Hulde aan Tomas De Soete, maar één ding vind ik jammer
In DM ZAPT zet de tv-redactie van De Morgen de blik op oneindig. Vandaag schrijft Fernand Van Damme over Fiskepark, de nieuwe Canvas-reeks van Tomas De Soete.
Do believe the hype. De eerste aflevering van Fiskepark is uitstekende televisie. Ik heb twee keer naar de klok gekeken, maar dat is omdat ik bij momenten het concentratievermogen van een Deense vis bezit. De openingsscène is beklijvend, de ‘fake true’-acteerprestaties werken. Magistraal is de passage van politieagent Anaya: ‘Bent jongen, ik hoop dat gij in uw leven genoeg Bambi-momentjes hebt gehad.’
De plot is intussen bekend. In Fiskepark speelt Tomas De Soete een uitvergrote versie van zichzelf: ooit een radio- en televisiegod, nu naar de achtergrond verdwenen. Zijn lief Siska Schoeters en goede vrienden Jan Jaap van der Wal en Bent Van Looy treden ook aan. Die laatste krijgt zelfs een hakbijl door zijn prefrontale cortex gezwierd.
Lees ook:
Een acteur is hij niet, dus speelt Tomas De Soete in de nieuwe Canvas-serie Fiskepark gewoon zichzelf. Of toch een tragische versie ervan. Met alle risico’s van dien. “Hopelijk kan ik na de eerste aflevering nog mijn huis uit komen.”
Catharsis
Vier jaar lang heeft De Soete aan de reeks gewerkt. De weg ernaartoe was geen walk in the Fiskepark. “Toen ik begon te schrijven, was het de eerste keer in mijn leven dat ik me moest afvragen: ‘En wat ga ik nu eens doen?’ Een verdomd lastige vraag, want vroeger kwam er altijd wel iéts mijn richting uitgewaaid. Nu moest ik helemaal van nul beginnen. Ik had geen idéé wat ik wilde”, zo zei De Soete eerder aan Humo.
Wat later in dat gesprek zegt hij: “Ik ben een enorme piekeraar. Op den duur had ik een deuk in mijn zelfvertrouwen gepiekerd: ‘Shit, kan ik dit wel? Sterker: kan ik eigenlijk wel iéts?’ (...) Ik heb er toen zelfs een tijdlang ernstig over gedacht om uit de media te stappen. Nu weet ik: dat was gewoon een catharsisperiode waar ik doorheen moest.”
De Soete heeft een zalige reeks gemaakt, hulde daarvoor. Maar één ding vind ik jammer: waarom gaf hij geen interviews middenin die zoekende, onzekere periode? Al te vaak gaan interviews met Bekende Vlamingen zo: ‘Ik moest omgaan met tegenslag X en ik was toen een wrak, maar nu heb ik dat overwonnen en ben ik weer de beste versie van mezelf. Hoera!’
Wat zou ik graag eens wat meer BV’s horen zeggen: ‘Godverdomme, om eerlijk te zijn: ik weet het op dit moment even niet meer. Ik zit vast. Ik ga door een crisis en heb geen fucking idee hoe ik hier ooit nog uitraak.’
Mensen hebben de neiging hun leven in een narratief te willen gieten: tegenslag, catharsis, tegenslag, catharsis en dan de trofee. We zien onze levensloop al te vaak als een Game Boy-spelletje waar we wat obstakels moeten overwinnen om dan op het einde ‘You win!’ te zien verschijnen. Dat is gewoon niet altijd het geval, soms voelt een periode als ‘GAME OVER’ aan. Ik zou geld geven om een publiek figuur dat eens te horen zeggen.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
