Een buurt van komen en gaan, en niet langer blijven dan nodig is: hier werd Julie Van Espen teruggevonden

Het beeld stemt niet overeen met dat van de omgeving: de breed glimlachende Julie Van Espen, zoals ze op de talloze affiches met opsporingsberichten over de hele buurt verspreid hangt. Daar rond een grauwe en grijze industriezone, die iets verder overgaat in de eerste woonwijken van het Antwerpse district Merksem.

Vooral de Gabriël Theunisbrug over het Albertkanaal springt in het oog. De brug staat momenteel in de stellingen en zorgt ervoor dat trams die erover rijden hun snelheid moeten laten zakken. Het geeft de inzittenden een goed zicht op de bedrijvigheid rond het kanaal, waar de politie in de loop van de ochtend opnieuw gestart is met een zoekactie. En vooral op de groep zonder uniform: familie en vrienden die staan wachten op het onvermijdelijke. Gesprekken op de tram vallen stil. Sommige maandagen zijn grauwer dan andere.

Kosten noch moeite hebben ze gespaard, die familie en vrienden van de vermiste Antwerpse studente: werkelijk de hele buurt hangt vol met de glimlach van de jonge vrouw. “Ik dacht eerst dat ze de weg wilden vragen”, zegt buurtbewoner Roger. Hij zag zondag een groep jongeren rondwandelen, posters over de arm. Een ervan hangt nu achter zijn voorruit. “Ik ben er nog steeds niet goed van”, zegt hij. Normaal doet hij het niet vaak, het nieuws volgen op zijn laptop. Vandaag wel.

De wachtenden werden vandaag aangevuld met enkele medestudenten van Van Espen. Die laatste kwamen rechtstreeks van de universiteit, waar ze ’s ochtends werden opgevangen door studentenbegeleiders, samen met de rector en decaan. De komende dagen zal de universiteit ook een koffiehoek installeren waar de studenten troost kunnen zoeken bij elkaar.

Fietsers

Een buurt van komen en gaan, en niet langer blijven dan nodig is. Dat is misschien nog de beste omschrijving voor de industriebuurt langs de Vaartkaai. Overdag een drukte van jewelste met continu doorgaand verkeer, ’s avonds uitgestorven en donker. “‘Desolaat’, zo zag ik dat een krant het vandaag beschreef”, zegt Roger. “Wel, ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.”

De 69-jarige man kan het weten: hij woont al 45 jaar in hetzelfde huis, op een boogscheut afstand van de plek waar politie met man en macht naar de vermiste studente zoekt. “Daar tussen de Candico en de brug: daar is nooit iemand. Je kan daar in je blootje rondlopen, niemand zal het zien.” Zelf neemt hij altijd een lampje mee als hij er gaat wandelen met de hond. Omdat er gewoon geen verlichting is.

Zowat alle werknemers rond de Vaartkaai bevestigen dat: tijdens de werkuren is het een komen en gaan van verkeer, nadien sterft de buurt uit. “Ik heb hier al een paar keer geslapen in mijn vrachtwagen, maar nooit iets gezien”, geeft een Nederlandse vrachtwagenchauffeur aan. “Ik denk dat het hier ’s avonds en in het weekend heel erg kalm zal zijn”, zegt de werknemer van het Candico-magazijn naast het jaagpad.

Uitzondering op die stilte is de haast onafgebroken stroom van fietsers die langs het jaagpad passeert, net zoals Van Espen zelf deed. Vooral na de werkuren is het jaagpad een populaire invalsweg in en uit de stad: hij vormt dan ook het perfecte ononderbroken fietspad.

Maar een gevaarlijke plek? Neen, dat kan niemand bevestigen. Ja, de buurt heeft zijn reputatie tegen. Dat stigma krijgen zulke uitgestorven industriebuurten nu eenmaal snel opgekleefd van zodra het donker valt. En zeker, er gebeurde af en toe wel iets. “Het is al jaar en dag geweten dat je hier moet zijn als je drugs wilde hebben”, zegt Roger, die dat al met zijn eigen ogen kon vaststellen.

De buurt mijden, dat deed tot nu toe niemand. Ook de politie zegt expliciet dat het geen no-go zone is. “Die hebben we ook gewoon niet in Antwerpen”, klinkt het. De toekomst zal uitwijzen of fietsers twee keer zullen nadenken voor ze het jaagpad langs het kanaal nemen. Wat wel vaststaat, is dat de troosteloze buurt sinds dit weekend ook een donker randje heeft gekregen.