Evenepoel na nieuwe krachttoer: “Voel dat ik volwassener word”, Campenaerts excuseert zich bij ploegmaat Wellens

Dat hij een aardig stukje kan vlammen, wisten we intussen, maar in Seraing liet Remco Evenepoel (19) ook zien dat hij over een - voor een tiener - enorme dosis koersinzicht beschikt. Zijn ploeg deed ruim 130 kilometer het werk, maar daarna bleef de tiener zo rustig dat zijn leiderstrui eigenlijk amper in de problemen kwam. Zelfs niet toen Tim Wellens op de Roche aux Faucons met de nodige panache vertrok. “Ik had hem in Luik-Bastenaken-Luik ook zo zien aanvallen en herinnerde me dat hij daar op het einde ook een beetje ontploft is. Ik denk dat hij vooral met de seconden van die gouden kilometer in zijn hoofd zat. Toen ik bij Victor kwam te zitten, ben ik het tempo gaan opdrijven omdat ik te horen kreeg dat het bij Wellens begon te minderen. Ook toen we hem opslorpten ben ik à bloc blijven rijden. Daardoor had ik geen kracht meer voor een sprint, maar het ging me vooral om het eindklassement.”

In de sprint moest hij Campenaerts en Kron laten voorgaan, maar wat voor Evenepoel spreekt is dat hij ondanks zijn prille leeftijd ook het hoofd koel weet te houden als hij onder druk gezet wordt. Van zenuwen was op geen enkel moment sprake. Hij gaf workshop ‘leiderstrui verdedigen’ op Waalse wegen. “Ik ben een beetje van mezelf verschoten dat ik zo lang kon wachten. De ploeg had me gevraagd om vertrouwen te hebben in mijn teammaten tot aan de laatste klim en dan pas te koersen. Ik heb Wellens altijd zien rijden en hij werd steeds groter. Ik wist dat ik quasi nooit stilval naarmate een klim vordert. Ik hield het tempo zo hoog dat ik de rest kon versmachten.” Rest er niets dan morgen de klus af te maken. “De laatste etappe is relatief vlak. 9 kansen op 10 wordt het een sprint. Mijn 53 seconden voorsprong moeten normaal gezien genoeg zijn.”

Ere wie ere toekomt, Evenepoel was zijn ploegmaats heel dankbaar. “We hebben nog maar eens getoond wat de Wolfpack is. Ik heb sprinters zien klimmen en mannen die lichter zijn dan zij in de problemen zien brengen. Sabatini, Iljo, Martinelli... Vooral naar Sabatini heb ik met open ogen zitten kijken.” Een eerste eindoverwinning in een rittenkoers zou voor Evenepoel in zijn eerste seizoen als prof meteen een grote stap zijn. “Ik voel dat ik volwassener word, meer vertrouwen heb in mezelf, me niet nerveus laat maken én durf gokken. Dat is nieuw.” Patrick Lefevere vroeg Evenepoel aan de meet of hij zich geamuseerd had. “Hij had meteen een hele brede smile”, zei Evenepoel. “Hij was heel blij. Morgen nog en dan kunnen we alleen maar tevreden zijn.”

De Ronde van België van Victor Campenaerts (27) leest als een thriller met een happy end. Een akelige valpartij in de tweede etappe, een ontgoocheling in zijn lievelingsdiscipline, maar toch nog ritwinst in het Waalse klapstuk. De allereerste profzege in een rit in lijn voor de Antwerpenaar. “Het doel was eigenlijk om het klassement naar ons toe te trekken, maar Quick.Step was sterk genoeg en Remco had in de finale op eigen houtje alles onder controle. Als onze groep groter was geweest en we met meer voorsprong aan de voet van de laatste keer Roche aux Faucons kwamen, hadden we het hen moeilijker kunnen maken. Serry is een hele goeie coureur en hij deed zijn werk perfect tot aan die slotklim.” 

Heel even dacht Campenaerts een zwak momentje te herkennen bij Evenepoel. “Hij kreeg het gat op Wellens niet toe en leek het even lastig te hebben. Ik dacht nu heb ik hem liggen. Ik zette aan, maar toen ik omkeek, wist ik hoe laat het was. Ik moest nog alle zeilen bijzetten om in zijn wiel te blijven. Zo nekte ik Tim eigenlijk. Toen wist ik dat ik geen andere keuze had dan de rit te winnen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn schuldgevoel. Ik heb me geëxcuseerd bij Tim, maar hij gaf me een knuffel en zei dat dat niet nodig was.”

In de laatste rechte lijn maakte Campenaerts het uiteindelijk af. “Ik voelde dat ik nog wat in de benen had en Remco bleef - ook al was dat niet echt nodig - het kopwerk doen. Ik moest niet trappen en ik had in die vlucht al gezien dat het vatje bij Kron af was. Als eerste over de meet komen met mijn armen in de lucht, dat is me in een tijdrit nog niet gelukt. (grijnst)” Zo had er voor Campenaerts wel meer in gezeten als hij in de tweede etappe het wiel van Evenepoel had kunnen houden. “Dan stond ik nu misschien aan de leiding en won ik morgen wie weet de Ronde van België. Alleen fietste Remco me die dag helemaal in de vernieling en viel ik, deels door de vermoeidheid.”

Lotto-Soudal begon aan de koninginnenrit met een plan en dat ontvouwde zich zoals voorzien. Campenaerts koos voor de vroege vlucht en zette Deceuninck-Quick.Step onder druk. In de finale was het aan Tim Wellens, maar die beet zich de tanden helemaal stuk op Evenepoel. Tot ontgoocheling van Wellens zelf die Evenepoel feliciteerde, maar dan zo snel mogelijk de bus opstapte en de douche opzocht. Performance manager Kevin De Weert kon tevreden zijn met ritwinst, maar... “Ja, we rijden een supergoeie koers en hebben alles geprobeerd, maar Remco staat verdiend aan de leiding. Wij mogen zeker niet klagen met twee etappezeges. We moeten ons hierbij kunnen neerleggen.” 

De overwinning van Campenaerts mocht ondanks de demonstratie van een ijskoude Evenepoel ook gezien worden. “We wisten dat Victor goed was, jammer genoeg viel hij in Zottegem. Deels omdat hij onder de indruk was van Remco. Hij kroop toch met wat schrik weer op de fiets en we hebben er werk aan gehad. We hebben hem aangemaand om weer vrij te fietsen met dit als resultaat. Als hij met tien man was weggeraakt, had er misschien meer in gezeten, maar je moet de koers nemen zoals ze is. Tim heeft een alles of niets poging ondernomen en is daar niet meteen van hersteld. Dat kan gebeuren. Hij heeft wel op straffe wijze de tijdrit gewonnen.”