‘Heel abrupt ging het na 25 jaar mis. Ineens zei ze vorig jaar op een avond: ik heb een ander’

“Ik was heel gelukkig in mijn huwelijk. De dagen met onze vier kinderen regen zich iedere week opnieuw op soortgelijke wijze aan elkaar en op een of andere manier stemde dat me blij. Waar anderen op zoek zijn naar hoogtepunten, of opleven wanneer zich een moment van nieuwe verliefdheid voordoet, heb ik me bij het gebrek aan pieken en dalen altijd uiterst comfortabel gevoeld. En ik dacht dat dit ook voor mijn vrouw gold. Plotselinge onderlinge aantrekkingskracht komt en gaat, maar die onderstroom van constante vertrouwdheid die je liefde zou kunnen noemen, vind ik veel interessanter. Natuurlijk, met vier kinderen en twee banen houd je een fabriek draaiende met zijn tweeën. Dat is zwaar, maar vooral erg leuk. Je begint toch aan een groot gezin om het af te maken? Het genoeglijke, het kleine, de terugkerende patronen die slechts in detail varieerden, en dan uitsluitend voor ons als direct betrokkenen waarneembaar, waren de parels van het gezinsleven. Niet de uitspattingen of luxe vakanties. Wij reisden met vier kinderen waar Ryanair ons bracht, maakte mij niet uit waarheen, als het maar goedkoop was. Liever een fijn leven het hele jaar door, dan krom liggen voor je vakanties. Ook daar gold dat ‘niks bijzonders’ mij blij genoeg maakte.”

“Mijn vrouw en ik hadden nooit hoogoplopende ruzies. Ik hoopte ‘oud’ met haar te worden’. ’s Avonds, als de kinderen lagen te slapen, zaten we naast elkaar op de bank. Dan spraken we wat, soms uitmondend in een discussie maar vaak kwam dat niet voor. Onze jongste zoon had leerproblemen, daar zochten we de juiste oplossing voor. Ook op dit punt vonden we elkaar. Negentig procent van de tijd waren we het eens. Het stemde me trots, dit deden we toch maar samen, dit hele leger kinderen.”

“Maar heel abrupt ging het na 25 jaar mis. Ineens zei ze vorig jaar op een avond: ik heb een ander. Het was een week voor de verjaardag van een onze kinderen. Ze zat aan tafel en huilde. Een uur daarvoor, toen ik thuiskwam van mijn werk, had ze met een ernstig gezicht gezegd dat ze me iets wilde vertellen. Ik had wel gemerkt dat het de laatste tijd wat stroever liep. Er was vooral aandacht voor de kinderen, wat minder voor elkaar en de frequentie waarmee we seks hadden was gedaald naar eens in de zes maanden. Een dieptepunt, ja, maar we wisten dat dit tijdelijk was. Kort voor die avond hadden we op de bank nog samen gelachen om een tv-programma. We waren zo close, zo kwam het me voor, dat we zelfs onze tekortkomingen met een knipoog onschadelijk kon maken. Zolang we ons er maar bewust van waren.”

“Maar ineens was het voor bijsturen te laat. Mijn vrouw huilde: ‘Het gaat niet goed met ons’. En in één adem bekende ze dat ze al twee jaar lang een andere man zag met wie ze de laatste vier maanden ook seks had. Ze zei dat ik onvoldoende oog voor haar had gehad toen haar moeder was overleden, en koortsachtig ging ik na waarin ik dan precies tekortgeschoten was. Ik weet dat ik niet altijd de meest empathische man ben. Maar hoe ik ook dacht, ik begreep het niet. Ik had haar juist in die tijd de zorg voor de kinderen uit handen genomen, zodat zij aan het sterfbed van haar moeder kon zitten, was dat dan geen aandacht? Nee, zei ze. Ze had vaker een arm om zich heen gewild, ze had gewild dat ik had gevraagd hoe ze zich voelde. Ik was te praktisch.”

“Die avond zei ze ook dat ze niet meer van me hield. Het voelde alsof ik onder water werd geduwd en niet langer kon ademen. Al die jaren dat we samen waren, was zij jaloers op iedere vrouw die in mijn buurt kwam. Er hoefde zich maar een nieuwe collega aan te dienen of haar haren schoten alert overeind. Ik had altijd gedacht dat dit een blijk van liefde en gehechtheid was, nu bleek ze me vele stappen voor en brak met mij. Zomaar. Dat kon kennelijk.”

“Maar ik houd wel van haar. Nog steeds. Ik zit met een hart vol liefde die niks meer waard is. Ze stelde nog voor om ‘platonisch’ verder te leven onder een dak. Bij elkaar blijven voor ons prachtige gezin. Maar hoe dan? Als je 25 jaar alles voor elkaar bent, neem je toch geen genoegen met het ontbreken van elke vorm van intimiteit? Intussen woon ik alleen en probeer iets te maken van mijn co-ouderschap. Vorige week was de jongste jarig. Andere jaren was ik daar ook om te assisteren bij haar feestje, nu had ik er niks te zoeken. De glimp die ik als ongenode gast opving toen ik mijn zoon diezelfde middag ophaalde om naar de voetbal te brengen, maak­te alles nog pijnlijker. Ons gezin is in alle opzichten onherstelbaar gekanteld. De ingrediënten: man, vrouw, kinderen, zijn dezelfde, maar de samenstelling en de verhoudingen zijn onherkenbaar. Ik verwijt haar dat ze geen andere uitweg zag dan laf een verhouding te beginnen met iemand die zogenaamd wel aandacht heeft; een valse tegenstelling waartegen ik me niet kan verweren. En dat grote gezin dan dat ze zo zielsgraag wilde? Onze oudste zoon is 14, hij heeft het meest last van de scheiding. Het huis waar hij opgroeide is verkocht, hij moest zijn oude wijk uit. Gedwongen nieuwe vrienden maken.”

“Nogmaals, waarom? Omdat het zachte, ­spanningsloze ritme van ons gezin mijn vrouw verveelde. Ze had behoefte aan pieken. Tevredenheid is een taboe geworden.”