Pedro Elias en levensgezelin Evelien Broekaert werken allebei voor productiehuis Woestijnvis. Sinds maart gaat hun aandacht echter vooral naar hun zoontje Rover, die kanker heeft. Elias en Broekaert doen in De Tijd het relaas van dat pijnlijke nieuws.

“Rover is een heel enthousiaste kerel, maar kort voor de krokusvakantie zwakte dat af”, aldus Broekaert. “Hij zag heel vaak bleek. Hij zeurde veel. Op school zeiden ze hetzelfde: ‘Hij speelt niet meer op de speelplaats, wil altijd een handje geven aan de juf en heeft het voortdurend koud.’ Dat was ons kind niet. Ik dacht aan ijzertekort en dus gingen we bloed laten trekken. ’s Avonds belde de dokter: ‘Zijn witte bloedcellen staan heel laag. 230. Eigenlijk moet dat minstens 1.500 zijn.”

“Mijn eerste vraag was: ‘Dat is toch geen kanker?’”, gaat Elias verder. “De huisdokter zei van niet. Niets wees daarop. Want de rode bloedcellen en de bloedplaatjes waren tiptop. Dus wij haalden adem: geen kanker.”

Hard verdict

Ook na een controle in het Gasthuisberg-ziekenhuis in Leuven leek er nog niets aan de hand. Maar drie dagen later kreeg Rover koorts, en brachten zijn ouders Rover opnieuw naar het ziekenhuis. Daar viel het harde verdict: “En toen zeiden ze dat toch: ‘Uw zoontje heeft kanker.’ De wereld stortte in.”

Kleine Rover staat nu voor een zware dobber: twee jaar chemotherapie, waarvan zes maanden intensief. De kleine jongen krijgt nu vier keer per week chemo.

Licht aan het einde van de tunnel

Maar de dokters verzekerden het koppel dat Rover zou herstellen. Er is dus licht aan het einde van de tunnel. “Dit worden zes zware maanden, maar we gaan dit doen”, zegt Elias. “Toen ik hoorde dat Rover kaal zou worden, stond ik al bijna met de tondeuse klaar om ook zelf mijn haar af te scheren. Al vond ik die symbooldaden vroeger zelf onnozel, maar voor Rover vind ik dat niet onnozel. En wat andere mensen kunnen doen? Bloed geven aan het Rode Kruis. Daarmee kan iedereen mee een steen verleggen”, besluit hij.