Chateau Marmont is net als Hollywood: succes gaat er hand in hand met excessen

“Als je dan zo nodig in de problemen moet komen, doe het in Chateau Marmont.” De uitspraak van filmproducent Harry Cohn, president van Columbia Pictures, gold jarenlang als algemene wijsheid in Hollywood. Hotel Chateau Marmont, dé plek voor filmsterren, musici, fotografen en andere artistiekelingen, was een vrijplaats in het van roddels doortrokken Los Angeles. Wie gezien wilde worden, verbleef in het Beverly Hills Hotel of een ander luxeoord; wie liever een beetje anoniem bleef, boekte een kamer in Chateau Marmont.

Daar, op de hoek van Sunset Boulevard en Marmont Lane, hadden paparazzi weinig kans. Niet alleen omdat het hotel goed verscholen ligt tussen de bomen, maar ook omdat gasten de hoofdingang kunnen vermijden. Een lift leidt direct vanuit de ondergrondse parkeergarage naar de bovengelegen kamers en appartementen. Wie een van de bungalows op het terrein huurt, kan een sluiproute achterom gebruiken. Niemand hoeft te zien wanneer, met wie of in welke staat je er komt en gaat. De sleutelwoorden van Chateau Marmont: niet glitter en glamour, maar tolerantie en discretie.

Dat laatste lijkt nu enigszins op losse schroeven te staan. De Amerikaanse filmjournalist Shawn Levy schreef een boek over het roemruchte hotel, dat dit jaar negentig jaar bestaat. The Castle on Sunset: Life, Death, Love, Art, and Scandal at Hollywood’s Chateau Marmont is een kloek boek vol sterke verhalen. Ligt alles wat achter gesloten deuren moest blijven dan nu op straat? Dat valt ook wel weer mee. Levy is geen roddeljournalist, maar een gedegen onderzoeker. Hij weet geheimen te ontrafelen, maar ontkracht ook bestaande mythes. Boven alles houdt hij het beschaafd, ondanks een overvloed aan smeuïge informatie.

Levy heeft ook helemaal geen ranzige details nodig om van The Castle on Sunset een interessant boek te maken. Een biografie van het hotel is ook een geschiedschrijving van Hollywood. Chateau Marmont staat in zekere zin zelfs symbool voor de filmwereld. Dat begint al bij de buitenkant van het hotel. Een gotisch kasteel is het, een witte vesting van zeven verdiepingen met een toren erbovenop. Van een afstandje lijkt het rechtstreeks uit Frankrijk getransporteerd naar de heuvels van West Hollywood, maar van dichtbij is duidelijk dat het een nepkasteel is. Een overtuigend decorstuk.

Van Bob Dylan tot Beyoncé

In 1929, toen Chateau Marmont het licht zag, was Hollywood nog piepjong en Los Angeles nog overzichtelijk. Op de plek waar de advocaat Fred Horowitz zijn kasteel wilde laten bouwen, hield de stad op: Sunset Boulevard liep door in een onverharde weg. Tussen de avocadobomen en uienvelden liet Horowitz een appartementencomplex neerzetten in de stijl van het kasteel van Amboise, ooit het verblijf van koning Karel VIII, die er stierf nadat hij zijn hoofd tegen een deurpost had gestoten.

Horowitz wilde het luxueuste wooncomplex van Californië neerzetten en uitbaten, maar toen sloeg de Grote Depressie toe. Niet lang na de oplevering moest hij het gebouw alweer van de hand doen. Vele eigenaren volgden en Chateau Marmont werd een hotel waar gasten zich thuis konden voelen. De oorspronkelijke indeling in appartementen bleef behouden, wat het geschikt maakte voor een langer verblijf. Je kon je eigen meubels meebrengen en er maanden, zelfs jaren blijven.

Iedereen kwam er, vroeger en nu. Chateau Marmont werd het beroemdste hotel aan de westkust. Harry Cohn, de man die Chateau Marmont aanbeval als plek om onder de radar te blijven, huurde er in de jaren 30 een penthouse voor twee wilde jonge sterren uit zijn stal, William Holden en Glenn Ford. Zo ging dat in die tijd: filmsterren stonden onder contract bij een studio, die erbij gebaat was om geruchten over buitenechtelijke affaires of andere misstappen de kop in te drukken. De twee acteurs hadden een geweldige tijd in hun penthouse. Zoals beloofd bleven ze voor de buitenwereld van onbesproken gedrag. “Niemand stelde er vragen”, vertelde Ford later over het hotelpersoneel.

Humphrey Bogart, een van de vaste gasten op de feestjes van Ford en Holden, huurde er een suite voor zijn moeder. De Italiaanse steractrice Anna Magnani kookte, ongetwijfeld teleurgesteld in de Amerikaanse keuken, haar eigen maaltijden in het keukentje van haar appartement. Psycho-acteur Anthony Perkins, voor de buitenwereld heteroseksueel, had er geheime ontmoetingen met mannen. Bob Dylan liet zijn kamer achter als een puinhoop. The Doors-zanger Jim Morrison viel er, flink onder invloed, van een balkon. Acteur Mark Ruffalo werkte er als ober. Jay-Z en Beyoncé hielden er een uiterst exclusieve Oscar-afterparty.

Opvanghuis voor hartenzeer

Niet alle anekdotes waarin Chateau Marmont figureert, zijn waar, ontdekte Levy. Greta Garbo was nooit de geheime eigenaar van het hotel, zoals werd gefluisterd, ze verbleef er slechts af en toe. En bandleden van Led Zeppelin reden er niet op een motor door de gangen en de lobby. Dat gebeurde in een ander hotel. Het hardnekkige gerucht dat Scarlett Johansson het ooit in de lift deed met collega-acteur Benicio del Toro, is twijfelachtig. Johansson hielp het zelf de wereld in, maar Levy vermoedt dat het om een grap ging (zijn oordeel: niet te checken). Billy Wilder, vermaard regisseur van films als Sunset Boulevard en The Apartment, sliep niet in het damestoilet, zoals hij graag vertelde. Bij gebrek aan beschikbare kamers nam hij ooit genoegen met een hokje náást de toiletten.

Wel volledig terecht is de reputatie van Chateau Marmont als opvanghuis voor acteurs met relatieproblemen. Zodra een Hollywood-huwelijk op de klippen liep, kon het hotel nieuwe gasten verwachten. Ze likten er hun wonden of begonnen er nieuwe affaires. John Wayne, Paul Newman, Marlon Brando: allemaal kwamen ze er tijdelijk wonen na een mislukt huwelijk. Sommige sterren, zoals Rita Hayworth, checkten regelmatig in en weer uit, naar gelang hun huwelijkse status.

Dat gold ook voor Bette Davis, een van Hollywoods meest temperamentvolle sterren, die meermaals trouwde. Door haar toedoen moest tweemaal het hele hotel worden ontruimd: een keer omdat ze in slaap was gevallen met een sigaret in haar hand en haar kamer in brand stak, een keer doordat er kortsluiting ontstond in haar bungalow. Na die laatste keer kwam ze nooit meer terug.

Op twee verhalen gaat The Castle on Sunset dieper in. In de jaren 50 woonde regisseur Nicholas Ray zes jaar in een van de bungalows van Chateau Marmont (nummer 3, om precies te zijn), waar hij introk nadat hij zijn vrouw, actrice Gloria Grahame, in bed had betrapt met zijn zoon uit een eerder huwelijk. Zelf was Ray ook geen heilige als het ging om affaires: zijn naam werd in verband gebracht met iedereen van Marilyn Monroe tot Zsa Zsa Gábor, plus diverse mannen.

In Chateau Marmont werkte hij aan wat zijn bekendste film zou worden: Rebel Without a Cause (1955). In Ray’s bungalow vonden de repetities plaats met de acteurs, onder wie James Dean, Dennis Hopper, Sal Mineo en de 16-jarige Natalie Wood. Met de laatste twee, schrijft Levy, had Ray een verhouding, hoewel hij dat in het geval van Mineo ontkende. De repetities gingen zo goed dat de decorontwerper van Rebel Without a Cause opdracht kreeg om het interieur van Ray’s bungalow na te maken, zodat de acteurs zich direct thuis zouden voelen op de set.

Duistere kanten

Het beruchtste voorval in Chateau Marmont is ongetwijfeld de dood van John Belushi (Jake in The Blues Brothers). Op 5 maart 1982 wordt de acteur en komiek, dan 33 jaar oud, bewusteloos aangetroffen in zijn bungalow (opnieuw nummer 3). Hij overlijdt aan een overdosis cocaïne en heroïne. De aanloop naar zijn dood is al vaak beschreven (Washington Post-journalist Bob Woodward wijdde er zelfs een heel boek aan) en Levy behandelt het sober, maar het blijft akelig te lezen hoe slecht de verslaafde Belushi er in zijn laatste dagen aan toe was, zonder dat iemand alarm sloeg. De avond voor zijn dood, schrijft Levy, komen zowel Robert De Niro als Robin Williams nog langs in Belushi’s bungalow, waar beide acteurs wat coke krijgen en weer vertrekken.

Het is een van de duistere kanten van Chateau Marmont waar, zoals hotelmanager Philip Pavel aan Levy vertelt, alles mag en kan “zolang niemand een overdosis neemt”. Dat dat laatste niet altijd te voorkomen is, blijft een pijnlijke constatering. Ook daarin is Chateau Marmont net als Hollywood: succes gaat er hand in hand met excessen. Pikante verhalen en schandalen zijn goed voor de handel, maar als het misgaat, is iedereen een illusie armer. Dan is ook een fantastisch kasteel vol beroemde, feestende mensen gewoon maar een hotel.

Hotel in de hoofdrol

Niet alleen achter de schermen – als repetitieruimte, inspiratiebron en ontmoetingsplaats – speelt Chateau Marmont een belangrijke rol in de filmwereld. Hoewel camera’s er doorgaans buiten de deur blijven, diende het hotel van tijd tot tijd toch als filmlocatie. Vijf films waarin het hotel schittert als zichzelf.

Somewhere (Sofia Coppola, 2010)
Een goed deel van Sofia Coppola’s weemoedige film over een acteur die betere tijden heeft gekend, speelt zich af in Chateau Marmont. Het hotel staat prominent op de filmposter en heeft dan ook een hoofdrol in het verhaal: het is een plek waar Hollywood-dromen ontstaan en uiteenspatten, waar gasten zich thuisvoelen maar nooit thuis zijn, altijd op de drempel naar een permanentere bestemming.

Myra Breckinridge (Michael Sarne, 1970)
Een totale mislukking, deze verfilming van de gelijknamige, succesvolle schandaalroman van Gore Vidal, maar juist daarom interessant. Net als het boek speelt een groot deel van de film zich af in Chateau Marmont (niet toevallig: Vidal behoorde er jarenlang tot het meubilair), waar transgender Myra (Raquel Welch) woont terwijl ze het probeert te maken als actrice. De 75-jarige Mae West speelt een Hollywood-agent. Vol malle, ongemakkelijke seksscènes en psychedelisch gemonteerde oude filmfragmenten was Myra Breckinridge volgens sommige recensenten een van de slechtste films ooit gemaakt.

Sunset Boulevard (Billy Wilder, 1950)
Hoewel Billy Wilders Hollywood-klassieker zich niet daadwerkelijk afspeelt in Chateau Marmont, verdient de film toch een plek in dit rijtje. Wilder verbleef zelf herhaaldelijk in het hotel en vertelde graag dat het idee voor Sunset Boulevard daar ontstond. Enkele scènes werden opgenomen in het befaamde Schwab’s Pharmacy, een winkel annex café-restaurant vlak bij Chateau Marmont. In de beginperiode, toen het hotel nog geen restaurant had, fungeerde Schwab’s als huiskamer voor de gasten.

The Doors (Oliver Stone, 1991)
Jim Morrisons beruchte val van een balkon in Chateau Marmont wordt in Oliver Stones portret van de zanger aardig opgeklopt: in de film bevindt Morrison (Val Kilmer) zich op een van de hoogste verdiepingen van het hotel. In werkelijkheid was het lager, en viel de zanger twee etages naar beneden, waarna hij enige tijd mank liep. Behalve in Chateau Marmont filmde Stone ook in andere befaamde locaties aan de nabijgelegen Sunset Strip, zoals nachtclub The Viper Room en concertzaal Whisky a Go Go.

Blume in Love (Paul Mazursky, 1973)
Een advocaat gespecialiseerd in echtscheidingen (George Segal) belandt zelf in een huwelijkscrisis en checkt in bij Chateau Marmont, waar hij een affaire begint en uiteindelijk zijn vrouw probeert terug te winnen. Een heel aardige jarenzeventigkomedie, waarin het hotel – niet op zijn best in die jaren, zie de goedkope inrichting – zijn belangrijke functie als doorgangshuis (en ontmoetingsplek) voor pas gescheiden mannen en vrouwen bewijst.