Lut een tumor van één centimeter weggenomen. Na de operatie kreeg ze chemotherapie. “Dat vond ik extra moeilijk. Ik werd in het ziekenhuis in het begin altijd aangesproken als Angèle. Ik wilde dan tegen iedereen zeggen: “Angèle is efkens weg, ik ben nu Lut en ziek”. Die sessies gingen altijd gepaard met tranen.”

Door de therapie viel Luts haar al snel uit. “Mijn kort kopje? Ik had geen andere keuze, hé? Mijn lang haar begon ik beetje bij beetje te verliezen. Ik besloot dan maar het zelf af te knippen en vond dat eerst heel erg. Maar toen ik mezelf in de spiegel zag, viel het eigenlijk nog wel mee. Ik had uit voorzorg een pruik gekocht, maar heb die nooit gedragen. Enkel een muts. Die pruik: dat was ik niet.”

Lut herstelt nog steeds van haar behandeling. “Ik ben het voorbije jaar veel ouder geworden. Als ik me hurk ofzo, voel ik me echt een oude vrouw. Ik hoop dat dat nog betert. Bij mijn terugkeer op de set van ‘Thuis’ moest ik bij mijn eerste scène een leeg valiesje achter me aan trekken. De volgende dag bleek dat ik door de inspanning mijn lies had verrekt. Ik was zo slap als iets! Dat is het probleem van alle kankerpatiënten: je wil opnieuw beginnen, maar je kan die snelheid en al die impulsen nog niet aan. Dat moet zachtjes aan komen. Tijdens de ziekte ben ik veranderd. Ik voel me anders en proef ook anders. Ik gebruik nu meer zout in mijn eten en heb geen behoefte meer aan alcohol. Het smaakt me niet meer. Ik leef ook anders. De kanker heeft me geleerd dat ik meer rust in mijn leven wil. Ik moet minder gulzig leven en wat meer de momenten kauwen.”