Kinderhypes zijn de vrolijke variant van sprinkhanen­plagen. Plots zijn ze er. Massaal en onvermijdelijk

In de winkel tref je bij de kassa een stel kleurrijke veters. ‘Alle kinderen willen dit!’, lees je op de vrolijk enthousiasmerende verpakking. Dat laat je je geen twee keer zeggen. Twee veters het boodschappenmandje in.

Thuis trekt John John sceptisch een wenkbrauw op. “Hé leuk, het vorige meest populaire speelgoed”, zegt hij met de professionele cool van een bijna tienjarige. Vijf minuten later is de verpakking alsnog aan flarden gescheurd en wordt de veter in de wonderlijkste combinaties rond de vingers gedraaid. Die combinaties ­blijken ook nog eens cryptische namen te hebben die je zoon uiteraard allemaal uit het hoofd kent.

Ook Missy draait vrolijk met de veter rond pink en wijsvingers. “Het moet niet altijd papa zijn die rond je vingers wordt gedraaid”, zeg je, overigens naar waarheid, maar die beeldspraak gaat verloren in haar kleuterhoofd.

Kinderhypes zijn de vrolijke variant van sprinkhanenplagen. Plots zijn ze er. Massaal en onvermijdelijk. En met de snelheid van het weerlicht lijken ze ook weer te vertrekken. Laat ons bidden voor de Pokémonkaarten, fidgetspinners en beyblades. En ­binnenkort ook voor die kleurrijke veters. Daar horen we straks niks meer van.

Zou #LikeMe, die andere kinderhype van het moment, even vergankelijk zijn? Zoals bij de spinners en de veters was er lange tijd niets van te merken in het gezin. Zelfs niet toen de musicalsoap al een tijdje met succes liep op Ketnet. Maar plots beheersen de liedjes, hedendaagse bewerkingen van chansons uit de grote Vlaamse liederenschat, de Spotify-lijsten waar je kinderen de klauwen op gelegd hebben. En warempel zingen je kinderen al die songs mee alsof ze al jaren niets anders hebben gedaan.

Geen autorit gaat voorbij zonder ‘Porselein’ of ‘Ik ben een vrouw’. In ‘Porselein’ poogde de betreurde ­zangeres Yasmine tevergeefs af te rekenen met haar deprimerende demonen. Het is bepaald vreemd om je zes­jarige dochter “Porselein / behandel mij heel zacht”, mee te horen lispelen van tussen haar ontbrekende melktanden.

Het werkt wél. Dus lispel jij vrolijk mee. “Als een winnaar. Als een winnaar…”

Menig pessimist mocht recentelijk in deze krant waarschuwen voor de nakende cultuurapocalyps omwille van het succes van #LikeMe. Het is geen Bach en ook geen Kurt Weill, dat klopt. Maar zijn er ooit kindergeneraties geweest die wél van Bach en Weill hielden?

Het kan allemaal nog veel erger, weet je uit ondervinding, via de, nu ja, muziek die je zoon de ­huiskamer binnensmokkelt. Hoe slapper de Nederlandse hiphop, hoe liever hij het heeft. Ook dat is geen ramp. Nog tijd genoeg om Anderson .Paak te ontdekken.

Via #LikeMe heb jij toch maar mooi aan je kinderen uitgelegd hoe Auto-Tune zwakke zangstemmen ­corrigeert. Wonderlijke uitvinding, vinden ze dat. Dan kunnen wij ook beroemd worden, is hun besluit.

Dankzij #LikeMe.