Loyle Carner: ‘Rap is alles voor me, ik krijg er tranen van in de ogen’

’t Blijft een schat, die Loyle Carner. “I’m still not the coolest guy around but I’m doing okay”, zegt hij ietwat verontschuldigend terwijl hij dieper wegzakt in de sofa van een Brusselse hotelbar. Langzaamaan mag de Britse rapper op sympathie rekenen van zijn ruigere genregenoten. “Rap brengt tranen in mijn ogen”, zegt hij met de vriendelijkst denkbare puppyblik. “Het is alles voor me. Dus ja, ik vind het prettig als coole kerels uit een totaal ander hiphopuniversum mijn muziek appreciëren. Vroeger kreeg ik van hen de kritiek dat ik te veel over mijn familie zing en dat ik te emotioneel ben. Ze vonden me een pussy.” (lacht)

Het poppubliek smulde wél van Loyle Carner en zijn donzige, radiovriendelijke debuut Yesterday’s Gone, van twee jaar geleden. En zie, de opvolger, dat de amusante titel Not Waving, But Drowning draagt, is zelfs beter, gevarieerder, soulvoller en funkier. Carner vertelt erover hoe hij tijdens de opnames in een soort mentaal vagevuur leefde: hij verliet het ouderlijk huis en een overbezorgde moeder voor de flat van zijn vriendin. Zijn moeder schreef er een pakkend gedichtje over dat de plaat afsluit. Carner is ook openhartig over zijn angsten en twijfels, over de zoektocht naar zijn identiteit sinds zijn biologische vader het gezin verliet en de psychologische problemen die dat met zich meebracht. “Vaak willen mensen helemaal niet geconfronteerd worden met de zaken waarover ik zing”, zegt hij. “De weerklank is vaak erg heftig. It freaks people out.”

Alweer een rapper die koketteert met depressie en de daarmee gepaard gaande medicatie? Gelukkig niet. Carner is geen op sensatie beluste Soundcloud-rapper. Hij predikt zelfkennis en verantwoordelijkheid. “Ik wilde rappen over heel individuele ervaringen met mentale problemen. Ik heb ooit medicatie tegen ADHD moeten slikken tijdens mijn schooljaren. Maar je moet natuurlijk beseffen dat er veel gezondere, nauwkeuriger manieren zijn om je problemen aan te pakken. Met een goeie therapeut praten, bijvoorbeeld. Ik bezoek de mijne trouwens af en toe nog. Dat ben je aan jezelf verschuldigd. De menselijke hersenen zijn complex. Een geweten hebben, weegt zwaar. Angststoornissen of paniekaanvallen los je niet alleen op met pillen.”

Zwarte knoflook

Over zijn dyslexie is hij even openhartig. Geen evidente stoornis voor een rapper die het moet hebben van slimme woordspelingen en double entendres, toch? “Oh, maar het geeft me de kans om out of the box te denken. Het is niet zo dat ik naar een woord kijk en een troebele vlek zie. Ik heb gewoon moeite met het kritisch analyseren en dissecteren van een simpele zin. Daarom werd ik al snel aangetrokken tot poëzie. Grammatica, spelling of interpuncties zijn er bijkomstig, het draait er om de woorden. Daar kom ik dus wel mee weg. “Wauw, je hebt de interpunctie weggelaten, dat is zo creatief!”, zeiden de mensen toen ze mijn eerste gedichten lazen. (grinnikt) Tja, wisten zij veel.”

Dan is er Yotam Ottolenghi, de Israëlische topchef voor wie Carner het liedje ‘Ottolenghi’ schreef. Hij hield er een vriendschap met de meesterkok aan over en leerde er meer over het leven dan hij had verwacht. “Zoals wat? Dat acceptatie alles is. Ottolenghi is een homoseksuele man uit Jeruzalem. Dat zegt genoeg. Hij heeft zijn strijd gehad. Kijk waar hij nu staat. En hij heeft twee prachtige zonen. Hij lijkt onbewogen bij de tegenslag die hij te verduren kreeg. (glimlacht) Ik heb veel van hem geleerd over zwarte knoflook. Het lijkt onnozel, maar ik vind dat superlekker. Koken kalmeert mij. Ik associeer het met warme familiebijeenkomsten. Op de stoelen aan de grote eettafel zaten ooit de mensen die ik lief had en die me zijn ontvallen, zoals mijn grootouders en mijn stiefvader. Of mijn biologische vader die me ooit achterliet. Koken geeft mij de kans om opnieuw mijn favoriete personen rond één tafel te krijgen.”

Loyle Carner speelt op 15 mei in de Botanique

Not Waving, But Drowning is nu uit