Sergio en Sam Gooris: ‘Wij zouden om de haverklap een klacht kunnen indienen omdat er een mieke in ons gat knijpt’

Tot nader order zijn Sam Gooris (46) en Serge Quisquater (53) geen koppel, al weerhoudt dat die laatste er niet van om zijn hand steevast op Sams bovenbeen te leggen wanneer hijzelf aan het woord is. En hij is váák aan het woord: eenmaal op dreef (een gin-tonic doet wonderen, twee nog meer) is er geen houden meer aan, en kan zijn soulmate alleen nog bewonderend toekijken. We zitten op het terras van de Loanton in Affligem, een door Sergio met zorg uitgekozen topbrasserie waarvan de heerlijk naar parfum geurende zaakvoerder ons tot twee keer toe op het hart komt drukken er toch vooral iets positiefs over te schrijven. Welaan: afgaand op Sergio’s genoeglijke gegrom, gesmak en gelik aan vingers moeten de kikkerbilletjes met look en de gebakken zeetong met frieten er van de allerhoogste kwaliteit zijn. Sam houdt het bij een koffie en een colaatje: hij heeft thuis al gegeten en moet die avond nog gaan zingen en dansen.

Sergio, het is al even geleden dat we jou nog op tv zagen?

Quisquater: “Ik word wel vaker gevraagd voor tv-programma’s, maar meestal zeg ik dat ze mijn botten kunnen kussen. Een hele dag ergens te velde gaan opnemen, terwijl je weet dat er maar twintig seconden worden uitgezonden? Ikke niet zot zijn, hè.”

Gooris: “Je hebt gelijk, Serge. Ik ben daar in de loop der jaren ook in veranderd. Vroeger was ik bang om nee te zeggen, omdat ik dacht dat ik de mensen daarmee kwetste en dat ze me nooit meer zouden vragen. Maar inmiddels ben ik 46, en ik doe niets meer waar ik me niet goed bij voel. Zo vroegen ze me onlangs nog om een hele week lang iedere dag te gast te zijn in dat kookprogramma van euh, hoe heet dat vrouwtje op VTM? Sandra en nog iets (Bekkari, red.). Maar ik kan nog geen ei bakken! Wat moet ik daar dan een week lang doen? En dus heb ik nee gezegd. Ik heb dat van Serge geleerd, en ik ben hem daar dankbaar voor.”

Quisquater: “Graag gedaan, Sammeke.”

Gooris: “Maar Twee tot de zesde macht, dat is plezierig. Serge en ik waren er al eens te gast in een aflevering die helaas nooit is uitgezonden, door die toestand met Bart De Pauw. Maar ze hebben ons opnieuw gevraagd, en ik heb me weer fantastisch geamuseerd. Met Serge erbij is het altijd lachen.”

Quisquater: “Ik moet wel opletten dat ik er niet los over ga. Op het moment zelf heb ik altijd het gevoel dat ik kalm ben, maar als ik achteraf de beelden terugzie, trek ik grote ogen: ‘Wat voor een ADHD-geval is me dat!?’”

Gooris: “Daarom zie ik je juist zo graag bezig op tv, Serge. Er zijn twee dingen die ik absoluut nog wil doen in mijn leven: samen met mijn copain een nummertje opnemen, en samen een tv-programma maken.”

Quisquater: “Dat nummer zal er sowieso van komen, als de tijd er rijp voor is. Maar over dat programma beslissen wij niet zelf: de zenders moeten ook meewillen. Vorig jaar hebben we wel al eens proefgedraaid in dat programma van Gert Verhulst op dat bootje van hem. Hoe heet het weer?”

Gert Late Night?

Quisquater: “Gert had ergens gelezen dat Sam een programma met mij wilde maken – hij heeft dat wel vaker verteld. En dus zijn Sam en ik naar het sympathieke Lier afgezakt, om onder de titel Mannen zonder plannen met een camera in ons gat de dinges af te varen, de Zenne. Nee, da’s in Brussel. De Dijle? Nee, da’s Leuven. De Demer? Sammeke, help me een keer?”

Gooris: “Euh... (krabt zich in de haren)”

Quisquater: “Enfin, een geul met water erin. ’t Was alleszins pure rock-’n-roll: dat toeristenbootje op en lol trappen. Achteraf hebben we enkele telefoontjes gehad van geïnteresseerde productiehuizen, maar tot nog toe is er niets concreets uit de bus gekomen, omdat er nog geen zender heeft toegehapt.”

Gooris: “Ik denk nochtans dat het een geweldig programma zou opleveren.”

Quisquater: “En bovendien makkelijk om te maken. Je zorgt er gewoon voor dat je genoeg input hebt, zodat je achteraf drie vierde kunt weggooien. Klaar is Keessie! En geen scenario, hè. Er is tegenwoordig al zo veel voorgekauwde televisie, want alle moppen zijn op voorhand uitgeschreven. In De slimste mens, bijvoorbeeld...”

Gooris: “(onderbreekt) Hola, hola! Ik ben daar één seizoen jurylid geweest, en bij mij was dat toch niet het geval.”

Quisquater: “Bij mij stond alles van a tot z op papier, zes pagina’s lang. Mij niet gelaten, hoor, maar waarom mag er nooit meer iets spontaans gebeuren op tv?”

Gooris: “Het is hoog tijd dat Serge weer op tv komt. Zoiets als Het rapport Quisquater indertijd, waarin hij met zijn persjasje aan overal kwam binnengevallen, dat zie je nu toch niet meer? Je mag straks met mij mee naar Brasschaat gaan: ik heb thuis alle afleveringen op VHS liggen.”

Quisquater: “Man, man, als je ziet wat ik allemaal heb gedaan op tv... Indertijd kreeg ik tonnen kritiek, maar nu doen ze precies hetzelfde en worden ze bejubeld. Stierenvechten in Spanje bijvoorbeeld, of in een glazen iglo slapen in Lapland.”

Met ‘ze’ bedoel je Tom Waes?

Quisquater: “Tom Waes is feitelijk mijn opvolger bij de VRT. Het verschil tussen hem en mij is dat hij meer prestatiegericht is, serieuzer, terwijl ik alles in het belachelijke trok. Had ik die Marathon des Sables gelopen, daar in de woestijn van Marokko, dan zou ik valsgespeeld hebben. Dat ik daar mijn voeten aan frut ga lopen, dat zie je van hier!”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Gooris: “Ik heb mijn allereerste optreden in Serge zijn toenmalige zaak gegeven, de Brazil in Linden. In 1989 was dat, en mijn liedje heette ‘Laat mij nu zingen’.”

Quisquater: “(zingt) ‘Laat mij nu zingen / Samen met jou swingen’. Jaja, zoiets vergeet je niet. Dat is zoals de eerste slow met je vrouw: het mag een strontnummer zijn, je zult het altijd onthouden. (snel) Niet dat ik de twee wil vergelijken, hè.”

Gooris: “Sindsdien zijn we vrienden gebleven. Als ik met een vraag zit, beroepsgewijs of privé, dan weet ik hem te vinden: ‘Sorry, Serge, je stalker is hier weer!’”

Quisquater: “Sam zegt nogal snel dat hij niets kan. Dan is het aan mij om hem op te peppen: ‘Sammeke, je bent godverdoeme al dertig jaar bezig en je trekt nog altijd volle zalen. Wie kan dat zeggen?’ Ernstig blijven, hè.”

Gooris: “Ik koester het feit dat ik nog altijd succes heb, maar ik weet dat het snel gedaan kan zijn.”

Hoeveel optredens geef je per jaar?

Gooris: “Ik doe er gemiddeld twee per dag, dus reken maar uit. Vroeger werkte ik er vier of vijf per dag af, maar daar ben ik mee gestopt. Het laatste optreden moet even goed zijn als het eerste, en als je voelt dat het fysiek niet meer lukt, moet je je conclusies durven te trekken.”

Een rondje googelen heeft me geleerd dat je 1.495 euro vraagt voor een optreden vóór halféén ’s nachts, en 1.995 euro na halféén. Da’s een pak minder dan Sergio: die eist voor elk optreden 2.450 euro.

Quisquater: “Ik ben dan ook veel dikker, hè. (grijnst)”

Gooris: “Serge is die meerprijs waard, omdat je bij hem niet weet waar je eindigt. Ik treed een halfuur, maximaal 45 minuten op: dan is mijn pijp uit en zijn mijn nummers op. Maar Serge gaat grif voorbij het uur. En een show dat hij geeft!”

Quisquater: “Ik vind nochtans dat Sam ook 2.500 euro zou moeten vragen. Volgens mij boeken ze hem dan even vaak als nu.”

Serge, als ik op jouw website op ‘Agenda’ klik, krijg ik de melding: ‘Nieuwe agenda binnenkort online.’ Is dat jouw manier om te verdoezelen dat er geen optredens zijn?

Quisquater: “De afgelopen zomer was een van de drukste van de afgelopen jaren! En in februari ben ik in skioorden gaan optreden voor studenten. Dolle ambiance! Maar toch kom ik vaak mensen tegen die me vragen: ‘Wat doe jij nu eigenlijk?’ – ‘Optreden, liekes maken.’ – ‘Ah, nog altijd?’ – ‘Ja, nog altijd.’

“Nu, de boog kan niet altijd gespannen staan. Wat ik ook graag doe – veel te graag eigenlijk, want het is een verslaving – is naar Hln.be surfen. Honderd keer per dag, minstens. En ik reageer ook op van alles en nog wat, vooral wanneer ik ’s nachts thuiskom met een stuk in mijn kloten.”

Onder een schuilnaam?

Quisquater: “Nee nee, onder mijn echte naam. Daar krijg ik weleens reacties op: ‘Ben jij dat echt, Sergio?’ – ‘Jawel, dat ben ik.’ – ‘En je durft dat nog toe te geven ook?’ – ‘Ha ja, je vraagt het mij!’ (bulderlacht)

“Eén keer had ik ruzie met een concertorganisator uit Oostende. Ik kom nooit te laat op optredens, echt nóóit, maar bij hem in Oostende wel, door omstandigheden. Ter compensatie heb ik anderhalf uur opgetreden voor een bomvolle tent. In mijn gezicht deed hij alsof hij heel tevreden was, maar de volgende ochtend stuurde hij een kwade mail naar mijn management: ‘Die Sergio heeft van alles gedaan, maar niet waarvoor ik hem heb betaald.’ Op de openbare Facebook-pagina van zijn restaurant heb ik hem vervolgens de huid vol gescholden: ‘Kus mijn kloten, schijnheilige zak. Je hebt zelf gezegd dat het top was, en nu schilder je mij hier af als het vuil van de straat! Ik heb voor jou maar vier woorden: dikke, dikke, dikke lul.’ De volgende dag belt hij naar mijn manager: ‘Is dat de manier waarop jouw artiesten reageren?’ – ‘Nee nee, alleen Sergio.’ (lacht) Foert, voor wie of wat zou ik mezelf veranderen?”

Je zou al zes jaar aan je eerste Nederlandstalige plaat werken.

Quisquater: “Acht jaar, intussen. Een tijd terug heb ik samen met Regi wel een dancenummer in het Duits opgenomen, ‘Ich bin wie Wasser’. We zijn ermee naar een platenfirma gestapt, en die wilden er meteen een videoclip bij opnemen op Aruba. Toen ben ik beginnen na te denken: heb ik echt zin om weer in discotheken rond te hangen tot een kot in de nacht? Zo ben ik tot het besluit gekomen om die clip te laten varen, en voluit voor het levenslied te kiezen. Ook al omdat me al honderdduizend keer is gezegd hoe goed ik nummers van André Hazes zing. Maar een ballade als hit is moeilijker dan een feestelijk uptemponummertje, hè. Enfin, die plaat komt er zeker, met van alles en nog wat erop: een rap, een ballade, nog een ballade, een carnavalskraker...”

‘Cowboy Billy’, met die clip waarin je van je paard dondert?

Quisquater: “(pijnlijke grimas) Zes gekneusde ribben heb ik aan die grap overgehouden. Wat wil je, ik had nog nooit paardgereden, en ik sprong op een ongezadeld exemplaar. Yee-haaw!”

Sam, jij bent onlangs eveneens op telegenieke wijze onderuitgegaan.

Gooris: “Ja, tijdens een moonwalk in Oud-Turnhout. Kan gebeuren, hè. Maar ik heb er niets aan overgehouden, omdat ik op de juiste manier was gevallen. Mijn schoonvader was trots toen hij de beelden had gezien: ‘Goed doorgerold, Sammeke!’”

Heb je een idee hoe vaak je in je carrière al een moonwalk ten beste hebt gegeven?

Gooris: “Goh, dat zal in de duizenden lopen. Die moonwalk doe ik al sinds de eerste keer dat ik met ‘Basketsloefkes’ op tv kwam, in 1998. Choreografe Larissa Ceulemans zei me dat ik hem in mijn choreografie moest integreren. Ik blij, natuurlijk: als grote Michael Jackson-fan had ik er als tiener maanden en maanden op geoefend.”

Heb je Leaving Neverland gezien?

Gooris: “Jawel.”

Is je beeld van Michael Jackson sindsdien veranderd?

Gooris: “Absoluut niet. Waar zijn de bewijzen? En daarbij: er groeit al tien jaar gras op zijn buik, en ineens beginnen ze hem van alles en nog wat aan te wrijven. Dat vind ik te makkelijk. En alles met ‘te’ ervoor is niet goed. Behalve tevreden, dan.”

Quisquater: “Mij interesseert die hele film geen reet. Maar ik vind het wel belachelijk dat ze sindsdien hier en daar zijn muziek verbannen. Als je daarmee begint, moet je veel verbannen, hè? Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, André Hazes: die gasten sloegen hun vrouw om de haverklap op hun smoel. En de kerken zouden ze ook mogen verbieden. Je wilt niet weten wat de pastoor die mijn communie heeft gegeven, allemaal heeft uitgestoken in de sacristie.”

Met jou, bijvoorbeeld?

Quisquater: “Nee, ik zal te mottig geweest zijn.”

Niet dat ik hem met Michael Jackson wil vergelijken, maar wat is jullie mening over de Bart De Pauw-affaire?

Quisquater: “Ik vind dat hij te hard is aangepakt. Er zijn er die veel ergere dingen hebben gedaan, maar die niet aan de schandpaal zijn genageld. Ik ga geen namen noemen, maar ik heb in mijn tijd wel meer programmamakers en bazen van productiehuizen gekend die misbruik maakten van hun macht over presentatrices. Trouwens, het fijne van de zaak-Bart De Pauw weten we nog altijd niet.”

Gooris: “Ze zijn met niets naar buiten gekomen, hè.”

Quisquater: “Al die #MeToo-toestanden van tegenwoordig: zaken van ik weet niet hoe lang geleden worden opgerakeld, hoe belachelijk is dat? Tom Barman moest zich verantwoorden omdat hij vijftien jaar geleden eens met een stuk in zijn kraag aan een meisje had gevraagd of ze hem geen pijpke wilde zetten. Jongens, waar zijn we mee bezig?”

Gooris: “Zo kunnen wij ook om de haverklap een klacht indienen als op een optreden een of ander mieke in ons gat knijpt. Hoe vaak dat niet gebeurt! En na het optreden komen ze een selfie maken en geven ze je een kus. #MeToo!”

Quisquater: “Pas op, sinds die hele #MeToo-affaire is losgebarsten, ben ik wel veranderd. Als er na een optreden een madammeke op me afstapt met een boeket bloemen in haar handen, zeg ik: ‘Niet te dichtbij, hè. Dan kunnen we ook niks verkeerd doen.’”

In de clip van ‘Ik ben Sergio’ zit je met een biertje in de hand van vrouwelijk schoon te genieten in een stripclub. Je ziet er niet uit alsof je dat vervelend vindt.

Quisquater: “De dame die in die clip aan een paal staat te zwieren, is een professionele stripteaseuse. Ze doet dat graag, en ze wordt er bovendien voor betaald. Wij hebben die beha niet van haar lijf getrokken, hè?”

Ben je zuiver op de graat, wat #MeToo betreft?

Quisquater: “Heel zuiver. Ik ben al 35 jaar bij Sophie.”

Gooris: “En ik ben al twintig jaar getrouwd met Kelly.”

Quisquater: “Nu, ik werk wel graag met vrouwen, want ze geven me zuurstof. En op een buitenstaander kan mijn manier van doen weleens overkomen als geflirt, maar het is niet meer dan wat machogedoe om te lachen.”

Gooris: “Ik heb van Serge nog nooit iets verkeerds gezien. Integendeel, ik heb zelfs al meegemaakt dat hij dames afwimpelde die iets te familiair deden. Sophietje weet dat.”

Quisquater: “Eén keer zat ik met twee vrouwen op café die flirterig begonnen te doen. Ik zeg: ‘Kunnen jullie een geheim bewaren?’ – ‘Jaja, natuurlijk.’ – ‘Maar beloof je dat je het tegen niemand zult zeggen?’ – ‘Geen probleem, Sergio, wij zwijgen als het graf.’ – ‘Wel, eigenlijk ben ik een homo.’ Je had hun gezicht moeten zien. ‘Jij? Maar jij bent toch getrouwd?’ – ‘Welja, maar dat is maar voor de kinderen. Ik heb eigenlijk al 22 jaar een relatie met Robert.’ Nog geen twee dagen later krijg ik telefoon van mijn ma: ‘Jongen, ben jij homo?’ Een vrouw kan niet zwijgen, hè.”

Gooris: “(komt niet meer bij) Robert, hahaha!”

De aflevering waar jullie in zitten, heeft de nineties als thema. Niet onlogisch: ook ik associeer jullie meer met de jaren 90 dan met 2019.

Gooris: “De jaren 90, dat was toch een schitterende tijd?”

Quisquater: “(tegen Sam) Hij bedoelt dat we oude zakken aan het worden zijn. Laatst heb ik Luc Appermont nog eens gezien: in vergelijking met hem zijn wij jonge snaken, hoor.”

Zijn jullie mee met de trends van nu? Doen jullie aan yoga?

Quisquater: “Yoga? Woehaha! Ik herinner me dat Luk Alloo eens voor een of ander programma aan mijn deur stond: ‘Sergio, jij bent veel te onstuimig, je moet aan yoga doen om tot rust te komen.’ Wij naar zo’n verlicht yogamens dat mij zou leren hoe je dat doet, tot rust komen. Twee minuten heeft dat geduurd. In plaats daarvan zijn we gaan boksen en heb ik Luk uit de ring gemept. Weet je dat nog, Sammeke?”

Gooris: “Jaja, Serge.”

Zijn jullie bezorgd over jullie ecologische voetafdruk?

Quisquater: “Geen ene zak.”

Gooris: “Wij gaan het verschil toch niet maken? En daarbij: die klimaatjongeren lopen daar allemaal rond met houten bordjes om hun slogans op te kalken. Daar hakken ze toch ook bomen voor om?”

Quisquater: “Sam en ik mogen zulke dingen zeggen, want de kans is toch heel klein dat we ooit mogen optreden op dat festival met al die klimaatmensen met geitenwollen sokken. Help me, Sammeke.”

Gooris: “Dranouter.”

Quisquater: “Dranouter, haha! ‘George, kun je eens kijken of er nog een broodje met biologische hesp in onze bamboe broodtrommel zit? En geef me ook een bamboe rietje om mijn ethisch verantwoorde kweepeersapje mee op te drinken.’ Jongens, alsjeblieft. Ik ben benieuwd hoe lang het zal duren voor we bamboe condooms zullen hebben om onze klimaatlul in te steken.”

Hebben jullie meegedaan aan Tournée Minérale?

Gooris: “Nee. Waarom zouden we?”

Quisquater: “Allemaal dikke zever en bullshit, net zoals Dagen Zonder Vlees. Ik vind het vooral erg voor de horeca, want je helpt die mensen hun stiel naar de kloten. Als je niet wilt drinken, drink dan niet. Maar waarom moet je andere mensen dat per se opdringen?”

Gooris: “Als ik aan de toog hang en ik heb zin in een pintje, dan bestel ik een pintje. Voor wie of wat zou ik dat opgeven?”

Vapen jullie weleens?

Quisquater: “Wát?”

Gooris: “Da’s die elektronische sigaret.”

Quisquater: “Níéje! Wat voor een kermisattractie is me dat? En net zo ongezond als gewoon roken, heb ik gelezen. Ik vind: ofwel stop je, ofwel niet.”

In stoppen lijken jullie voorlopig geen zin te hebben.

Gooris: “Mijn sigaretje mag je me niet afpakken. Ik weet dat het geen goed voorbeeld is, maar als ik ’s ochtends opsta, wandel ik in mijn badjas naar beneden en steek ik onder de dampkap mijn eerste sigaret van de dag aan. Een koffietje erachteraan en hop, ik kan er weer tegen.”

Quisquater: “(wenkt de ober) Maatje, geef je mij nog eens een pakje Marlboro? Light, want dat weegt minder.”

Hoeveel roken jullie?

Gooris: “Een pakje per dag. En in het weekend een tikje meer.”

Quisquater: “(steekt zijn 41ste van de dag op) Ik rook maar één sigaret per dag. Ja, ik moet komende week nog een levensverzekering afsluiten, hè? (lacht de Sergio-lach)”

Geef toe: echt gezond ben je niet bezig. Toen je daarnet je tong met frietjes kreeg, legde je de groenten meteen aan de kant: ‘Dat is voor de konijntjes.’

Quisquater: “De voorbije dertig jaar heb ik twee keer een optreden moeten afgelasten omdat ik me niet goed voelde. Mensen die veel fruit en groenten eten, díé worden ziek. Van die pesticiden, denk ik, en wat ze er nog allemaal op spuiten. Opeens krijg je keelkanker van te hete thee. Nog een geluk dat ik liever gin-tonic drink! En vorige week las ik dat avocado’s, die mottige groene dingen met die bol erin, ook niet gezond zijn. Ja, zeg!”

Hoe is het met jouw gezondheid, Sam?

Gooris: “Goed, hout vasthouden. Af en toe heb ik wel een fikse hoestaanval als ik onder de douche kruip, maar dat is het enige.”

Quisquater: “Om gezond te blijven is het wel van belang om niet te veel te werken. Toen ik nog veel op tv kwam, heb ik dat wel gedaan. Dat heb ik in 2004 moeten bekopen: ze zijn me toen met de MUG thuis komen halen. Een lichte hartaanval, dacht ik, maar het bleek een zwaar ontstoken slokdarm te zijn.

“In die tijd wist ik vaak niet eens meer waar ik was. Ik stond eens ergens in Kortrijk op een podium te brullen: ‘Hallo, Lier! Is everybody happy?’ Geen reactie natuurlijk. Ik dacht: wat voor zure mispels zijn dat hier eigenlijk?”

Gooris: “Als ik niet meer weet waar ik aan het optreden ben, kijk ik altijd naar de reclamepanelen, op zoek naar de adressen van de plaatselijke handelaars. Werkt altijd.”

Stel dat jullie morgen doodvallen op het podium, wat mag er dan op jullie grafsteen staan?

Gooris: “‘Hij ligt hier dik tegen zijn goesting’.”

Quisquater: “‘Eindelijk gestopt met roken’. (hilariteit)”

Twee tot de zesde macht, Eén, zondag 28 april, 20 uur

© Humo