‘Spitsbroers’-acteur Maarten Goffin brengt zijn ouders samen: “Het klikte meteen tussen m’n twee mama’s”

Fabriçio Lima Dos Santos: onder die naam zag Maarten in 1983 het levenslicht in Brazilië. In triestige omstandigheden. Want hoe graag ze haar pasgeborene ook zag, z’n mama had zo weinig geld dat ze geen andere uitweg zag dan haar zoon al na een maand achter te laten in een weeshuis. Fabriçio werd geadopteerd door een Vlaams gezin dat hem Maarten noemde. Dankzij de ‘Telefacts’-reportage van omas Van Hemeledonck kon hij in 2017 naar Brazilië reizen om zijn biologische moeder te ontmoetten. ‘Dat was zo overweldigend’, zei Maarten toen. ‘We hebben elkaar twintig minuten geknuffeld. Weet je wat fantastisch zou zijn? Dat ze mijn Vlaamse ouders ooit zou ontmoeten.’ En dat is nu gebeurd. 

En of! Mijn Braziliaanse mama had wel al foto’s gezien van m’n familie hier. En mijn Vlaamse oudershadden haar gezien in ‘Telefacts’. Maar elkaar in levenden lijve zien is nog iets anders, natuurlijk. 

Het ijs was snel gebroken. Mijn Braziliaanse mama had allemaal lekkere gerechtjes klaargemaakt. Dat mijn ouders ooit vier jaar in Brazilië woonden en vlot Portugees spreken, maakte het makkelijker. Terwijl ik nog steeds aan het sukkelen ben met die taal. (lacht)

 Precies alsof ze elkaar al jaren kenden, ja. (lacht) Het was mooi om te zien hoe mijn twee mama’s zich afzonderden om te babbelen over mijn jeugd. Tussen die twee klikte het erg goed. 

Da’s niet evident. Ze is zo verankerd met Brazilië. Haar werk, haar huis en de kerk, dat is haar biotoop. Naar Europa komen met het vliegtuig zou haar uit haar comfortzone halen.

Niet echt. Mijn leven situeert zich in Vlaanderen, hé. En ik weet ook dat het geen echt af- scheid is, want ik probeer elk jaar wel eens naar Brazilië te reizen. En voor m’n werk moet ik er ook geregeld zijn. 

 Ik kan er nog niet veel over kwijt momenteel, sorry. Weet je: afscheid nemen doet wel pijn, maar het is ook het moment om te beginnen uitkijken naar een nieuwe trip richting mijn biologische mama. 

Goh... Het leven is daar zo anders, hé. Ik ben intussen te ‘vervlaamst’ om te kunnen aarden in Brazilië. Alles moet bij mij vooruitgaan, terwijl in Brazilië het tempo veel lager ligt. 

Ik ben er gewoon een gelukkiger mens door geworden. En ’k heb ook meer rust gevonden. Dit was het enige puzzelstukje dat nog ontbrak.