In een wereld waar Donald, Dries en Marine op een troon mogen zitten, is straks zoiets de norm
Sasha Van der Speeten zet deze week de blik op oneindig. Vandaag: Love Island.
Een kwartiertje ver in Love Island zat de mot er al in. “Ik hoop oprecht dat jullie een beetje enthousiaster gaan zijn”, stamelde de lichtjes beduusde Viktor Verhulst aan de zijde van zijn copresentatrice Holly Mae Brood toen de vrouwelijke kandidaten het vertikten een favoriet alfamannetje uit de roedel te pikken. Tot dat moment hadden we stoïcijns zitten kijken naar het kransje schaars geklede modellen aan een zwembad wier hormonen tegen het beeldscherm spatten. De meisjes kakelden hoe mooi ze elkaar wel vonden. De boys kusten in de introductiefilmpjes hun eigen biceps.
Verhulst en Brood verdwenen al snel uit beeld, gek genoeg. Hoorden zij als gezichten van dit programma de boel niet aan elkaar te praten? Nee hoor, dat deed een voice-over die de mosterd was gaan halen bij Sociaal Incapabele Michiel. Met het verschil dat Michiel wél grappig is.
In de felkleurige promocampagne die aan Love Island vooraf ging, werd ons duidelijk gemaakt dat het hier echt-echt-echt niet om een doorslagje van Temptation Island gaat. Tja, de ene vleeskeuring is de andere niet, natuurlijk. Het verschil schuilt wellicht in de snelheid waarmee de kandidaten straks op elkaar zullen kruipen. Of hoe bot ze elkaar afwijzen. In deze eerste aflevering waren het trouwens de mannetjes die het laatste woord kregen bij het uitkiezen van een wijfje. Of het vrouwtjesexemplaar zo’n hunk zag zitten of niet: zíjn keuze was doorslaggevend, niet de hare. Ach, in een wereld waar Donald, Dries en Marine op een troon mogen zitten, is straks zoiets de norm. Je krijgt de leiders die je verdient.
De Engelse versie van deze Love Island kreeg trouwens onlangs de wind van voren omdat de psychologische begeleiding van de kandidaten er te wensen zou overlaten. Met depressies, suïcidale gedachten en erger tot gevolg. Deze week rees ook de kritiek als zou Love Island nefast zijn voor het zelfbeeld van de doorsnee (jonge) kijker omdat de reeks niet genoeg body diversity zou tonen. Well, duh! Ik houd mijn hart vast voor wat de psychologisch kwetsbare Instagram-generatie concludeert na de parade aan strakgebeitelde, quasi-anorectische lichamen die onder de zon van Gran Canaria een haast fascistische coolness dicteert.
Bovengetekende hoeft zich godzijdank geen identiteit te vormen in het felle licht van dit eindeloos in het ijle kwekkende Ibiza-volkje. Hun lijven zijn even vals als hun zogezegde hunkering naar ware liefde. Love Island draait in wezen om vernedering. En om het etaleren van de ermee gepaard gaande geknakte zieltjes. Leedvermaak 101. Ach, u zocht gewoon nog een no-brainertje om die zak chips bij te kunnen leegvreten, toch?
“Ik wil wel dat het een beetje vooruitgaat, want anders geraak ik hier heel snel door verveeld”, bekende een van de dames op het einde. Ik voel je pijn, moppie.
Love Island, dagelijks op VIER om 21.30u