Zwaar gepest als kind, maar nu de winnaar van het Songfestival: een portret van Duncan Laurence

Duncan Laurence werd geboren als Duncan de Moor. Duncan betekent ‘de donkere strijder’ en is erg toepasselijk voor het begin van zijn leven. Hij werd te vroeg geboren, lag in een couveuse en het was onzeker dat hij zou overleven. Op de lagere school had hij later nooit vriendjes. Klasgenoten vonden hem vreemd en Duncan werd zwaar gepest. Hij liep schichtig door de schoolgangen en trok zich terug in een veilige fantasiewereld. Het hielp ook niet dat hij een aangeboren motorische afwijking had aan zijn rechterhand en -been. Hij werd zich daar ook erg van bewust toen hij met zijn oma orgel speelde; zijn vingerzetting was afwijkend. Maar het weerhield hem er niet van om piano te gaan spelen en eigen liedjes te schrijven.

Op zijn dertiende trad hij voor het eerst op voor publiek, in het theater in Hellevoetsluis waar hij woonde. Hij stierf bijna van angst, want wat zouden de mensen wel niet van hem denken, maar toen hij zijn nummer zong, voelde hij zich beresterk. Hij kreeg een luid applaus, maar nog belangrijker: hij kreeg het inzicht dat muziek maken hem gelukkig maakt.

Zijn wereld veranderde toen hij naar Tilburg verhuisde om te gaan studeren aan de Rockacademie. Het gebouw was voor hem een doolhof van kunst, met inspiratie in elk hoekje. Hij bevond zich onder gelijkgestemde zielen, maakte echte vrienden en werd geaccepteerd om wie hij is. Dat gaf hem een boost. Elvis Presley, Amy Winehouse, Kurt Cobain... Hij had voorbeelden te over en ontwikkelde zich niet alleen tot een goede muzikant, maar ook tot een goede songwriter. Dat hij bij het pianospelen nooit de juiste vingerzetting vond, daar zat hij niet mee.

In Tilburg bloeide Duncan dan ook helemaal open. Nina June, zijn zangcoach op de Rockacademie, omschrijft hem zelfs als ‘uitbundig’. “Hij zong heel goed en hield van het podium. Hij wilde graag entertainen, was niet zo ingetogen als nu. Tegenwoordig heeft hij meer rust in zijn performance. ‘Laat mensen naar jou komen, in plaats van dat jij naar de mensen gaat’, adviseerde ik hem. Duncan durft het klein te houden nu, minder te doen. Hij heeft een eigen geluid en is zangtechnisch erg goed. Hij switcht gemakkelijk van borststem naar kopstem en heeft veel vocale expressie.”

Ze maakte van dichtbij mee hoe hij ‘Arcade’, het nummer waar hij gisteren mee won, schreef. Duncan maakte het nummer tijdens de opleiding in Tilburg, zo’n drie jaar geleden. In de lessen werd er samen aan gewerkt. Nina June: “Het is een goede, sterke song, dat hoorde ik al toen hij het achter de piano speelde. Het optreden van Duncan is een visitekaartje voor de opleiding.”

Voor hij als soloartiest doorbrak, probeerde Duncan het eerst met zijn band: The Slick. Met zijn muzikale maten speelde hij in het voorprogramma van de Nederlandse zangeres Berget Lewis. Tijdens een van de concerten zat een scout van ‘The Voice of Holland’ in de zaal. Tot vier keer toe kreeg hij het verzoek van Talpa om mee te doen aan de talentenjacht, vier keer zei hij nee. Tot hij op een dag werd gebeld door een onbekend nummer. John de Mol aan de lijn: of hij toch echt niet mee wilde doen? Dat kon hij niet weigeren. Bovendien: optreden op tv zou de bekendheid van zijn band goed doen.

In 2014 draaiden de stoelen toen hij ‘Sing’ van Ed Sheeran zong in de show, maar Duncan strandde later in de halve finale. Het leverde zijn band wel veel optredens op, al besloot Duncan niet veel later om afscheid te nemen van zijn bandgenoten. Hij wilde zich liever richten op het schrijven van songs. Zijn echte achternaam De Moor ruilde hij in voor artiestennaam Laurence, afgeleid van de tweede naam van zijn moeder: Laurentia.

The Voice of Holland mag Duncan dan niet geworden zijn, maar sinds gisterenavond mag hij die titel toch best opeisen. Het gevoelige ‘Arcade’ wist niet alleen de vakjury’s, maar ook de stemmende kijkers te overstemmen. Heel wat mensen zien zijn moeilijke jeugd als een van de zaken die hem gevormd hebben tot de sterke muzikant die hij nu is. Hij beseft ook zelf hoeveel dat pestgedrag zijn stijl beïnvloedt. “Met muziek wil ik de stem zijn van hen wiens ziel door anderen is beschadigd”, liet hij ooit optekenen. “Ik ga hen verhalen vertellen en laten zien dat ze niet alleen zijn.”