Halle Berry lag decennialang in de knoop met zichzelf: “Ik ben blij dat ik zo laat moeder geworden ben”

De laatste keer dat we Halle Berry op het witte doek te zien kregen, dateert ondertussen al van 2017, toen ze een rolletje had in ‘Kingsman: The Golden Circle’. Wanneer we haar in New York te spreken krijgen voor haar nieuwste film, wordt al snel duidelijk waarom het de voorbije jaren wat stiller was rond haar.

‘Mijn kinderen komen nu op de eerste plaats’, zegt Halle resoluut. ‘Een project moet al écht de moeite zijn om Nahla en Maceo (die 11 en 5 zijn, nvdr) zo lang achter te laten.’ De derde ‘John Wick’-film was zo’n uitzondering. Daarin speelt ze de ravissante Sofia, een voormalige kennis van huurmoordenaar John Wick, vertolkt door Keanu Reeves.

Volgens heel wat acteurs is Keanu een droom om mee samen te werken. En ook Halle Berry trekt een blik superlatieven open wanneer we naar haar ervaringen met hem op de set informeren. ‘Keanu is een man van weinig woorden, maar toch kwamen we vanaf de eerste draaidag heel goed overeen’, klinkt het. ‘Zijn werkijver is indrukwekkend, en ik deed dan ook mijn uiterste best om aan hem te kunnen tippen. We waren elke dag de eersten op de set en de laatsten die vertrokken.’

Ik volgde maandenlang kungfu-, aikido- en judotraining en ik kreeg voor de eerste keer in mijn carrière ook schietlessen. Bovendien volgde ik een opleiding van maar liefst zes maanden om hondentrainer te worden. Eerlijk, dit waren veruit de zwaarste voorbereidingen die ik ooit voor een film heb doorstaan: elke werkdag bestond uit acht uur vechttraining en schietles, gevolgd door twee à drie uur hondentraining.

Ik heb zelf twee Australische ­labradoedels, dus ik keek als dierenvriend erg uit naar de training. We hadden allemaal bij het begin van de opnamen onze twijfels of het überhaupt wel mogelijk was om die honden zoveel stunts te laten doen, maar het was ongelooflijk om te zien hoe goed ze naar ons luisterden. Er spelen zogezegd maar twee honden mee in de film, maar we werkten met maar liefst vijf dieren op de set. Elke hond had namelijk zijn eigen stand-in voor de stunts. (lacht) De honden met een mooi snoetje werden ingezet voor de close-ups, terwijl de sportieve honden alle ­actiescènes moesten inblikken.

Hoe hard ik ook probeer, dat cijfer krijg ik helaas niet van mij afgeschud. (lacht) Maar om op je vraag te antwoorden: ik heb als kind veel geturnd, en sporten heeft altijd een belangrijke plaats in mijn leven gehad. Ik wist dus wel dat ik dit fysiek zou aankunnen, hoewel ik zoals gezegd nooit eerder zo’n zware training heb doorstaan voor een rol.

Ik voel me juist sterker dan ooit. Deze rol was voor mij dan ook de perfecte manier om te laten zien dat ik nog lang niet afgeschreven ben.

Ik doe mijn werk nog steeds ontzettend graag, maar mijn kinderen zullen altijd op de eerste plaats komen. Nahla en Maceo zijn nog klein, dus ik vind het belangrijk dat ik er nu zoveel mogelijk voor hen ben. Daarom heb ik de voorbije tien jaar ook heel wat minder gewerkt. Zoals ik al zei: een project moet al echt de moeite zijn vooraleer ik nog toezeg.

Absoluut! Ik heb lang met mijn identiteit geworsteld, en ik denk dat ik er nu pas uit ben. (lacht) Daardoor ben ik ook lang niet klaar geweest voor het moederschap, omdat ik nog zoveel moest leren en groeien.

(laat een stilte vallen) Ik heb als kind ontzettend veel gezien en meegemaakt. Thuis waren er veel problemen: mijn vader zat aan de drank en kon zijn handen niet thuishouden. Ik was doodsbang omdat ik ­dagelijks met zoveel geweld geconfronteerd werd.

Mijn juf uit het vijfde leerjaar is mijn redding geweest. Zij nam mij onder haar vleugels en zorgde er regelmatig voor dat ik eventjes niet aan mijn problemen moest denken. Dankzij haar vond ik mijn zelfvertrouwen terug. Ik heb alles aan haar te danken. Ook daarom ben ik blij dat ik tot mijn veertigste heb gewacht om aan kinderen te beginnen: ik kan nu pas echt van mijn leven genieten.