“Een kleine dienstmededeling”, noemt Siegfried Bracke (66) zijn besluit. Hij laat zijn zetel in de Gentse gemeenteraad voor wat ze is. “Ik wens onze stad het allerbeste toe.” Al bij al een sober afscheid voor een man die negen jaar op hoog politiek niveau heeft meegespeeld, maar als lijsttrekker en zetelend Kamervoorzitter op 26 mei niet opnieuw verkozen raakte.

“Zijn afscheid verbaast me eigenlijk niet”, zegt Gui Polspoel, die Bracke ooit bij de radio weg plukte om zijn journalistieke carrière op televisie voort te zetten. “Siegfried is er de man niet voor om zich enkel met de gemeenteraad bezig te houden. Van de eerste burger van het land naar niet verkozen kandidaat: dat doet pijn.”

De bocht van Bracke

De ster van Bracke was al even tanende. Bij zijn intrede in de politiek in 2010 blies hij nochtans alle tegenstand weg. 101.940 mensen kleurden het bolletje achter zijn naam op de Oost-Vlaamse Kamerlijst van N-VA, goed voor een plaatsje in de top vijf van de stemmenkanonnen in Vlaanderen.

Siegfried is er de man niet voor om zich enkel met de gemeenteraad bezig te houden. Van de eerste burger van het land naar niet verkozen kandidaat: dat doet pijn Gui POLSPOEL Lanceerde Brackes carrière op tv

En dan zeggen dat niemand zijn overstap echt had zien aankomen. Toch zeker niet bij N-VA. Bracke stond bij de VRT namelijk te boek als een socialist. Hij had rond de eeuwwisseling onder de pseudoniemen Han Vermeer en Valère De Scherp zelfs columns geschreven in Doén, het partijblad van de toenmalige SP. Maar tien jaar later werd het toch N-VA. “De enige nog geloofwaardige partij in het politieke landschap”, volgens Bracke. Hij was zélf zijn diensten gaan aanbieden bij voorzitter Bart De Wever.

Zijn eerste legislatuur was er al bij al eentje om snel te vergeten. Maar Bracke drukte zeker in de aanloop naar de verkiezingen van 2014 zijn stempel op de vaderlandse politiek. Hij lanceerde het idee dat N-VA bereid was om het communautaire in de frigo te stoppen om werk te kunnen maken van een sociaal-economisch rechts beleid. Overal in het land ging hij de principes tot in de kleinste parochiezaal uitleggen. Het ging de geschiedenis in als “de bocht van Bracke”.

Of hij op eigen houtje handelde dan wel vooruitgeschoven was door de partijtop, is nog altijd een goedbewaard geheim. Wat er ook van zij: de bocht plaveide wel de weg voor N-VA om in de regering-Michel te stappen.

Gestruikeld over vergoeding

In Gent slaagde Siegfried Bracke er niet in om zijn stempel te drukken. In 2012 kreeg hij een pak rammel van de populaire burgemeester Daniel Termont (sp.a). En wanneer hij in 2017 enkele socialistische schepenen aanvalt over hun hoge zitpenningen, krijgt hij die boemerang in het gezicht terug. Bracke zat immers zelf in een adviesraad van Telenet, en daar hoorde een stevige vergoeding bij. “Dat hij zich niet kon herinneren of hij 12.000 euro had gefactureerd, was klungelig”, zegt een N-VA’er. “Geen normaal mens die zo’n bedrag vergeet.” Uiteindelijk bleek dat Bracke sinds hij Kamervoorzitter was, geen euro meer verdiend had bij Telenet.

De neergang was niettemin ingezet. N-VA wilde eerst dat uitgerangeerd staatssecretaris Elke Sleurs de fakkel in Gent overnam. Maar het bleef rommelen en uiteindelijk moest Europarlementslid Anneleen Van Bossuyt verhuizen uit Melle om de Gentse lijst te trekken. “Toen is er iets geknakt bij Siegfried”, klinkt het binnen N-VA. “Verbitterd is hij niet, maar hij is wel stiller geworden op vergaderingen. Niet meer zo actief als vroeger.”