Bart De Wever, u begaat een historische vergissing

Beste heer De Wever,

Ik schrijf u een brief aangezien ik blijkbaar uw grootste nachtmerrie ben. Het is geen boze brief, wel een bezorgde. Want u begaat een historische vergissing.

Ik schrijf dit ook omdat u meerdere rechtstreekse debatten hebt geweigerd. Zo’n debat is voor mij geen doel op zich. De enige match waar ik echt van droom, is FC Barcelona-Real Madrid. Maar het is wel vreemd aangezien ik u blijkbaar sinds kort slapeloze nachten bezorg. Die ‘sinds kort’ mag men vrij letterlijk nemen. Het is sinds peilingen aantonen dat uw Zweedse coalitie (waar u bent uitgestapt) klappen krijgt en de coalitievorming na 26 mei mogelijk helemaal open ligt.

In een van de vele peperdure N-VA-advertenties las ik: “Kristof Calvo is nog net niet de gordijnen aan het opmeten van de Zestien.” Dat zegt u, terwijl mijn voorzitter Meyrem Almaci en ik expliciet géén kandidaat zijn. Wij zien veel liever een oranje, rode of blauwe premier met een groen regeerakkoord dan het omgekeerde. Onze enige obsessie is impact. Op dat vlak lijken Groen en N-VA zelfs op elkaar. Het protocol laat ons koud, als we het land maar kunnen veranderen.

Maïzena

Ook schrijft u: “De enige dam tegen een rood-groene belastingtsunami is een stem voor N-VA.” Nochtans is er de onvolledige maar interessante oefening van het Planbureau. Met Groen wint de middenklasse drie keer meer dan met N-VA. Wij vragen een eerlijke bijdrage van de grootste vermogens en vervuilers. Maar dat gebruiken we om de lasten op arbeid te verlagen, uitkeringen en pensioenen te verhogen, domme verkeersbelastingen af te schaffen en de vergroening van onze industrie.

Een ambitieus klimaatbeleid kan net de maïzena zijn van een nieuw project voor Vlaanderen en België. Daar hebben we iedereen voor nodig, ook uw politiek talent. De klimaatspijbelaars hebben bruggen gebouwd tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel, tussen generaties, tussen vakbonden en werkgevers. Zij zouden de politiek kunnen inspireren, maar blijkbaar wekt die klimaatbeweging bij u vooral nervositeit.

Uw zogenaamde slapeloosheid heeft dus niets te maken met mij of ons programma. U vreest een mogelijke groene golf. Als Ecolo en Groen samen de grootste fractie worden in de Kamer, is er heel wat mogelijk. Ik begrijp dus wel ergens waarom N-VA een ongeziene miljoenencampagne voert. Een tegensprekelijk debat is veel moeilijker. Omdat de slogans een eenvoudige factcheck niet overleven.

Campagne voor extreemrechts

Ik begrijp oprecht niet dat het vandaag uw voornaamste zorg is. U zou nu vooral wakker moeten liggen van de aangekondigde opkomst van extreemrechts. In een recente peiling in ‘onze’ provincie stijgt het Vlaams Belang weer heel erg. N-VA is de coregisseur van die comeback. Theo Franckens Twitter-account was de campagneploeg van extreemrechts. U liet dat gebeuren. U organiseert zelf de concurrentie tussen Vlamingen in armoede en vluchtelingen. Open grenzen of sociale zekerheid, klinkt het dan.

Het N-VA-beleid is helaas een bron geweest van méér onzekerheid en daardoor van meer onverdraagzaamheid en xenofobie. Wie onzeker is over het eigen loon of pensioen, beschouwt nieuwkomers immers sneller als een concurrent. Die concurrentie wordt helaas verder georganiseerd. Een veto tegen een eerlijke bijdrage van de grootste vermogens, het verder verhogen van de pensioenleeftijd, het einde van de algemene automatische loonindexering… Het is de facto campagne voeren voor extreemrechts. Wie onzekerheid voedt, zal angst en colère oogsten.

2009 versus 2019

U begaat daarmee een historische vergissing. Ooit was het uw ambitie om extreemrechts klein te krijgen. Vandaag maakt u ze weer groot. Ooit was de Volksunie Vlaanderens ‘tweede groene partij’. Nu bent u de aanvoerder van de klimaattreuzelaars, een paniekzaaier die hoopt met angst de verkiezingen te winnen. De enige manier om extremisme structureel te counteren, is een inclusief, verbindend en rechtvaardig project. Bij die rechtvaardigheid hoort anno 2019 klimaatrechtvaardigheid.

Deze open brief is geen vraag om een politiek staakt-het-vuren. Daarvoor zijn de verschillen tussen N-VA en Groen te groot. Het is wel een uitnodiging om extreemrechts samen van antwoord te dienen. De Bart De Wever van 2009 zou ik dat niet moeten vragen, die van 2019 blijkbaar wel. De versie 2019 heeft meer politiek kapitaal, maar beduidend minder moed, helaas.

We hebben overduidelijk andere dromen voor Vlaanderen en België. Dat is oké. Leve de democratie, leve verkiezingen, leve het verschil. Maar alle democraten zouden vandaag moeten weten wat de echte bedreiging is. U droomt van een gele zondag, wij van een groene. Maar het afwenden van een zwarte zondag, dat zou een gedeelde strijd moeten zijn.

Vriendelijke groet,

Kristof Calvo, kandidaat-Kamerlid (voltijds)