Zuhal Demir wil praten met Vlaams Belang en legt uit waarom

“Ik wil me niet meer verschuilen achter een cordon sanitaire”

Ik was 12 toen het Vlaams Blok zijn 70 puntenplan opstelde. Ik was er me toen niet echt van bewust. Gelukkig maar. Uiteraard wist ik dat er mensen waren die het niet fijn vonden dat wij hier waren, maar anderzijds dacht ik altijd: waar zou ik anders zijn? Pas toen ik 16 was, besefte ik wat de plannen van het Vlaams Blok waren. Meisjes als ik moesten in een moslimschool voorbereid worden op de terugkeer naar Turkije. Ik kan u verzekeren dat zoiets aankomt als een slag in het gezicht. Waarom? Mijn ouders waren hier gevraagd om te werken. Ik ging hier naar school. Het was totaal niet de manier waarop ik Vlaanderen ervoer. Ik was omringd door Vlamingen die net zo trots waren als ikzelf op de goede punten op mijn rapport. Ik herkende Limburg niet in de overwinningen van het Vlaams Blok. ‘Ze’ moeten er wel geweest zijn en racisme bestond, zoals het vandaag bestaat. Maar mensen die me wilden deporteren naar een land dat niet het mijne was? Ik wil de generatie politici die dit soort waanzin blokkeerden, danken dat ze daar niet aan meegewerkt hebben. Het idee alleen al vervult me met afgrijzen.

Ik moet er aan terugdenken bij deze verkiezingsuitslag. Nu ben ik een politica die wordt uitgenodigd om met uitgerekend die partij te praten over bestuurszaken. Het Vlaams Belang is -alvast op papier- niet het Vlaams Blok. Nieuwe mensen hebben andere ideeën. Sommigen waardeer ik persoonlijk als mens en als politicus. Maar je kan er niet rond. Dezelfde mensen die mij -en duizenden kinderen als mij- wilden terugsturen naar waar ik niet thuis was, zijn nog steeds actief binnen de partij. Een politicus die eergisteren massaal verkozen is, verklaarde recent nog dat het ‘70 puntenplan’ beter was uitgevoerd.

Kan je daar mee praten? Heb ik niet de plicht om zoals de generatie politici voor mij om die deur potdicht te houden? Die vraag houdt me bezig. Ik verplaats me bijna automatisch in dat 16-jarig meisje dat zo kwaad en bang was om het onrecht dat het Vlaams Blok mensen wilde aandoen.

Ik ben echter geen Koerdisch meisje van 16 meer. Ik ben geworden wat zij niet wilden dat ik werd: een Vlaamse vrouw. Eentje die ondanks haar vreemd klinkende naam de persoonlijke steun kreeg van meer dan 61.000 Limburgers*. Ik laat me niet meer intimideren of bang maken. Ik ben geëvolueerd en ik hoop van hen hetzelfde. Ik weet dat het kan. Mensen die meeschreven aan het 70 puntenplan, zweren het haatplan vandaag oprecht af.

Het Vlaams Belang kaart vandaag dezelfde problemen aan als wij. Problemen die vandaag ook de toekomst van kinderen bedreigen en waar andere partijen niets om geven. Integendeel, ze misbruiken het woord ‘racist’ om reële problemen monddood te maken. Net zoals ze honderdduizenden kiezers monddood maken. En het lost niks op. Als we dan niet bereid zijn om te praten, hoe ver de standpunten en oplossingen ook uit elkaar liggen? Dan neem je je verantwoordelijkheid niet op als politicus. Dan vlucht je.

Vergis u niet. Ik ga zonder enige twijfel weglopen van een gesprekstafel waar racisme en discriminatie aanvaardbaar wordt. Of waar kinderen zoals ik niet tot ‘onze mensen’ worden gerekend. Dat zweer ik op alles wat me lief is. Maar dan wil ik mensen ook recht in de ogen kunnen kijken en zeggen waarom het echt niet kan.

Ik ga me niet verschuilen achter een handtekening van politici onder een 28 jaar oud ‘cordon sanitaire’ dat ons geen stap dichter heeft gebracht bij oplossingen. Daar geloof ik nu niet meer in.

Ik hoef niet blij zijn met de overwinning van het Vlaams Belang om ze te erkennen als politieke realiteit. Angst is een slechte raadgever. Geloof in je eigen overtuiging en sterkte is dat niet.

* waarvoor mijn grote dank. Jullie zijn mijn sterkte