Wat haar overkwam: “Op 27 juni 2012 was ik zoals zo vaak met tien dingen tegelijk bezig. Ik had een pot kokend water van het vuur genomen en botste ermee tegen de muur. Al dat water gutste over mij heen. Mijn gezicht, mijn schouders, mijn torso. Het deed verschrikkelijk veel pijn. In een reflex hield ik mijn armen dicht tegen mijn lichaam, waardoor dat kokende water mijn borsten tot in de derde graad verbrandde. Het was verschrikkelijk. De revalidatie duurde een paar jaar. Afzien.”

Waarom ze die berg op wil: “Ik ben helemaal niet sportief. Eigenlijk heb ik nooit iets van sport gedaan. Mijn fysieke conditie was, zeker na mijn ongeval, zo belabberd dat ik er hartklachten van kreeg. Op aandringen van de dokter ben ik beginnen te bewegen en heb ik de fiets ontdekt. Dat beviel me zo goed dat ik er nu helemaal gek van ben. Niet alleen het fietsen op zich, maar ook met deze groep. De emotionele impact daarvan is groot. Het doet bijzonder veel deugd om dit met lotgenoten te kunnen doen. We zullen elkaar die berg op schreeuwen op 17 juni.”