Onze man in Engeland zwaait Hazard uit: "Kampioen, ben je in vorm?"

"Champion, en forme?"

Woensdagnacht in Baku was de begroeting wederom anders. Sociale lompheid is Eden Hazard vreemd. Een vuistje, een high five, een grapje, een omhelzing, oprecht informeren naar iemands gezondheidstoestand of gezin. De Hazard zoals wij die tijdens zeven seizoenen hebben meegemaakt is een kampioen in de smalltalk. Dorpsjongen in het lichaam van een wereldster. Geen speler die zomaar doorsloft, met koptelefoon om de oren, en de wereld rondom hem straal negeert. Diep vanbinnen is hij 's Gravenbrakel nooit ontgroeid. Hazard is het type dat het best gedijt in een kleine gemeenschap en het dorpsleven savoureert, niet de drukte van de grootstad.

In het centrum van Londen hebben ze Hazard in zeven jaar zelden gezien. Geef hem maar Cobham, gemeente in de groene zuidrand. Jongen die ervan geniet gewoon te zijn. Die op zaterdagmorgen liefst tegen de balustrade leunt om zijn kinderen te zien voetballen. "Ik ben verliefd op Cobham", vertelde hij ons, toen hij eigenlijk al met zijn hoofd in Madrid zat. "Ik kan hier op mijn gemakje gaan ontbijten. Iedereen kent me. Niemand die me nog om een foto vraagt. Ik geniet van die kleine conversaties. 'Hoe gaat het met je? Pas de problème, ça va.' 'Goeie match gisteren.' 'Waarom heb je verloren?'"

Het zijn de elegante omgangsvormen waarop zijn ouders destijds hebben gehamerd. Wees respectvol, beleefd, vriendelijk. Hij komt, zelfs na een draak van een match, vriendelijk goeiedag zeggen tegen gezichten die hij herkent. Een die zich excuseert als hij niet wil/mag praten - "volgende keer, beloofd" - en die dan ook woord houdt. De charmeur die op een podium prompt een kus krijgt van zijn CEO. De deugniet die te opdringerige reporters met een kwinkslag wandelen stuurt. De vader die - met gekke bek - poseert als kinderen en jongvolwassenen hem om een selfie vragen. In plaagbuien durft hij wel eens neerbuigend overkomen, maar wie hem goed kent, kijkt daar doorheen. Achter de provocaties zitten zelden kwade bedoelingen. Prikjes bedoeld om de sfeer erin te brengen. Hazard danst met een grote glimlach door het leven, dat hij net als zichzelf niet te serieus neemt. Niets liever wil hij dan dat anderen zich goed voelen op zijn party. Hazard entertaint. Als voetballer. Als mens. Met zijn ondeugende en onnozele kantjes. Met zijn flirts.

't Is die Hazard die ze straks op het oefencomplex van Chelsea zullen missen. David Luiz noemt hem liefkozend 'fatty'. Dikzak, omdat Hazard geen afgelijnde beach body heeft. In de kleedkamer is hij zeker niet de luidste, maar komt hij met iedereen goed overeen. Een allemansvriend. Eén voor één heeft hij zijn ploegmaats wel eens beetgenomen of met een rake opmerking voor schut gezet, maar op Hazard kan je niet boos zijn of blijven.

Ook omdat hij zichzelf niet te serieus neemt. Zijn zelfspot als wapen. Beste voorbeeld. Nadat de oefeninterland België-Tunesië in aanloop naar het WK in 2014 werd stilgelegd door een hagelbui, liep Hazard in de tunnel Georges Leekens tegen het lijf: "Gaan we samen een hamburger eten?" Dat soort humor. Hij deelt uit, maar kan ook incasseren. "Hij is zo naturel", fluisterde Gary Cahill ons in. "Aan Eden is niks gemaakt."

Zijn trainers hebben hem leren aanvaarden met zijn talenten, zijn gebreken en zijn eerlijkheid. Een trainingsbeest of maniak schuilt er niet in hem, een meedogenloze winnaar evenmin en dat geeft hij ook toe. Bij een terugkeer uit vakantie durft de levensgenieter wel eens opdagen met een extra zwembandje. In wedstrijden heeft hij zijn coaches één voor één gefrustreerd, omdat hij in hun tactische dwangbuizen zijn voetbalplezier verloor. Omdat hij zijn talent niet voldoende kon vertalen in de cijfertjes: hij deelt te graag met ploegmaats. Dat soort dingen.

Toch zijn het niet zozeer die herinneringen die zijn blijven plakken. Antonio Conte noemt hem in informele gesprekken een fijne mens. Maurizio Sarri apprecieert zijn humor. José Mourinho, die ook wel eens razend op hem is geweest, omschreef hem ooit met vaderlijke trots als volgt: "Hij past niet in de context van het moderne voetbal. A fantastic kid. Hij is erg bescheiden, very humble. Heel aardig. Heel beleefd. Egoïstisch? Nul procent. Egocentrisch? Zero. Een geweldige jongen." Quote waar hij vandaag de dag nog altijd achterstaat.

Personeelsleden bij Chelsea durven wel eens klagen over grillen en vedettestreken van hun spelers. Hazard is geen heilige, maar toch lijkt materialisme hem vreemd. Of hij loopt er toch niet mee te koop. Geen opvallende wagens ondanks een monsterloon. De iPhones met gebroken scherm (de kinderen weer). De onafscheidelijke campingsmoking (trainingspak) waarin hij meestal komt opdraven - van mode trekt hij zich niks aan. Hij is een troetelkind op Cobham wegens de respectvolle manier waarop hij dagelijks met mensen omgaat. Brian Pullman, 50 jaar in dienst bij Chelsea, raakt niet uitgepraat over Hazard. Elke week vraagt hij ondergetekende naar zijn toekomst: "Omdat ik die lieve jongen niet graag zie vertrekken en onze praatjes zal missen."

Kinesisten en dokters lachen wat met hem af. In de postkamer passeert hij elke dag plichtsbewust om shirts en foto's voor fans te ondertekenen. Op aanvragen voor de eigen media zegt hij zelden 'neen'. Hij zorgt voor kleur op Chelsea TV met grappige interventies, kleurrijke interviews en in stand-upcomedyshows. Toen we hem in januari 2018 met een smoesje naar Stamford Bridge lokten voor opnames van de Gouden Schoen, deed hij dat eerst met gezonde tegenzin. 't Was vooral omdat hij niet wist waarom hij die lange rit moest maken, maar eens in het stadion vervulde hij zijn plicht met een luide glimlach, scheve opmerking en een knipoog. Toen hij ontdekte dat het een meet-and-greet was met Antoine, spelertje van zijn eerste club Stade Braine, ontdooide hij helemaal. Aandoenlijk was het hoe hij het starstruck knaapje helemaal op zijn gemak probeerde te stellen.

Kinderen mogen hem alles vragen. Zijn drie zonen, Yannis, Leo en Samy, zijn de beste vrienden. Op Cobham hebben trainers wel eens geklaagd dat hij na de lunch als eerste weg was om zijn kinderen op te pikken en de gym links liet liggen, maar zijn gezinnetje is zijn bron van ontspanning. Michy Batshuayi herinnert zich de telefoontjes met de vraag of hij niet mee in de tuin wou komen voetballen. Ook vriend Demba Ba, een van zijn kameraden, heeft een gelijkaardige anekdote: "Op vrijdag moesten wij altijd op afzondering. Eden vertrok dan 's middags snel naar huis om zo lang mogelijk met zijn kinderen te ravotten. Als er een bal in de buurt is, wordt hij een klein kind."

Niet alleen de eigen kinderen doen hem smelten. Hazard is peter van 'Make a Wish' in Wallonië. Hij noemt zichzelf naïef, maar liefst zou hij alle dromen van kinderen met een levensbedreigende ziekte in vervulling zien gaan. In Praag stond hij onlangs nog voor de aftrap zijn shirt af aan een meisje met kanker. Toen hij een filmpje van een jongetje met groeiproblemen uit Australië in zijn shirt onder ogen kreeg, nam hij prompt een videoboodschap op om hem beterschap te wensen bij zijn operatie. Bij Chelsea schakelen ze hem graag in bij de communitywerking. In februari ging hij langs in een schooltje vlakbij Stamford Bridge. Toen een meisje, zo onder de indruk, in tranen uitbarstte, bood hij spontaan zijn troostende schouder aan. Pure beelden. Hazards karakter als zijn beste pr-tool.

Voetballers herhalen graag dat ze niet veranderd zijn. Voor Eden Hazard durven we die stelling onderschrijven. Na zeven jaar nog altijd dezelfde. Van de speelse 'Je déteste journalistes, ik haat journalisten' die hij ons in de oren fluisterde tijdens een fotoshoot voor NIVEA, tot de frats die hij uithaalde in de mixed zone van Manchester City toen hij een Spaanse journalist na vragen over zijn toekomst grinnikend naar ons doorstuurde - poets wederom poets: we maakten Hazard nadien wijs dat we de journalist een hint hadden gegeven over zijn 'droomtransfer' naar Barcelona. Van die ene nukkige reactie toen hij in baalseizoen 2015-'16 opnieuw geblesseerd was uitgevallen, over de provocerende 'f*** off' die toevallig op onze voornaam rijmt, tot de honderden keren dat hij vriendelijk goeiedag zei of stopte om te praten. 'En forme, champion?' De eerste en de laatste dag.

Ook de trouwe Chelseavolgers hebben Hazard leren appreciëren zoals hij is. In de tabloids heeft hij er met periodes van langs gekregen. Een jaar na het ontslag van Mourinho kreeg hij er van langs, omdat hij verontschuldigend toegaf slechts één sms'je te hebben gestuurd - daarbij vergetend dat The Special One zelf geen beller is, maar een driftig sms'er en mailer. Hij kreeg de stempel van een rat, terwijl Hazard niet de gast is die messen plant. Er was woede onder journalisten omdat hij de awardshow van hun beroepsvereniging liet schieten voor een operatie aan de wijsheidstanden - drie dagen later speelde hij overigens op yoghurt.

Er was het voorbarige stormpje over een transfer naar PSG, inclusief shirt-wissel, het incident met de ballenjongen op Swansea, zijn outfit van amper 40 euro op een NBA-event. Te kijk is hij wel eens gezet, maar nooit genadeloos aan de schandpaal genageld, laat staan dat er schandalen uit zijn privéleven zijn uitgespit - die vonden ze niet. Terwijl sommige van zijn Chelseacollega's ladderzat aan clubs of casino's werden gespot, soms in vreemd vrouwelijk gezelschap, ontsnapte Hazard daaraan. Omdat hij zelden mee op stap ging en liever in besloten kring geniet van een biertje, een glasje Ruinart en een barbecue in de hof. Die foto's op het galabal van Didier Drogba, in thirties style met hoed, en de Michael Jacksonoutfit na een teametentje in hartje Londen uitgezonderd. Een goeie klant voor paparazzi was hij niet.

Vorige woensdag, op de mediadag voor de Europa Leaguefinale, negeerden driekwart van de Chelseaspelers op het gênante af de orders van de vier perschefs, maar Hazard en een handvol anderen voerden gedwee uit wat werd gevraagd. Een journalist van Engelands meest giftige krant onderuitgezakt achter zijn computer: "Voor goeie en vriendelijke mensen ben je altijd milder. Wie respect geeft, krijgt respect terug. Hij heeft ons altijd onze job laten doen, zonder op ons neer te kijken. Dat is al veel."

Vader Thierry en mama Carine mogen trots zijn. "Ik wil herinnerd worden als goeie mens, en daarna hopelijk ook als een goeie voetballer", zei hij in januari. Die opdracht is volbracht. Zij die nauw met hem samenwerkten, nemen straks afscheid van een schone mens, de fans van een legende met - als alles goed gaat - zes prijzen op zijn palmares. Hoeveel zouden er werkelijk zijn die hem zijn droomtransfer naar Real misgunnen?

'Campeón, estas en forma?'