Het is pas toen Niels, de vriend van Bahri, hem op de staat van Molenbeek wees, dat de frustraties opnieuw naar boven kwamen. “Ik woon al tien jaar in Brussel, waarvan vijf jaar in Molenbeek”, zegt Bahri. “Sinds enkele maanden woont mijn vriend, een echte Hasselaar, bij mij. Uiteraard zag ik ook dat de straten regelmatig veranderen in een openlucht containerpark maar, geloof het of niet, na al die jaren ben je dat gewoon en zie je dat plots niet meer.”

Tot ook bij Niels de frustraties bovenkwamen. “Regelmatig krijg ik een berichtje van mijn vriend met “heb je dat nu weer gezien in de straat? Of heb je dat gehoord?” In het begin dacht ik: je moet niet zagen, dit is nu eenmaal Brussel. Maar dit is niet normaal: mijn gemeente is enorm vuil. Mensen gooien zomaar alles op straat omdat het wordt toegelaten. Huisvuil blijft wekenlang in de straten liggen en niemand doet er iets aan. Het lijkt soms echt een vuilnisbelt waarbij mensen dan ook nog eens de vuilzakken openscheuren om op zoek te gaan naar iets waardevols.”

Maar daar blijft het niet bij. Ook homoseksualiteit wordt in Molenbeek niet altijd getolereerd aldus Bahri. “Toen ik vroeger hand in hand over straat liep met mijn lief werd ik wel eens uitgemaakt voor vuile homo. Ondertussen heb ik daarmee leren omgaan: ik uit mij op straat niet meer als homo en ik begon dat normaal te vinden. Niels vindt dat abnormaal. Het is niet juist dat je je moet verstoppen in je eigen gemeente, in je thuis.”

Pessimisme

Zal er binnenkort iets veranderen in Molenbeek? “Ik ben pessimistisch geworden als het gaat om het gemeentebestuur of de overheid. Tegenwoordig moet je heel hard roepen op sociale media om nog iets gedaan te krijgen. Als het niet verandert dan zullen wij in 2020, we geven onszelf nog een klein jaar, Molenbeek verlaten. Zoals zovelen al deden. En ongetwijfeld zoals al degenen die nog zullen volgen.”