Dit innige moment met Guardiola tijdens de titelviering toont de droge humor van Kevin De Bruyne

Wie tegenover Guardiola gaat zitten, komt best goed voorbereid. In een speelse bui durft hij weleens de tong uit te steken als een journalist hem een onjuist feit voor de voeten werpt. Of, in een demonische bui, lacht hij iemand met een duivelse lach vierkant uit. Zo maakten we zelf vanop de tweede rij mee nadat Manchester City begin februari met de bulldozer over Chelsea was gereden. Een journalist bracht de prijzenhonger ter sprake en verwees naar de vijf bekers in Guardiola’s eerste seizoen bij Barcelona. Hij liep meteen op een counter van de coach. “Zes”, zei hij, waarna hij met wijd opengesperde mond begon te lachen. Zijn beste impressie van Dr. Evil.

Een schrikwekkend beeld, maar tegelijk vertelt het ook iets over zijn obsessie. Hij telt ze allemaal. Toen een journalist hem eerder op het seizoen naar de ‘Quadruple’ - alle vier de prijzen - polste, maakte hij er zelf een ‘Quintuple’ van - hij rekende er de Community Shield bij. Zo ijdel is hij wel. “Het zijn niet de trofeeën die me motiveren”, beweert hij. “Het draait mij meer om de kans om goede relaties te creëren tussen mijn spelers. Ik hou van mensen. Wanneer mensen over mijn Barcelona praten, tellen ze niet het aantal bekers. Ze herinneren zich vooral de manier waarop we speelden.” Succes helpt daarbij. Spelers, opportunisten eerst, pikken enkel veeleisende trainers als ze zien dat hun prijzenkast wordt gevuld.

Met Pep is er geen tijd voor downtime - zelden gaan de riemen los. Elke dag opnieuw verwacht hij een maximumprestatieniveau. Als Kevin De Bruyne zijn trainer omschrijft, valt doorgaans het woord intens: “Hij is zo, zo gestresseerd. Constant. De dubbele druk van de spelers. Omdat hij niet enkel geïnteresseerd is in winnen. Hij wil ook nog eens perfectie.” Beiden kunnen het goed met mekaar vinden - zie bovenstaande video. 

Guardiola mag dan in de eerste plaats een filosoof zijn, het competitiebeest in hem krijgt hij zelden getemd. De commandostijl van José Mourinho en de bittere rivaliteit tussen beiden destijds in Spanje, dreef Guardiola zelfs over het randje - de architect kneep er een jaar tussenuit om te herbronnen. “Die strijd met Mourinho heeft me beter gemaakt”, erkent hij. Het heeft hem meedogenlozer gemaakt.

Kompany wist vanaf de eerste meeting dit seizoen dat City klaar was voor een tweede titel. Voelde hij aan de toon waarop zijn trainer sprak. Uit ervaring weet de Catalaan dat een topteam het zich op geen enkel moment kan veroorloven om te driften. Seriewinnaar zijn betekent constant op de hoede zijn. Vandaar ook de oprechte complimenten voor Liverpool, dat Man City bleef opjagen. Guardiola: “Liverpool heeft ons geholpen om onze grenzen te verleggen. Incredible.”

Zijn ongenadige competitiviteit, zo houdt hij vol, garandeert geen zeges. Als trainer won Guardiola 433 van zijn 581 wedstrijden (74,5%). Bij Man City flirt hij, door 198 punten in twee seizoenen, met 75%. Straffere cijfers dan destijds bij Barcelona in een nochtans competitievere liga. In het voetbal, zo zegt hij weleens, is er niet altijd een direct verband tussen het relatieve talent en de kwaliteiten van een team en het eindresultaat. Minder in een competitie over 38 wedstrijden, waar het sterke en tactisch snuggerste team doorgaans zegeviert.

Die theorie gaat in zijn ogen niet op voor competities met rechtstreekse uitschakeling. Sinds 2011, zijn laatste Champions Leaguetriomf met Barcelona, zijn achilleshiel. Het dreigt hem te achtervolgen. Zou het aan het type speler liggen dat hij graag in zijn kern heeft? Gehoorzame en ultragetalenteerde uitvoerders, die hun eigen willetje met plezier opofferen voor zijn verlichtende ideeën, in plaats van meedogenloze krijgers met een flinke dosis strijdlust en loopvermogen?

Of ligt de verklaring bij hemzelf? Dat hij in zijn drang naar perfectie, in zijn ijver om elke fout bij de tegenstander uit te buiten en slimmer te zijn dan zijn opponent op de andere bank, te vaak grote risico’s neemt. Dat hij te veel filosoof is en roekeloos zijn eigen spelmodel probeert te ontwikkelen en te perfectioneren. Nederlagen horen daar naar eigen zeggen bij.

Succes proeft echter nog altijd beter. Dat zal hij in zijn speech voor de FA Cupfinal niet vergeten te benadrukken. Kompany wil hem badly, Pep nog meer. De unieke treble in Engeland, landstitel, FA en League Cup, is voor hem straks een quadruple - dat las u al. 23 bekers scheiden hem nog van Sir Alex. Hij heeft nog 24 jaar.

Moet Manchester City vrezen voor uitsluiting uit Champions League?