Jef Neve leert zijn volk pianospelen: ‘Ik word Nonkel Jef’

© Rob Walbers
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Vergeet de loopschoenen en de fiets: met Start 2 Play wil Jef Neve iedereen aan het pianospelen krijgen.

Er is al zo veel lesmateriaal. Was hier behoefte aan?

Jef Neve: Zeker. Ik hoor al zo lang de verzuchtingen van pianoleraren én van kinderen aan de muziekscholen. Het lesmateriaal is vaak van wisselvallig niveau of heel ouderwets. Veel leraren hunkeren naar frisse muziek.

Ik had nooit tijd om daar eens goed over door te denken, tot er vorig jaar een deurtje openging. Ik hoorde mezelf tijdens een gesprek zeggen: ‘Het is toch jammer dat ik een heel oeuvre bij elkaar heb geschreven, maar dat het niet leeft tenzij ik het zelf uitvoer.’

Die twee sporen kwamen samen: ik wilde niet gewoon mijn partituren uitbrengen, het moest een lesboek worden.

Ik wilde niet gewoon mijn partituren uitbrengen, het moest een lesboek worden.

Geen Richard Clayderman maar alleen eigen composities?

Neve: Precies. Op muziekscholen passeert Clayderman nog altijd de revue, maar vooral de recente minimalistische pianisten blijken erg in trek, zoals Ludovico Einaudi. Met hem heb ik niet zo veel voeling, met Nils Frahm al wat meer. Die sfeer, daar kan ik iets mee: composities maken die je aanzetten om te oefenen en die toch meteen goed klinken. Dat geeft leerlingen moed.

Wat heeft Start 2 Play concreet te bieden?

Neve: Drie boeken, van de absolute beginner tot de gevorderde pianist – zeg maar: mensen die de hele muziekschool hebben doorlopen en denken aan het conservatorium. Maar we beginnen echt van nul: de eerste keer dat je aan een piano gaat zitten. Niet alleen heb je een boek met de partituren, er horen ook YouTube-filmpjes bij waarin ik uitleg hoe je het moet spelen én close-ups van de vingerzettingen op het klavier. Om tussendoor te kunnen luisteren, zit er ook een Spotify- en iTunes-lijst bij. En op Facebook komt er een forum waar leerlingen met elkaar hun versies kunnen delen, en waar ik ze zal aanmoedigen.

Laagdrempeligheid is de sleutel?

Neve: Daar is het me om te doen, ja. Het lijkt me goed dat kinderen ook muziek leren spelen van levende figuren – wat ik tot nader order ben. (lacht) Daarom ga ik ook een tourneetje doen langs de muziekscholen. Voor de echte liefhebbers is er dan weer een luxe-editie. Het wordt een compilatie van de drie lesboeken plus allerlei aardigheidjes. Mijn moeder heeft heel veel partituren bijgehouden van toen ik een klein manneke was.

Het lijkt me goed dat kinderen ook muziek leren spelen van levende figuren – wat ik tot nader order ben.

Die u ondertekende met ‘Amadeus’?

Neve: (grijnst) Ja, die. Dat levert mooie facsimile’s op, aangevuld met prachtige tekeningen van de Antwerpse illustrator Oswald Cromheecke.

Is een partiturenboek nog wel van deze tijd?

Neve: We hadden dit net zo goed als digitale pdf’s kunnen aanbieden, maar ik vond het belangrijk om de verschillende stukken van eenzelfde niveau samen te presenteren. Ik geloof nog altijd in de schoonheid van een boek. Het is fijn om te hebben, om vast te houden, om te doorbladeren. Het is toch iets anders dan een pdf afdrukken.

Bij Angelsaksische muziekuitgevers bestaat er een lange traditie van klassieke lesboeken-met-beroemdheden. Bent u de eerste in de Lage Landen?

Neve: (aarzelt) Ik ken niemand anders. Jammer, toch? Onlangs bundelde de Chinese pianist Lang Lang nog zijn favoriete klassieke stukken. Dat is natuurlijk heerlijk, maar intussen blijft het werk van heel talentvolle lokale muzikanten ongedocumenteerd. Stel je voor dat Frank Vaganée (leider van het Brussels Jazz Orchestra, nvdr) een saxofoonboek zou maken. (snel) De enige die ik ken, die het heeft gedaan voor gitaar, is Nonkel Bob – en later heeft Bart Peeters daar een reprise van gemaakt. Dat is het! Ik word Nonkel Jef.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content