Direct naar artikelinhoud
DM Zapt

Ode aan de werkmier achter de schermen van uw televisie

Phara de Aguirre en Bart Schols, presentatoren ‘De afspraak’.Beeld VRT

In DM ZAPT zet de tv-redactie van De Morgen de blik op oneindig. Vandaag schrijft Kris Kuppens een ode aan een werkmier achter de tv-schermen.

Ze gaat boos op me zijn maar ik doe het toch, zodat ze boos op mij kan zijn en ik kan zeggen dat ze krijgt wat ze verdient: de loftrompet. Dit is een ode, niet meer maar ook niet minder aan een werkmier achter de schermen van uw televisie. Zo zijn er zovelen maar zij is een koppig, niet zonder handschoenen aan te pakken exemplaar waar ik al eens mee mag samenwerken – objectiviteit bestaat in deze niet.

Toen ze nog fris en fruitig was, sleepte ze de kabels achter de cameramannen aan. Onderaan de ladder beginnen, heet dat dan. Je hoorde haar niet klagen – nu ja, waarschijnlijk wel – want dicht bij dat fascinerende medium televisie wilde ze zijn. Zelfs na al die jaren en verantwoordelijkheden in stijgende lijn, roept ze af en toe, soms vrolijk en soms verloren, hoe magisch televisie toch wel is.

Eindredacteurs

Tom, Phara, Lieven, Kathleen en nog een stuk of wat van dat kaliber: in elk van hun oren heeft ze gezeten. In de exemplaren van Bart en Ivan zit ze nu nog steeds. Ja, als u het nog niet wist dan weet u het nu: presentatoren hebben eindredacteurs in hun oren. Het was Gilles De Coster die haar op een blauwe maandag in een of ander tijdschrift bij de mensen die hem gevormd hebben in zijn top vijf zette. Een zeldzame foto van haar erbij. Ze geneerde zich maar ze was ook wel fier. 

De gemakkelijkste om mee samen te werken is ze nochtans niet en dan druk ik mij voorzichtig uit. Ze kan wispelturig zijn en ge­strest, tot hoofdpijnen en emotionele buien aan toe. Ze geeft niet af, bijt zich vast. Zenuwachtig loopt ze dan rond, onderweg soms brokken makend bij collega-televisiemakers, tot ze gevonden heeft wat ze zoekt: de betere duiding van die dag. Nooit verliest ze haar doel uit het oog. Zichzelf helaas soms wel.

Wat maakt haar toch zo goed? De vraag nog maar opperen, is haar de gordijnen in jagen. Complimenten aanvaarden, het blijft een werkpunt. Ondertussen rood aangelopen roept ze ‘Neeje, neeje!’ en als een Kempische furie belt ze me op. Dat is dan nog het liefelijkste en meest wenselijke scenario. Dramatisch wordt het pas als ze niets van zich laat horen, dan weet je: dat wordt bonen vreten.

Het is haar niet aflatende inzet, het elke dag willen hoger mikken – desondanks de pijn van dat zijn – en het trouw blijven aan haar talent van het soms oncomfortabele inzicht, dat van haar, die voor velen onbekende vrouw achter de schermen, misschien wel de beste maakt. Als u nog eens hangend in de zetel naar De afspraak kijkt, of straks als het weer verkiezingen zijn geamuseerd of geërgerd afstemt op Zinzen & Van Cauwelaert, weet dan dat haar zweet, en door haar toedoen dat van al haar collega’s, eraan plakt.

Aan Greet en aan alle mensen die achter welke schermen dan ook, volhardend wat dan ook maken zodat anderen kunnen schitteren: dank u.