‘Godzilla: King of the Monsters’: overbodige film krijgt overbodige sequel ★☆☆☆☆

Wat de vorige film wél deed, was het toevoegen van een menselijk drama aan het monsterverhaal. Dat was de verdienste van regisseur Gareth Edwards, die zich na Godzilla stortte op Rogue One, de enige succesvolle Star Wars-spin off.

Met Michael Dougherty in de regiestoel wordt die focus weer verlegd. De basis blijft dat drama uit de eerste film, waarin Emma (Vera Farmiga) en Mark (Kyle Chandler) hun zoon verloren aan de titaan-die-alles-vertrappeld. Vijf jaar later leeft Mark in de bossen, terwijl Emma in San Francisco is gebleven met dochter Madison (Millie Bobby Brown, Eleven uit Stranger Things). Daar werkt ze voor Monarch, een bedrijf in het leven geroepen om Godzilla en andere titanen te beschermen, als ware ze noodzakelijk voor natuurlijk leven op aarde. Alleen loopt dat al snel uit de hand.

Klimaatverandering

En dat gebeurt ook op het scherm. Om god-weet-welke-reden besluit Monarch de inmiddels verdwenen Godzilla op te sporen en te wekken uit zijn winterslaap, in een strijd tegen een opengetrokken blik titanen zoals de driekoppige King Ghidora. Laat die schurftige giganten het onder elkaar uitvechten, denken sommigen. En dat levert spectaculair pixel-plezier op. Maar niet meer dan dat. 

Het lijkt misschien raar om een Godzilla-film een zwak narratief te verwijten. Want laat ons wel wezen, zelfs de originele Japanse incarnaties hadden bij momenten iets geweldig knullig. Alleen mondden die verhalen ooit steevast uit in een grote conclusie: een belerend vingertje dat de mensheid deze vernielzuchtige, nucleaire godenfiguur wel had verdiend.

Zelfs een compleet absurd idee dat die titans zouden nodig zijn voor ons eco-systeem (ziedaar een fletse verwijzing naar de klimaatverandering) kan die originele zingeving niet rechttrekken. Dus tenzij vechtend-over-de-grond-rollende CGI-giganten uw ding zijn, bent u er met Godzilla: King of the Monsters aan voor de moeite.

Nu in de bioscoop.