Andrei Lugovski komt nog eens terug op zijn vergiftiging: “Ik zag niet meer, hoorde niet en had geen nagels meer”

We ontmoeten Andrei Lugovski in Opglabbeek, in de kantoren van Jos Eerdekens, zijn mentor. Over het lopende onderzoek rond zijn vergiftiging kan de zanger niet echt veel kwijt. “Ik vind het op dit moment niet echt belangrijk om te weten wie dit gedaan heeft”, zegt hij. “Ik heb geen bewijs, dus kan ik niemand beschuldigen. Mij interesseert vooral wáárom iemand me heeft proberen te vermoorden? Ik ben altijd voor iedereen goed geweest. Ik ben behulpzaam en hou met alles en iedereen rekening. Wat is er dan fout gelopen? Daar wil ik een antwoord op krijgen. Waarom?!”

Lugovski is nu een jaar uit het ziekenhuis. “Ik heb tot 31 mei 2018 in het ziekenhuis gelegen”, vertelt hij. “En ik ben nog altijd herstellende. Weet je, mensen vragen zich soms af wat het ergste is: niet meer kunnen horen of niet meer kunnen zien? Wel, ik heb het allebei meegemaakt: er is geen onderscheid. Het is allemaal even erg. Niet kunnen stappen, niet kunnen zien, niet horen, je armen niet kunnen bewegen, geen haar meer hebben, je nagels verliezen ... Wat je ook verliest, het is erg. Het was het een na het ander. En het was allemaal even erg. De verpleegsters noemden me naar verluidt Andrei Frankenstein. Gewoon omdat ik daar maar aan de machines lag. Op sommige dagen lag ik acht uur aan de nierdialyse om mijn lichaam te zuiveren. Alles deed pijn. Ik sliep amper. Het was de hel.”

De dokters hadden de zanger opgegeven. “Ik móést dood geweest zijn”, zegt hij. “Dat werd me letterlijk meegedeeld. En als ik er ooit zou doorkomen, dan zou het zeker vier of vijf jaar duren vooraleer ik weer een beetje zou kunnen stappen. Ik zou zeker een paar jaar met een rollator of op krukken moeten lopen. Of erger nog: gewoon in een rolstoel doorbrengen. Maar kijk, zie me hier nu zitten. De artsen snappen het zelf niet. In amper drie maanden tijd heb ik 60 à 65 kg aan spieren gekweekt. Gewoon door oefeningen te doen en de intensieve kinesitherapie in Oostende. Het is onlogisch, want zo snel neemt de spiermassa van een mens normaal gezien niet toe. Ze begrijpen het niet. Niemand kan verklaren waarom ik zo snel herstel.”