Tom Van Dyck en Linde Merckpoel in ode aan Christophe Lambrecht: "Ik kon mij een leven zonder hem niet inbeelden"

Op Studio Brussel is de normale programmatie weer van start gegaan, nadat de zender gisteren voor een dagje muziek koos ter nagedachtenis van de onverwachts overleden presentator Christophe Lambrecht. Maar in het ochtendprogramma met Michèle Cuvelier werden nog volop herinneringen opgehaald.

Onder meer acteur Tom Van Dyck kwam langs, een jeugdvriend van Lambrecht. "Ik kon mij een leven zonder Christophe niet inbeelden. Van mijn geboorte is er in mijn leven een begrip, namelijk Christophe. Ik kan niet spreken van voor en na Christophe, ik kan alleen spreken van na Christophe. En dat is verschrikkelijk. Dat is een deel van jezelf dat je ineens kwijt bent. Onaangekondigd nemen ze dat weg. Roekeloos. Gruwelijk. En daar moeten we nu met z'n allen mee proberen om te gaan. En dat is moeilijk aanvaardbaar."

Van Dyck vindt het ook spijtig dat Lambrecht de vele odes aan hem niet meer kan meemaken. "Het is zo jammer dat hij niet weet hoe geliefd hij was. Hij zou zo verlegen worden. Hij was veel te bescheiden, veel te goed. In alle opzichten een ongelooflijk schone mens."

Bekijk hier het eerste deel van het gesprek met Tom Van Dyck. Het artikel gaat verder onder de video:

De acteur haalt herinneringen op aan een lastminutereis met Lambrecht naar Tunesië en hoe ze daar dachten dat zij een homokoppel vormden. En aan hoe hij met zijn broer Hans en Lambrecht radiootje speelde in de speelkelder.

"Wij hadden maar een paar plaatjes. Christophe was toen al de presentator, mijn broer Hans, nu bioloog, deed vooral natuurpraatjes, en ik wou vooral voorlezen uit Suske & Wiske, die stemmetjes doen. Het is onwaarschijnlijk dat we op die leeftijd al waren wie we zijn... Alleen is het mannetje in de radio niet meer."

"Wij wisten alles van elkaar", vertelt Van Dyck nog. "Wij deelden onze geheimen. Elke mens heeft natuurlijk een rugzakje. Bij Christophe was die rugzak soms redelijk vol, waardoor hij wel eens door de knieën ging. Maar het was zo'n moedige, positieve gast die altijd bleef doorgaan. Voor zijn kinderen vooral en voor zijn vrienden."

Bekijk hier het tweede deel van het gesprek met Tom Van Dyck. Het artikel gaat verder onder de video:

En ook collega Linde Merckpoel wilde graag een ode brengen aan haar goede vriend. "Ik heb ook het enorme geluk gehad dat Christophe mijn vriend was. Een van de besten. Een van het type, en dat zegt genoeg, dat op een morgen opeens voor je deur staat omdat hij passeerde op weg naar de bakker. En dan dronken we bij ons thuis in de keuken een koffie. Een paar van onze belangrijkste gesprekken voerden we daar, in de keuken. 

"We hebben veel gelachen, maar ook veel gehuild, want het ging niet altijd 'oppietoppie'. Het was soms donker. Maar Christophe heeft mij - en velen met mij - op een magistrale manier getoond dat je van iets donkers ook iets extreem lichts kunt maken."

Merckpoel zag de laatste jaren in elk geval een gelukkige Christophe Lambrecht. "Een trotse man van zijn fantastische en sterke vrouw Anda. En een geweldig fiere vader van zijn twee oogappels, bij wie ik blij ben dat ik nu al hun vader in hen herken, Helena en Bruna, fantastische meisjes. En een Christophe die elke dag moest lachen en ontroerd werd door zijn kleine zonnekind Maurice. Als ik ooit kinderen krijg, ga ik elke dag denken aan Christophe, want ik wil dat doen zoals hij: eerlijk, oprecht, met zoveel humor en zo authentiek. Wat. Een. Vader."

"Ik ben zo blij en dankbaar dat mijn auto vorige vrijdag naar de garage moest voor zomerbanden", zegt Merckpoel. "Want dat heeft ervoor gezorgd dat wij vrijdag nog samen naar de VRT zijn gereden. De radio stond af. Wij hebben gebabbeld, van Edegem naar Brussel en terug, over zijn plannen voor de toekomst. En die waren heel schoon. Het is moeilijk om daaraan te denken. Want hij had nog heel wat te doen en te betekenen."

"Ons hart zit vol liefde", besluit Merckpoel. "En daar was hij voorstander van. De radio zit vol goede muziek en dat zou hij zeker super vinden."

Bekijk hier wat Linde Merckpoel vertelt over Christophe Lambrecht: