De nieuwe onthulling is opnieuw bijzonder pijnlijk voor het Antwerpse gerecht. Had de rechter zich even verdiept in het vonnis van 2004 had hij gezien dat Bakelmans wél iemand is die zich probeert te onttrekken aan zijn straf. In dat jaar kreeg hij een uitgangspermissie voor één dag. Hij bleef weg en dook pas één week later weer op. In 2006 bleef hij nog eens zeven maanden (!) weg en in 2008 op het einde van zijn straf, bleef hij nog eens twee maanden spoorloos.

De man had dus wel onmiddellijk aangehouden kunnen worden na het tweede vonnis tot vier jaar cel op 30 juni 2017. Of dat de dood van Julie had kunnen voorkomen? Daar lijkt het jammer genoeg wel op. Ondanks het feit dat hij beroep aantekende, had Bakelmans dan wel in de gevangenis moeten blijven.

Kathleen Van De Vijver van het Gevangeniswezen verduidelijkt één en ander: “Ik kan niet echt in detail treden over individuele dossiers. Maar globaal klopt het dat de gedetineerde tijdens de gevangenisstraf van tien jaar geleden drie keer niet teruggekeerd is na een uitgaansvergunning van acht uur. Die vergunningen kreeg hij omdat hij na zijn eindige straf zou terugkeren in de maatschappij en daarom zijn reclassering diende voor te bereiden. Ik kan daar nog aan toevoegen dat hij daarvoor ook gesanctioneerd is. We hebben geen gunstig advies gegeven voor een voorwaardelijke invrijheidsstelling en hij heeft zijn straf tot het einde uitgezeten. In die drie periodes dat hij niet terugkeerde, heeft hij geen nieuwe feiten gepleegd.”

Anderzijds bleef Bakelmans ook na het tweede vonnis, waarvoor hij in beroep ging en dus nog geen dag zat, overigens vier maanden spoorloos. De politie van Keerbergen waar hij zijn domicilie had bij een vriendin, stelde in november 2018 vast dat hij daar niet meer woonde. Bakelmans stond geseind. In februari 2019, drie maanden voor de moord, dook hij terug op en kreeg hij een referentieadres bij het OCMW.