‘Big Little Lies’: Meryl Streep tilt een toch al steengoede serie naar een nog hoger niveau ★★★★☆
‘Zag je Renata de kont van die nieuwe leerkracht likken? Ik dacht dat ze een snorkel tevoorschijn zou halen.’ Madeline Mackenzie (een heerlijk bitse Reese Witherspoon) toont in het tweede seizoen van ‘Big Little Lies’ meteen haar klauwen. Ze is naar goede gewoonte gespannen op de eerste schooldag, want zij en de andere moeders aan de schoolpoort ‘moeten onze ‘goede mama’-badges helemaal opnieuw verdienen.’
Dat geldt ook voor de serie waarin Witherspoon samen met Nicole Kidman, Laura Dern, Shailene Woodley en Zoë Kravitz de hoofdrol speelt. Big Little Lies, naar de bestseller van Lianne Moriarty, werd twee jaar geleden een van de grootste hits van HBO, zowel bij het publiek als bij de critici. Oorspronkelijk was de reeks opgevat als een miniserie: net als in het boek zou het verhaal stoppen toen de mysterieuze dood van Perry White (Alexander Skarsgard), de geweldenaar die het leven van zijn vrouw Celeste jarenlang tot een hel maakte, opgehelderd was. Maar het succes besliste daar anders over, en de makers moesten op zoek naar een manier om een vervolg aan het verhaal te breien zonder de kijkers het gevoel te geven dat ze een overbodig bisnummer voorgeschoteld kregen.
Wraakgodin
Om die opdracht tot een goed einde te brengen, kregen de makers wel de hulp van een Hollywoodgrootheid: Meryl Streep, die de rangen vervoegt als Mary Louise, de schoonmoeder van Celeste Wright die niet gelooft dat haar schoondochter en haar vriendinnen niets te maken hebben met de dood van haar zoon. Mary Louise is het soort onwrikbare vrouw dat je genadeloos de grond in boort en dan zegt dat je het “niet persoonlijk moet nemen”. Tegen Madeline merkt ze op: “Je bent heel klein. Ik vertrouw geen kleine mensen.” Streep vertolkt verbluffend de woede van Mary Louise: in één scène spoort ze haar kleinzoons aan om de longen uit hun lijf te schreeuwen, in een andere wervelt ze als wraakgodin door Montery, strategisch roddelend om de waarheid achter haar zoons dood te achterhalen.
De anderen verwerken de gebeurtenissen uit het eerste seizoen elk op hun eigen manier. Celeste (een onovertroffen Kidman) is verward in de nasleep van de dood van haar man: Perry was immers niet alleen diegene die haar bont en blauw sloeg maar ook een goede vader. Madeline bloeit op in haar nieuwe carrière als vastgoedmakelaar, en ook Renata (Dern) werkt harder dan ooit. Bonnie (Kravitz) sluit zich emotioneel af, verteerd door schuldgevoel. Maar vooral Jane (Woodley) ontroert: in het eerste seizoen luisterde ze tijdens het joggen naar het boze ‘Bloody Mother Fucking Asshole’ van Martha Wainwright, nu haar verkrachter vermoord is, danst ze naast de golven op het zweverige ‘The Mystery of Love’ van Sufjan Stevens.
Voor de rest vloeit de wijn opnieuw rijkelijk in de eerste aflevering, de oneliners zijn nog altijd even scherp en de kleine leugentjes blijven zo groot dat ze de hele stad verdelen. Na afloop is de twijfel over de noodzaak van een tweede seizoen dan ook helemaal verdwenen: er zat nog veel vlees aan deze personages, en Streep tilt een toch al steengoede serie naar een nog hoger niveau.