“Ik haat hem al heel mijn leven”, zegt de 84-jarige Lucienne zonder verpinken aan een journalist van de Waalse krant La Capitale. “Toen hij vier was, heb ik zijn stoel omgegooid en dan heb ik hem een stamp gegeven. Hij heeft toen een jaar in het ziekenhuis gelegen om te herstellen.” De wreedheid van de bejaarde vrouw is schijnbaar tomeloos. Waarom ze zo walgt van haar eigen zoon, weet ze zelf niet goed. “Ik heb geprobeerd hem achter te laten in een kerk, maar er was te veel volk.” Ze verklaart andere kinderen te hebben. “Voor hen was ik een goede moeder, maar niet voor hem. Ik heb hem heel zijn leven verwaarloosd.”

Die “hem” heet François. Hij is 57 jaar oud en al 57 jaar wordt hij door zijn moeder mishandeld. Lucienne vertelt hoe ze tijdens zijn kindertijd zijn spaghetti veel te pikant maakte en hem dwong alles op te eten of hoe ze hem in tijdens de winter op sandalen naar buiten stuurde. “Het was sterker dan mezelf. Ik spuwde in zijn bord.” Toen François 6 was, deed ze er alles aan om hem naar een speciale school voor autistische kinderen te kunnen sturen. “Ik wou van hem af.”

Niet onbelangrijk detail: François is niet autistisch.

“Als kind heb ik me vaak alleen gevoeld.” François spreekt met zachte stem, bedeesd. Zijn ogen zijn dof en moedeloos. “In mijn kindertijd heb altijd slecht gevoeld, ik sprak met niemand. Ik herinner me dat ik vaak dorst had, heel veel dorst.” Water kreeg hij niet. “Mijn mama gaf me slagen met de riem of met een mes.” Op zijn vijftiende was de maat vol en trok hij weg. Zijn leven beterde, hij vond de liefde en trouwde.

Kinderen moeten voor hun ouders zorgen

Tot in 2002. Zijn kwelduivel was niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen. Kinderen moeten voor hun ouders zorgen, vond François. En ondanks alles, bood hij haar aan een dak boven het hoofd. Het werd hem niet in dank afgenomen. Al snel raakte zijn huis opnieuw gevuld met geweld en emotionele terreur. Geweld en verwensingen worden hem met de regelmaat van de klok om de oren geslagen. Op filmpjes die La Capitale in handen kreeg, is te zien hoe Lucienne haar zoon te lijf gaat met een riem. Voor een bejaarde vrouw kan ze nog stevig uithalen. François houdt zijn arm omhoog om zichzelf te beschermen. Hij blijft roerloos, verstijfd van angst, hoewel hij fysiek sterker is dan haar ondergaat hij het geweld. De aanleiding? Een Berlijnse bol. Hij had het gebakje niet snel genoeg doorgegeven. Naar eigen zeggen zijn zulke taferelen dagelijkse kost.

Klacht voor bejaardenmishandeling

Afgelopen woensdag is de politie tussen moeten komen. Er zijn weinig details over het incident bekend, maar wel is duidelijk dat er een klacht werd ingediend tegen François voor bejaardenmishandeling. François ontkent. “Ik heb besloten om in hongerstaking te gaan. Ik wil dat de mensen weten wat ik al van jongs af aan moet doormaken. Ik ben onschuldig en ik behandel haar op correcte wijze. Ondanks alles doe ik niet aan oog om oog, tand om tand en ga ik haar niet buiten gooien… ik ga me niet tot haar niveau verlagen, maar ik wil dat dit stopt.” Theoretisch gezien kan François zijn moeder aan de deur zetten. Ze is geen officiële huurder en is niet bij hem gedomicilieerd. Het enige dat Lucienne zou kunnen afdwingen is een vorm van alimentatie om rond te komen, hij is geenszins verplicht om haar een dak boven het hoofd te bieden.

Lees het volledige verhaal op La Capitale.