"Die liefde voor Robert De Niro had wel een donker kantje"
Robert De Niro was begin jaren 80 een van ’s werelds populairste acteurs, na rollen in onder meer "Taxi driver", "The deer hunter" en "Raging bull". Ook het Britse damestrio Bananarama verslond zijn films en dat leidde in 1984 tot de Europese hit "Robert De Niro’s waiting", een op het eerste gezicht onschuldig meezingdeuntje over een meisje dat wegdroomt bij het zien van De Niro’s poster in haar kamer. Dat de acteur daarbij Italiaans praat, "Talking Italian", dat was een ideetje van muziekproducer en songwriter Steve Jolley, omdat volgens hem die taal veel romantischer klonk dan welke andere taal dan ook. Maar hoe luchtig het nummer ook klonk, inclusief een vrij banale videoclip met een flauwe eindgrap, voor de 3 leden van Bananarama die aan het nummer meeschreven, bleef "Robert De Niro’s waiting" een heel andere, 'donkere' inhoud hebben.
35 jaar geleden scoorden Sara Dallin, Siobhan Fahey en Keren Woodward, samen dus Bananarama, met "Robert De Niro’s waiting" een top 10-hit in onder meer Groot-Brittannië, Ierland en Zwitserland. Ook in Vlaanderen en Nederland raakte de single in de hitparade.
Keren Woodward: "We zijn alle drie verzot op films met Al Pacino of Robert De Niro (volgens sommige bronnen zou het nummer eerst als titel “Al Pacino’s waiting” gehad hebben, nvdr). Het gaat zelfs zo ver dat vrienden van ons de teksten van De Niro achterwaarts kunnen afratelen." (promo-interview, 1984)
Sara Dallin: "Onze favoriete acteurs in die tijd waren Al Pacino en Robert De Niro. De naam van die laatste bekte blijkbaar beter." (The Guardian, november 2017)
Siobhan Fahey: "Voor het nummer haalden we onze inspiratie bij The Supremes, The Marvelettes en The Shangri-Las. De 'Ooh's' die je in "Robert De Niro’s waiting" hoort, duiden onbewust op die invloeden." (The Guardian)
Sara Dallin: "Eigenlijk was het onze bedoeling om een nummer als "Pull up to the bumper" van Grace Jones te maken. Maar uiteindelijk resulteerde dat in een lied dat gebaseerd was op de fantasiewereld van vele jonge meisjes: verliefd worden op een wereldster, van wie de poster aan je muur hangt en dat in een wereld waarin je kan vluchten, in een wereld waar je makkelijker verliefd kan zijn dan in de echte wereld. Die fantasie had ook een donker kantje, wat we uitdrukten met “People are staring and following me”. Dat donkere kantje, die notie van een aanranding, was een idee van Siobhan. Wellicht nadat we iets daarover gelezen hadden in de krant." (The Guardian)
Siobhan Fahey: “Ik heb het nummer altijd beschouwd als een fantasie van iemand die na een negatieve ervaring met mannen geen echt vriendje meer in haar leven wilde. In dat geval zijn een aantal zinnen misschien als choquerend te omschrijven. Maar die werden afgezwakt door de nadruk te leggen op iemand die het gehad heeft met mannen omdat niemand aan haar obsessieve liefde voor een filmster kan tippen." (The Guardian)
Siobhan Fahey: "Waar ik het meest trots op ben, is het feit dat we erin slaagden om eigenzinnige popmuziek te maken. Dat onze teksten veel donkerder waren dan ze op het eerste gezicht leken. Zoals "Robert De Niro’s waiting"." (The Irish Times, april 2017)
Keren Woodward: "Als je dat weet, luister je toch op een andere manier naar dat nummer." (The Irish Times)
Dallin: "Toen het nummer een hit werd, was De Niro toevallig voor opnames in Groot-Brittannië. Hij nodigde ons uit in een restaurant in Soho. Toen we daar op hem zaten te wachten, klopte plots iemand op het raam. Het was ijskoud buiten en die persoon had een muts op. Hij droeg ook erg donkere glazen. “Wie is dat toch die onze aandacht wil trekken?”, dachten we alle drie. We hadden er geen flauw benul van dat het De Niro zelf was." (The Guardian) De ontmoeting werd als hartelijk omschreven en de drank vloeide daarbij volgens een aantal Britse tabloids rijkelijk.
Siobhan Fahey: "We waren ontgoocheld dat men voor de videoclip geen De Niro-lookalike vond. Uiteindelijk moesten we het met een John Travolta-lookalike doen. De clip eindigt bovendien met een flauwe grap. Het was allemaal zo naïef, lief en slecht gemaakt. Maar zo waren wij ook: nogal onschuldig op een kinderachtige, stoute, punkachtige manier." (The Guardian)
35 jaar geleden dus ook in onze hitparade terug te vinden: