dEUS in de AB: ons kon je weer bij elkaar vegen na deze show ★★★★☆
Twintig jaar geleden schreef dEUS geschiedenis met The Ideal Crash en drie uitverkochte concerten in de AB. Maandagavond herschreven ‘Antwerp’s finest’ die geschiedenis met de aftrap van acht razendsnel uitverkochte shows. Legendarisch werd het nét niet, maar onvergetelijk was deze passage nadrukkelijk wel.
“Of all of the fuck-ups that I do, I’ve saved up the best one for you”, zong Barman teder en weerloos in Brussel. Het had eigenlijk net zo goed over de integrale opvoering van The Ideal Crash kunnen gaan, bedachten we ons daar pas voor het eerst. Gaat de hele plaat immers niet over een perfecte storm van liefdesverdriet, haat, ontgoocheling, wanhoop en geilheid? Een wondermooie fuck-up: dat gevoel, die gedachte beheerst The Ideal Crash in een notendop.
Sommige zinnen op die plaat had je als knullige puber met een bot scheermesje in je voorarm willen kerven, andere zinnen bleven sowieso gegrift in je geheugen. Twintig jaar na datum is The Ideal Crash nog geen spat verouderd.
Aan nostalgie heeft Tom Barman al een eeuwigheid een broertje dood. Maar zelfs hij zag er geen graten in om toegevingen te doen: twintig jaar geleden sloeg dEUS namelijk een hele generatie van de hand Gods met die derde langspeler. Een album vol schoonheid en hartzeer. In zijn songs schraapte Barman over zijn gekneusde ziel om uiteindelijk te komen tot een melodieuze coming-of-age-plaat die ieders metgezel kon worden in verliefdheid en heartbreak. Het – hoe toepasselijk poreus – porseleinen jubileum móésten Tom Barman en compagnons dan ook vieren met een Europese tour, die hen deze week nog zeven keer naar de AB leidt.
Kil en kilt
Mijn gOD, wat keken we al maandenlang uit naar die show. Zo erg zelfs, dat je bij het binnenstappen bijna alleen maar kon vrezen teleurgesteld te worden. Zo ver kwam het gelukkig niet.
Even hield iedereen het hart vast tijdens de tweede song, ‘Sister Dew’, waarin Barman – vermoedelijk onder de invloed van een lichte verkoudheid – een kil semi-parlando afstak in plaats van die moorddadige confessie kwetsbaar en gekneusd te zingen. Was de lucht te ijl onder zijn zwarte kilt geworden? Of had de tour nu al zijn tol geëist?
Veel werd gelukkig rechtgetrokken door Bruno De Groote die de estafettestok van Mauro Pawlowski had overgenomen, en de gitaarpartijen van Craig Ward op een even jazzy als sensuele en ingetogen manier naar zijn hand zette. Het moet elke fan op slag benieuwd gemaakt hebben naar de nieuwe sound van dEUS. De Groote is duidelijk geen tafelspringer, maar wel een snarendrijver die subtiel de toon weet te zetten. Onze voorzichtige voorspelling van 5 cent? De volgende plaat wordt een emotioneel en subtiel huzarenstukje. We hebben alvast een voorbestelling gedaan.
Geplukte kip
Maar goed: terug naar het verleden. Met een integrale duik in The Ideal Crash was de setlist niet zozeer verrassend, als wel opmerkelijk. Songs als ‘Put the Freaks up Front’ en ‘Dream Sequence #1’ passeren zelden de revue tijdens concerten, maar toonden zich nu eindelijk nog eens van hun meest magistrale kant. Alleen jammer dat de geluidsmix in die eerste song zo bedroevend was dat we ons letterlijk afvroegen welke freak dEUS aan de front of house had gezet.
Veel beter klonk ‘One Advice, Space’ dat Barman aankondigde als een song over “uitgaan en het wegspoelen van gevoelens”. Een intern rijm dat net als de song meteen aan je ribbenkast bleef kleven. Daarna volgde ‘The Magic Hour’ waarin een bitterzoet pianoriedeltje en de slotfase je zowaar tot tranen ontroerden. En dan moest ‘Magdalena’ nog volgen, waarin je vel onvermijdelijk in dat van een geplukte kip veranderde.
Waaien en verdwalen
Acht dansers waaiden – Anyway the Wind Blows – slag om slinger op het podium en voerden hoekige choreografieën op die de songs zowaar nog wat méér diepte meegaven. Tijdens ‘Instant Street’ was hun dans dan wel voornamelijk een madeleine voor Proust, maar de opvoering gaf je aan het eind ook zo’n dreun tegen je borstkas dat je in de slotseconden in je eigen hart kon bijten.
Was de bisronde nog noodzakelijk? Een vraag die een verdwaalde ziel zich mogelijk kon stellen, tot kleppers als ‘Quatre-Mains’, ‘Nothing Really Ends’ of ‘Roses’ werden ingezet. Géén obligaat ‘Suds & Soda’, wél gevloerd worden door ‘Fell Off the Floor, Man’.
Ons kon je alvast weer bij elkaar vegen na deze show. We hopen voor u exact hetzelfde bij de volgende voorstellingen.
