Letterlijk: moeder van Greta Thunberg over hoe haar dochter CO2 “ziet”

Op een dag ziet Greta’s klas een film over de vervuiling van de wereldzeeën. In de Grote Oceaan drijft een eiland uit plastic afval dat groter is dan Mexico. Greta breekt in tranen uit tijdens de film. Ook haar klasgenoten zijn aangedaan. Op het einde van het lesuur vertelt de lerares dat er maandag een interim juf voor haar zal inspringen, omdat ze dat weekend uitgenodigd is voor een huwelijk in Connecticut, in de buurt van New York. “Wow, wat een geluksvogel bent u, juf”, zeggen de leerlingen.

Buiten, op de speelplaats, is het afvaleiland voor de Chileense kust alweer vergeten. Uit donsjassen met bontkragen worden nieuwe iPhones bovengehaald. En iedereen die ooit al in New York was, is verrukt over hoeveel coole winkels er daar zijn. En in Barcelona, daar kan je toch zo superleuk gaan shoppen. En in Thailand, daar is alles spotgoedkoop. En er is iemand die in de paasvakantie met zijn moeder naar Vietnam gaat. Greta kan dat allemaal maar niet bevatten. In de refter staat er die dag hamburger op het menu, maar Greta krijgt geen hap door haar keel.

In de refter is het warm en benauwd. Er heerst een oorverdovend lawaai en plots is dat vettige stuk vlees op haar bord geen voedingsmiddel meer. Het is de verpletterde spier van een levend wezen dat gevoelens heeft, een bewustzijn en een ziel. Het afvaleiland staat op Greta’s netvlies gebrand. Ze begint te huilen en wil naar huis, maar ze mag niet naar huis en ze moet dode dieren eten en over merkkledij, make-up en gsm’s praten.

Greta heeft een diagnose gekregen, maar dat sluit niet uit dat zij gelijk heeft en dat wij, de anderen, ons allemaal zo hard vergissen als maar mogelijk is. Want hoe ze zich ook inspant, de vergelijking die wij allemaal al opgelost hebben, gaat voor haar niet op. Zij kan die vergelijking, een soort entreekaartje waardoor je in het dagelijkse leven kan functioneren, niet oplossen. Omdat zij wél ziet wat wij, de anderen, niét willen zien.

Greta behoort tot de weinige mensen die ons koolstofdioxide met het blote oog kunnen herkennen. Zij ziet hoe broeikasgassen uit onze schoorstenen stromen, door de wind naar de hemel opstijgen en onze atmosfeer in een gigantische, onzichtbare afvalberg veranderen. Zij is het kind, wij zijn de keizer. En wij allemaal hebben geen kleren aan.