Verbluffende Remco Evenepoel heeft eerste profzege nu al beet: ‘Ik verbaas mezelf’

‘Waar is da feesje? Hier is da feesje!’ Eindelijk een beetje sfeer aan het podium in de Ronde van België. Met dank aan die van de R.EV 1703-fanclub, zot van vreugde in Zottegem na de primeur van hun troetelkind. Een paar roodverbrande Argentijnse bovenarmen heeft het gekost. Stevige Arabische, Zwitserse en Noorse valpartijen. Een iets te onstuimige Turkse slotklim. En vooral een flink pak koerservaring, twee categorieën hoger. 

Maar kijk: de kleine is gegroeid. Fysiek én mentaal. Met instantrendement. De Hammer Climb in Nederlands Limburg werd vorige week vrijdag nog afgedaan als een teamsucces(je). Het solonummer donderdag in volle finale was dat niet. Achter de naam Evenepoel staat in de zegestand nu wel degelijk het cijfer 1.

Beuken, vloeken, tieren

Het kriebelde, op de Valkenberg. Dáár al ging Evenepoel, op 50 kilometer van de finish. “Hoe meer de rit vorderde, hoe beter ik me voelde.” Je zag het hem aan. Even ging hij voor het losgeweekte groepje uit beuken. Vloekend. Tierend. Breed gesticulerend. ‘Komaan!’ 

“We hadden 20 seconden. Maar de samenwerking was niet optimaal, vond ik.” Nathan Van Hooydonck maande hem aan tot kalmte. Ook ploegmaat Fabio Jakobsen toomde hem in. “Ik was te wild, geloofde er toen al iets te veel in. Ik ben nog jong, hé. (lacht) En moet nog leren.” 

De afvallingsrace die zich vervolgens na de kasseistroken ontspon, speelde perfect in zijn kaart. Met nog 10 kilometer te gaan, op een laatste pittige strook, vuurde hij de opgespaarde ‘cartouche’ af. “Perfect moment.”

Alleen Victor Campenaerts volgde. Meer ook niet. De werelduurrecordhouder zag sterretjes aan het achterwiel, kwam zwaar onder druk, kreunde onder Evenepoels hamer. Het onheil zat eraan te komen. Scherpe bocht naar links en... bam! 

Vol door de bochten

“Jammer, die crash”, vond Evenepoel. “Je wenst het je tegenstander niet toe. Het ging keihard. Ik reed zélf op de limiet, dook vol door de bochten, op het risicovolle af. Al kende ik wel de wegen, ik had tussen de Ronde van Noorwegen en de Hammer Series Limburg in het parcours verkend. Heel graag had ik nog even willen doorgaan, samen met Victor. Maar anderzijds: het was ballast. Ik stond er duidelijk alleen voor. Hij kón niet overnemen, zeg je? Mij zei hij dat hij niet mócht. Logisch ook, als je met Wellens in de ploeg zit. Tim blijft mijn belangrijkste concurrent. Hoe mooi mijn bonus in het klassement na vandaag ook is.”

Dat hij uitgerekend op een Vlaams Ardennenparcours voor het eerst zou uitpakken bij de profs, had Evenepoel niet durven hopen. “Hoe zou ik die korte, explosieve snokken verteren? Dat was de grote vraag. Goed dus. Blijkbaar ben ik hier dan toch al sterk genoeg voor. Beheers ik het gewring voor de beste posities. En kan ik zélf mee koers maken. Op de Muur kwam ik met de beste vijf boven.” 

Toch komen zijn echte speeltuinen er nog aan. Vandaag, in Grimbergen. Knallen tegen de klok, op een steenworp van zijn thuishaven Schepdaal. “Victor is topfavoriet. Werelduurrecordhouder, Europees kampioen. Dat ik dat ook ben? (lacht) Bij de junioren, ja. Klein verschil. Ik ga zo hard mogelijk fietsen. En de schade proberen te beperken. Dat moet lukken.” 

Zaterdag komt hij thuis, op zijn Ardense trainingspaden. “Die etappe ligt me het best van allemaal”, beseft hij. “Maar eigenlijk moet er niets en mag alles. Dit is al ongelooflijk mooi. Dat ik hier nu al als ritwinnaar in de Baloise Belgium Tour in de blauwe leiderstrui zou zitten, had ik twee jaar geleden, toen ik met wielrennen begon, nooit durven dromen.”