Hilary Swank over doorbraakfilm ‘Boys Don’t Cry’: “Het was het belangrijkste project waar ik ooit deel van uitmaakte”

In 1999 vertolkte Hilary Swank transgender Brandon Teena in de film ‘Boys Don’t Cry’. De toen nog relatief onbekende tv-actrice kreeg amper 3.000 dollar betaald voor de film (zo’n 2.687,94 euro) maar zegde toch graag toe. “Ik dacht: ‘Wow, dit is mijn kans om films te kunnen maken’”, zei ze in een interview met IndieWire. “Beroemde mensen namen het risico niet om mee te doen in een onafhankelijke film omdat ze er niet goed voor betaald kregen, dus er was geen interesse. Maar nieuwkomers kregen geen kans om films te maken omdat de studio’s enkel beroemde mensen wilden.” 

Maar regisseur Kimberly Peirce besloot Swank toch een kans te geven. Met succes, want de actrice won een Oscar voor haar vertolking. “Dankzij die prent kreeg ik de kans om films te maken. Maar het was zo'n gok. De film had zo'n laag budget, ik verdiende 3.000 dollar. Het idee om een film voor een bepaald budget te maken, en dan het risico te kunnen nemen om een verhaal te vertellen waar wel een publiek voor is, maar je moet gewoon het publiek kunnen vinden. Maak het, en dan komen ze wel. Dat was echt een opwindende tijd.”

Swank is nog altijd trots op de film, vertelde ze. “Ik geloof dat ‘Boys Don’t Cry’ zeker het meest belangrijke project is waar ik ooit deel van heb uitgemaakt. Er zijn nog zo veel haatmisdrijven in de wereld, niet alleen in ons land, waar mensen zich niet van bewust waren tot ‘Boys Don’t Cry’ gemaakt werd. Tegelijkertijd waren Matthew Shepard (een homoseksuele student die in 1998 doodgeslagen werd omwille van zijn seksuele oriëntatie, red.) en de verschrikkelijke misdaden tegen hem slechts enkele piepjes in het nieuws hier en daar. Maar dankzij die film werd er meer over gepraat.”

Toch was er ook kritiek op de film, omdat de hoofdrol vertolkt werd door de heteroseksuele Swank en de film geregisseerd werd door de lesbische Peirce. Swank zegt daarover: “Ik denk dat er op bepaalde manieren kritiek op is gekomen en op andere manieren niet. En ik denk dat als mensen wisten hoeveel brieven ik kreeg en hoeveel mensen in de straat naar me toekomen in tranen en me bedanken omdat ik hun verhaal vertelde ... Daar houd ik me aan vast. Dat is belangrijk voor me, en dat ik een woordvoerder voor hen kon zijn. Ik ben blij dat de tijden toch veranderen en evolueren en dat mensen de kans krijgen om hun eigen verhaal te vertellen.”