STANDPUNT. “De betogers zeiden niets, maar hun boodschap klonk het luidst van allemaal”
Zelfs op de Bosuil, anders bij voetbalwedstrijden de meest luidruchtige plek van Antwerpen, werd het zondagmiddag gedurende één minuut helemaal stil. Nooit meegemaakt, zei onze man ter plaatse. In de stad was de sfeer helemaal onwezenlijk, met een optocht van duizenden en duizenden mensen die voor het grootste deel in stilte verliep.
Als troost helpt het niet echt, Julie Van Espen komt er niet mee terug. Als blijk van de veerkracht en het warme hart van de samenleving doet het deugd. Het was zo’n moment dat politici en instanties zoals het gerecht even opzij moeten en de burgers zelf naar voren komen. Zoals dat eerder ook al voor het klimaat gebeurde. Of, lang geleden, met de Witte Mars als massale aanklacht tegen het gebrekkig functioneren van gerecht en ordediensten.
Die grootse betoging toen dreef op de schokgolven die door het land gingen na de zaak-Dutroux. Paul Marchal, vader van An, wees er zondag in ‘De Zevende Dag’ op dat we in minstens één opzicht vooruitgang hebben gemaakt. Toen hij op de noodlottige dag in 1995 aan de politie de verdwijning van An en haar vriendin Eefje ging melden, werd dat weggewuifd. Tienermeisjes, weet u wel, die dagen wel weer op. Er werd hem zelfs ontraden om affiches te verspreiden. Dat zouden de meisjes zelf niet op prijs stellen als ze weer terug waren. De lichamen van An en Eefje werden een jaar later gevonden.
Zo’n scenario is vandaag nagenoeg ondenkbaar. Politie en gerecht deden wat nodig was zodra gemeld werd dat Julie Van Espen niet op haar afspraak was opgedaagd. Maar de werking van het gerecht wordt opnieuw geviseerd. In het weekend nog ging het zwartepieten door. Het parket stelde dat de info over de vluchtgevaarlijkheid van Steve Bakelmans op een correcte manier is doorgespeeld, het gerecht reageerde dat dit niet wil zeggen dat die ook is opgenomen in het strafdossier waarop de rechter zich baseert.
Minister van Justitie Koen Geens distantieerde zich eerder al van de handelwijze van het Antwerpse gerecht. Anderen menen dan weer dat de eindverantwoordelijkheid altijd bij de verkozenen ligt. De betogers zeiden niets. Maar hun boodschap klonk het luidst van allemaal.
