Een pasgeboren zeeleguaan ligt doodstil in het zand. Hij wacht zijn moment om te bewegen af want onder de omliggende rotsen liggen een aantal wurgslangen op de loer. Plots vindt de zeeleguaan dat zijn moment gekomen is en hij zet de sprint van zijn leven in. Enkele slangen missen hun prooi maar dan lijkt de arme stakker eraan voor de moeite. De zeeleguaan weet zich echter miraculeus los te wringen en ontsnapt via een ultieme wip op een rots.

Ziedaar, hét topmoment van de eerste aflevering van Planet Earth II. Meteen werd echter de vraag gesteld: was deze bloedstollende achtervolging wel echt? Kort en bondig: nee. Wie de beelden van dichterbij bekijkt, merkt snel op dat er verschillende leguanen te zien zijn.

Zoals het NRC in zijn onthullend artikel zegt: “Filmen voor een natuurdocumentaire betekent vooral: zo veel mogelijk beeldmateriaal verzamelen op locatie. Pas later, bij het knippen en plakken van de beelden, ontstaat het drama en het verhaal dat wij te zien krijgen”. De achtervolging van de slangen op de pasgeboren zeeleguaan is dus in scène gezet. Het is een soort compilatie van verschillende leguanen die de sprint van hun leven trokken.

De BBC plaatste niet veel later een video online waaruit blijkt dat niet alle jonge leguanen hun eerste tocht naar de zee overleven. Zo’n 16% zou onderweg sterven. Niet enkel door slangen, maar ook bijvoorbeeld verhongering, verstikking en verdrinking zijn doodsoorzaken.