Driftkikker, poetsfreak en gentleman: ex-man van vermoorde Maasmechelse blijft afwezig

Hij zou er moeten staan, maar ook vrijdag bleef de beschuldigdenbank in Tongeren leeg. Lei Beaumont lijkt in lucht te zijn opgegaan. Op 13 december 2009 was het lichaam van zijn ex-echtgenote Josée Widdershoven (64) gevonden in haar auto aan de garagebox bij haar flat. Het was haar dochter C. die moeder zag liggen, ongerust omdat die later dan gewoonlijk wegbleef van een spuitwatertje in een ijssalon in de buurt. “In het eerste verhoor, in de politiecombi om 23.55 uur, geeft C. aan een vermoeden te hebben van de dader: haar vader, Lei Beaumont”, beschreef aanklager Patrick Boyen wat er zich die avond van 13 december in Vucht (Maasmechelen) had afgespeeld. Josée was doodgeschoten bij het uitstappen, de handen voor het gezicht om zich tegen de aanvaller te beschermen. “Haar dochter en de MUG-arts hebben bevestigd dat ze bij aantreffen de autosleutels nog in de hand.”

Vechtscheiding

Lei Beaumont en Josée Widdershoven waren al jaren verwikkeld in een vechtscheiding. Sinds 1995 waren ze uit elkaar, maar pas in 2006 was de scheiding uitgesproken. De discussies hielden op dat moment nog niet op: Lei wou niet dat zijn ex een cent zou krijgen van de huizen van zijn ouders en de schatting van hun eigen woning vond hij een lachertje. De notaris oordeelde 420.000 euro een schappelijke som voor het huis aan de Maasmechelse Jagerslaan, Beaumont wou daar zeker 100.000 euro af. De rechtbank zou in 2010 uitspraak doen, maar zover zou het voor Josée Widdershoven nooit komen. “Vader zou meermaals gedreigd hebben dat moeder niet zou krijgen wat ze dacht te krijgen, dat hij haar iets zou aandoen en het huis in brand zou steken”, haalde aanklager Boyen aan uit de verhoren van de dochters.

Castellane

Niemand kon zich voorstellen dat Josée Widdershoven vijanden had. “Ze was volgens N. (de vriendin met wie ze op zondagavond iets ging drinken, nvdr.) een stille vrouw die nooit roddelde. Josée had wel altijd gezegd dat Lei haar voortdurend bedreigde met de woorden: Ik maak u nog kapot, of ik krijg u nog. “

Haar ex-man bleek intussen in Zuid-Frankrijk, in de vakantiewoning van zijn broer in Castellane, te zijn gearriveerd. Hij ontkende hardnekkig ook maar enige rol in de dood van Josée te hebben gespeeld. En zal dat het hele onderzoek – bijna tien jaar lang – blijven volhouden. Dat hij getankt heeft aan de supermarkt tegenover het ijssalon waar Josée die avond had gezeten? Puur toeval, benadrukt de Nederlandse Maasmechelaar. Hoe zou hij haar gewoonten kennen, ze waren al 15 jaar niet meer samen. Bij aankomst in Frankrijk geeft de man toe dat hij zijn auto gepoetst heeft, “want hij zit niet graag in een vieze auto, dit heeft hij geleerd van zijn beroep als privéchauffeur.”

En het feit dat zijn beide dochters meteen in de richting van hun vader wijzen, als de onderzoekers hen verhoren? “Dat verbaast me niet, ze zijn gehersenspoeld door hun moeder.”

Geen reservebroeken

Beaumont werd ook geconfronteerd met het feit dat hij niemand had verwittigd over een verblijf in Frankrijk, dat hij zelfs zijn gsm en reservebroeken was vergeten. Beaumont ziet daarin geen enkel probleem, hij ontkent dat hij halsoverkop vertrokken is: hij ging wel vaker naar Frankrijk om aan de winterse kou hier te ontsnappen. Op zijn computer bleek ook dat hij een krantenpagina had geopend om het weer van de komende tien dagen in Castellane te checken. Volgens een bevriend koppel in het Franse dorp was Beaumont ook wit weggetrokken toen hij hoorde dat zijn ex dood was.

Een karabijn had Beaumont volgens het wapenregister, maar dat zou hij in stukken hebben gezaagd en weggegooid toen daarvoor een nieuwe vergunning nodig bleek. Vrienden betwijfelden dat, omdat het wapen hem na aan het hart lag. Het zou een geweer zijn geweest waarop je een geluidsdemper kan vastmaken. Aan de flats waar Widdershoven woonde, was ook nooit iets gehoord van de dodelijke schietpartij.

Kruitsporen

“Uit deskundig onderzoek blijkt dat in het voertuig van Beaumont, onder meer op het stuur, de versnellingspook en de binnenzijde van de deurklinken, deeltjes werden aangetroffen die karakteristiek zijn voor kruitsporen”, beschreef Boyen het onderzoek. Lei had er verschillende verklaringen voor: zijn auto was binnengebracht voor een onderhoudsbeurt in de garage, misschien was het personeel daar wel bezig met wapens? Dat bleek niet. Waren het dan de bommetjes die hij bij sinterklaas had afgestoken? Of wellicht: in Frankrijk had een bevriende jager in zijn VW Polo gezeten, om te kijken of hij zo’n auto zou kopen. Zijn toenmalige vriendin zou later verklaren dat ze gezien had dat die jager-wijnhandelaar een enveloppe met geld (voor zijn getuigenis) had gekregen. Dat was wraak aldus Beaumont, voor het feit dat hij de dame aan de deur had gezet.

Terugweg

Uit onderzoek van zijn gps bleken volgens de speurders enkele eigenaardigheden op de terugweg van Frankrijk naar Maasmechelen: “Op 15 december had hij om 10.59 uur ter hoogte van Bastogne de snelweg E25 in de richting van Luik verlaten om vervolgens in tegengestelde richting de E25 te nemen in de richting van Luxemburg. Hierbij passeerde hij een parking langs de snelweg. Bij de eerstvolgende afrit heeft hij de snelweg naar Luxemburg verlaten om terug de E25 te nemen in de richting van Luik. Om 11.42 uur heeft hij een gelijkaardig manoeuvre gedaan ter hoogte van Sprimont”, klonk de beschrijving. Om te plassen, even te drinken, omdat hij verstrooid was door de vermoeidheid. Dat was de verklaring van Beaumont zelf, niet om te kijken of er nog iets goed verstopt zat in de vuilnisbakken langs de snelweg.

Aan de wedersamenstelling van de moord, bij de garagebox van Josée, zou hij niet deelnemen: dat had geen zin, vond Lei, want hij was daar toch niet geweest.

Kleuterjuf

Josée Widdershoven trouwde in 1972 met Lei Beaumont, ze werkte als kleuterjuf tot de geboorte van hun oudste dochter D. Sinds 1975 woonden ze aan de Jagerslaan in Maasmechelen. Al in 1993 consulteerde Josée een advocaat, omwille van agressie, slagen en vernederingen door Lei. Na de scheiding ging ze helpen als kinderoppas om rond te komen. Haar leven draaide om haar twee dochters en haar kleinkinderen.

Lei werkte jarenlang als privéchauffeur van de directeur van een staalbedrijf. Een correcte, beleefde gentleman, noemde die bedrijfsleider hem. In 1999 stopte hij op 51 jaar met werken om van het leven te genieten, de broers Beaumont hadden elk verschillende huizen van hun ouders gekregen. Hij houdt van muziek, Harley-Davidson en het goede leven.

Na voorlezing van de akte van beschuldiging zou normaal de beschuldigde het woord krijgen, om zelf zijn relaas van de feiten te doen. Maar bij afwezigheid van diezelfde hoofdrolspeler komen vrijdagmiddag al de eerste getuigen aan bod op het assisenhof.

Lijdensweg

De advocaten voor de burgerlijke partijen kregen vooraf nog het woord. Meester Jo Muylle treedt op voor dochter C.: “Ze heeft een zeer traumatische ervaring meegemaakt, zij heeft haar moeder gevonden. Zoals aangekondigd zullen we hier de uitleg krijgen waarom het onderzoek zo lang geduurd heeft.”

Bert Partoens, voor oudste dochter D., haar partner en hun tweeling (3 jaar oud tijdens de moord, nu 12 jaar): “Ik kan u verzekeren dat ik nooit ofte nimmer de vlucht zal nemen voor iets dat ik niet gedaan heb. Dat zei Beaumont tijdens het onderzoek. Zijn afwezigheid zegt hier dus al veel”, benadrukte de pleiter. “Zijn bloedeigen dochter heeft hem al snel als verdachte aangeduid, dat doe je niet zomaar, daar heeft men redenen voor. U zal ze hier de volgende dagen horen. Maar ook: het is niet normaal dat je als slachtoffer tien jaar moet wachten op gerechtigheid, de persoon die jouw moeder of schoonmoeder heeft doodgeschoten gewoon tien jaar kan tegenkomen bij de bakker, bij de mutualiteit,… Het is niet normaal dat je tien jaar moet leven met de angst dat hij je iets gaat aandoen of jouw kinderen. Het vertrouwen van mijn cliënten in justitie zit heel diep, het is aan u de jury om dat met het hof te herstellen”, sprak meester Partoens de juryleden toe. Bijgetreden door meester Philip Daeninck, voor de broer en twee zussen van Josée: “Ook voor hen was deze lange weg een grote beproeving.”