De finale werd geopend door de jonge Russin Novolodskaya en de Duitse Kirchmann. Het duo reed een voorsprong van iets meer dan een minuut bij elkaar maar het peloton hield de vluchters altijd binnen schot. De beklimming van La Redoute moest de echte finale inluiden. En hoe? Annemiek van Vleuten, tweede in Amstel en Waalse Pijl, wilde zich deze keer niet laten verrassen en nam op La Redoute het heft in handen. De Nederlandse hardrijdster geraakte alleen weg en had op de top 25” voorsprong op een select groepje achtervolgers met onder meer haar grote rivale Anna van der Breggen en de Britse Lizzie Deignan, vorig jaar nog moeder geworden maar intussen alweer op hoog niveau.

Terwijl Van Vleuten keihard bleef doorfietsen, was de organisatie in de achtervolging volledig zoek. In plaats van samen te werken, werd slag om slinger gedemarreerd. Lizzie Deignan kreeg ruimte maar ook zij zag de kloof met Van Vleuten alleen maar groter worden. De laatste helling, La Roche-aux-Faucon, brak het ritme van de ontketende Van Vleuten niet of nauwelijks terwijl de achtervolgende groep helemaal uit elkaar spatte. Deignan kreeg het gezelschap van Longo Borghini en de Deense Langvad. De 35-jarige Deense mountainbikster reed dit jaar nog maar drie wedstrijden op de weg: tweede in Strade Bianche, vierde in de Amstel Gold Race en derde in de Waalse Pijl. Indrukwekkend maar de kloof op Annemiek van Vleuten dichten was ook voor haar niet mogelijk.

De 36-jarige Van Vleuten bleek geen last te hebben van de regen en de koude en fietste zonder omzien richting Luik waar ze op de Boulevard d’Avroy rustig de tijd kreeg om van haar zege te genieten. Na tweede plaatsen in de Ronde van Vlaanderen, Amstel Gold Race en Waalse Pijl eindelijk de verdiende zege voor de Nederlandse hardrijdster die eerder dit seizoen ook al de Strade Bianche won.

Van Vleuten: "Was niet gefrustreerd na drie tweede plaatsen"

Van Vleuten werd tweede in de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl. Zondag schoot ze wel raak. "Neen, ik raakte niet gefrustreerd van die tweede plaatsen", zei ze na afloop. "Dat wilde ook zeggen dat ik telkens meestreed voor de zege. Bovendien wist ik dat met Luik-Bastenaken-Luik nog een koers kwam die me beter moest liggen. Ik ben beter op die lange klimmetjes dan op de korte hellingen."

Van Vleuten viel van ver aan, op La Redoute. "Mijn team leverde perfect werk, mende het tempo net daarvoor en daarna was het aan mij. Ik wilde ook niet wachten tot het eind, dat had ik van de Waalse Pijl geleerd, ik moest uitgaan van mijn eigen kracht, het van ver proberen en het moest op een helling gebeuren. Ik sloeg meteen een gaatje en op de top had ik al een mooie voorsprong. Ik wist dat het nog ver was, 30 km, maar ik kan een stukje hard rijden, pakte het aan als een tijdrit en kon mijn tempo houden tot het eind. Het was afzien, maar ik haalde het."

Van Vleuten was vrij emotioneel na de zege. "Logisch", besloot ze. "Dit is een heel grote zege, die veel voor me betekent. Ik was al heel trots op de Strade Bianche, dat was al een droom. En nu win ik ook een Monument en dat na zo'n zware winter waarin ik lang moest revalideren door die gebroken knie. Het waren harde maanden, maar nu sta ik er weer helemaal."