Delfine Persoon verlaat in tranen de arena na discutabele nederlaag in New York

‘Heavy cross’ van Gossip knalde door de speakers toen Delfine Persoon vanavond haar entree maakte in de Madison Square Garden. En wàt was het een zwaar kruis om te dragen toen ze nog geen uur later weer de arena uitbeende. Tranen verbijtend.

Tranen van frustratie. Persoon voelde zich onrecht aangedaan. En daar valt zeker wat voor te zeggen. Een Amerikaans journalist in de perstribune schudde zijn hoofd: “That’s not right.” Beneden in de ring had de politie-agente ook al met haar vingertje van ‘neen’ geschud. ‘Undisputed champion of the world by majority decision.... Katie Taylor.’ Eén jurylid zag er een onbesliste kamp in, de twee anderen vonden de Ierse beter. Het verschil was klein, miniem.

Persoon mag New York met opgeheven hoofd verlaten. Tien ronden lang heeft ze alles gegeven. Jabs. Stoten naar het lichaam. Naar het hoofd. Als een echte warrior. Taylor zag af. Maar Persoon incasseerde ook. Na zeven rondes stond er een ei boven haar linkeroog - vooral van de kopstoten die Taylor uitdeelde.

The Garden smulde ervan. Het kennerspubliek - wel vooral Brits getint - zagen twee sterke kampioenen aan het werk, elkaar waard. Niet voor niets was Persoon WBC-kampioene en Taylor WBA-, WBO en IBF-kampioene. En ja, het ging zoals voorspeld. Persoon die drukte en buffelde, Taylor die wegdook en counterde. En finaal ook trefzekerder bleek - 25,1 procent versus 19,8 voor Persoon. Dàt is wat - op papier - het verschil maakte. Cijfers zijn ook maar wat ze zijn.

Maar wàt was Taylor blij dat het gedaan was. In de tiende ronde ontketende Persoon al haar duivels. Alle irritaties van een week pesterijen - uit het hotel gezet, tot een nieuwe bloedtest verplicht, gedwongen om te bewijzen dat ze inspanningsastma heeft - smeet ze eruit. Ze ging voor alles of niets. Taylor beefde maar kraakte niet. Het licht ging bijna uit. 

Delfine Persoon wist dat de kans groot was dat het niets zou worden. Ze zei het op voorhand: ‘Ik moet met knockout winnen.’ Dat lukte haar niet. Hoe fel ze ook probeerde. De Ierse is niet de eerste de beste, maar ze had zeker niet gedacht dat Persoon zo’n harde noot zou zijn om te kraken. In de vijfde ronde provoceerde ze Persoon: ‘Kom maar op.’ Ze mag zich gelukkig prijzen dat Persoon die arrogantie niet afstrafte. En dat de jury haar kant koos. In België zou het resultaat anders zijn uitgedraaid - niet twijfelen.

Persoon is haar titel kwijt - maar niet haar trots. Wat ze nu ook over haar toekomst beslist - stoppen of doorgaan - haar palmares en vijf jaar dominantie als WBC-kampioene, dat neemt niemand haar af.

“It’s a cruel, cruel world to face on your own

A heavy cross to carry along

The lights are on but everyone’s gone

And it’s cruel”

Kop op, Delfine Persoon. Ze bokste de beste, meest intense en spannendste kamp van de avond. 

De ontgoocheling bij de fans van Delfine op het thuisfront was groot: “Ons ergste scenario was onterecht verliezen en dat is hier overduidelijk gebeurd”.